κοντεύουν να φτάσουν στη μασχάλη μου πλέον. Δεν μπορώ να το πιστέψω. Έκανα το πρώτο μου μπιφτέκι πριν κάτι μέρες που είχα πάει στη horeca. Κάθομαι και τα πιάνω απ' τις άκρες και τα τεντώνω κάτω, και τα παρατηρώ. Πέρσι το Νοέμβριο πήγα τελευταία φορά στον κουρέα. Πρόπερσι. Πλέον είναι πρόπερσι. Τα 'παθα λίγο τώρα. Πόση υπομονή έχω κάνει να μακρύνουν αυτά τα μαλλιά; Νιώθω ότι αποκτώ πίσω ένα κομμάτι του εαυτού μου, πόντο πόντο. Απορώ κι εγώ με τον εαυτό μου κι τη μανία που με έπιασε όταν τα έκοψα σχεδόν γουλί. Αλλά δεν το μετανιώνω καθόλου, το είχα ανάγκη. Απλά τώρα πρέπει να περιμένω. Πάλι περιμένω.
Από μικρή είχα μανία με τις αστυνομικές σειρές και τα ιατρικά δράματα. Μεγάλωσα την εποχή που η τηλεόραση ήταν γεμάτη με Law and Order, E.R. και τους κλώνους τους. Οπότε, λογικό ήταν το πολύωρο κάψιμο. Από τότε λοιπόν μου έχουν κολλήσει διάφορες συνήθειες. Θέλω πάντα να αφήνω το στίγμα μου, όπως -ας πούμε- ένα αποτύπωμα, μια τρίχα, κάτι, σε περίπτωση που με απαγάγει κανείς και θα πρέπει να βρει στοιχεία η αστυνομία. Επειδή αυτήν ακριβώς τη δουλειά κάνει η αστυνομία: τριγυρνά μαζεύοντας τριχόμπαλες. Ώρες ώρες νοιώθω λες και ορίζω την περιοχή μου με το κατούρημα σαν τους σκύλους. Αυτό ήταν παρομοίωση, δεν τριγυρνώ κατουρώντας ο,τι βρω μπροστά μου. Αν το 'κανα αυτό, ο κόσμος θα το πρόσεχε και θα με έλεγαν τρελή. Άλλο ένα κακό είναι η μανία καταδίωξης. Βασικά, δεν είναι ακριβώς μανία καταδίωξης, αλλά δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω αλλιώς. Όταν -τέλος πάντων- περνάω το δρόμο και σκέφτομαι ότι "Αν πατήσω το ένα πόδι στο πεζοδρόμιο πριν περάσει από πίσω μου το αυτοκίνη...
Σχόλια