κοντεύουν να φτάσουν στη μασχάλη μου πλέον. Δεν μπορώ να το πιστέψω. Έκανα το πρώτο μου μπιφτέκι πριν κάτι μέρες που είχα πάει στη horeca. Κάθομαι και τα πιάνω απ' τις άκρες και τα τεντώνω κάτω, και τα παρατηρώ. Πέρσι το Νοέμβριο πήγα τελευταία φορά στον κουρέα. Πρόπερσι. Πλέον είναι πρόπερσι. Τα 'παθα λίγο τώρα. Πόση υπομονή έχω κάνει να μακρύνουν αυτά τα μαλλιά; Νιώθω ότι αποκτώ πίσω ένα κομμάτι του εαυτού μου, πόντο πόντο. Απορώ κι εγώ με τον εαυτό μου κι τη μανία που με έπιασε όταν τα έκοψα σχεδόν γουλί. Αλλά δεν το μετανιώνω καθόλου, το είχα ανάγκη. Απλά τώρα πρέπει να περιμένω. Πάλι περιμένω.
Και έχω κάνει κάποια βασικά βήματα για την εκπλήρωσή της. Πράγμα που δεν περίμενα απ' τον εαυτό μου γιατί είμαι της αναβολής μέχρι αηδίας. Πήγα ( μετά από ΠΟΛΥ σπρώξιμο από τη φίλη Αλέ ) και έκανα ακρόαση ( κατά τη διάρκεια της οποίας πήγα να πάω από καρδιά ) και με πήραν και αυτή τη στιγμή είμαι χορωδός (β' φωνή) και ΓΙΟΥΠΙΙΙ και ουράνια τόξα και ασημί μονόκεροι και νεράιδες και βάφλα μπανάνα-φράουλα-βανίλια με μερέντα και τριμμένο μπισκότο!!! Επίσης έχω αρχίσει να σχεδιάζω (με τη βοήθεια της φίλης Αλέ - εν δυνάμει αρχιτέκτων μηχανικός βεβαίως, βεβαίως!) το σπίτι των ονείρων μου!
Σχόλια