Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ιατρικές υποθέσεις

Αλέξανδρε, να γιατί δεν πήγαμε για βάφλες σήμερα!

Η σημερινή μέρα ξεκίνησε πολλά υποσχόμενη. Είχα κανονίσει με τον Άλεξ να πάμε για βάφλες στη Δωδώνη. Εδώ πρέπει να ενημερώσω όσους δεν τυχαίνει να με γνωρίζουν αρκετά καλά ότι είμαι πολύ στενά δεμένη με οτιδήποτε φαγώσιμο. Τρώω μέχρι σκασμού. Αγαπώ το φαγητό. Και αγαπώ ακόμα περισσότερο τα γλυκά. Θα πούλαγα το συκώτι μου στη μαύρη αγορά οργάνων για ένα σουφλέ σοκολάτας. Οπότε όπως καταλαβαίνετε πέταγα τη σκούφια μου για λίγη βαφλίτσα.

Υπάρχει ένα ρητό που λέει ότι "όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, ο Θεός γελά". Αυτό το ρητό συνηθίζει να επαληθεύεται συχνά στην περίπτωσή μου, μιας και απ' ό,τι φαίνεται ο Ύψιστος δεν έχει ξαναδεί πιο αστείο άτομο από μένα (Οφείλω να ομολογήσω πάντως ότι πράγματι πρέπει να είμαι πολύ αστεία όταν νευριάζω. Ίσως γιατί περιφέρομαι στο σπίτι φωνάζοντας σε άψυχα αντικείμενα σε μία γλώσσα ακατανόητη).

Αλλά νομίζω ότι έχω ξεφύγει αρκετά, γιατί το θέμα μας εδώ δεν είναι το φαγητό, ούτε το πόσο εύκολα νευριάζω και πόσο γελοία είμαι όταν γίνεται αυτό. Το θέμα μας είναι ο λόγος που δεν έφαγα βάφλα σήμερα.

Το μεσημέρι μ' έπιασε ένα σφίξιμο στο στέρνο. Ε, λέω, σιγά! Θα περάσει σε λίγο. Περίμενα καμιά ώρα και μετά άρχισε να με δυσκολεύει στην αναπνοή. Η μάνα μου τότε -επειδή δεν χάνει ευκαιρία να με τρέξει σε γιατρούς- μας σήκωσε άρον-άρον με τον πατέρα μου και πήγαμε στο Ρίο.

Εκεί περίμενα την σειρά μου για τρεις ώρες. Αυτό ήταν από μόνο του δοκιμασία. Μόλις λοιπόν μπήκα στο εξεταστήριο, μετά από εξετάσεις αίματος και ούρων, τεστ εγκυμοσύνης(!), καρδιογράφημα, ακτινογραφία θώρακος και άλλες τέσσερις ώρες απ' την ζωή μου χαμένες, το συμπέρασμα ήταν ότι έπρεπε να "πεταχτούμε" μέχρι το 409, γιατί λειτουργούσε εκεί το καρδιολογικό.

Μόλις πάμε στο 409 κάνω άλλο ένα καρδιογράφημα και έναν υπέρηχο καρδιάς και με στέλνουν να περιμένω έξω. Χάνω άλλη μία ώρα απ' την ζωή μου καθώς περιμένω να μάθω αν έχω κάποιο πρόβλημα με την καρδιά μου. Βγαίνει ο καρδιολόγος απ' το εξεταστήριο...

Και το συμπέρασμα...




ΨΥΞΗ!

Και ναι, η παθολόγος στο Ρίο ήταν αυτή που θα έπρεπε να έχει κάνει την διάγνωση. Και για να γίνει ή διάγνωση δεν χρειαζόμουν ούτε εξέταση αίματος, ούτε τεστ εγκυμοσύνης, ούτε ακτινογραφίες.

Μην στεναχωριέσαι, μαμά! Θα σε κάνω γιαγιούλα κάποια άλλη στιγμή!

Σχόλια

Ο χρήστης Πάρι είπε…
και οι γιατροί ως γνωστόν είναι στον κόσμο τους!!!! τι περίεργο να σε στέλνουν από το ένα γραφείο στο άλλο!!! Ελλάς το μεγαλείο σου!!!!

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Πόσο θα μου άρεσε

να μην σκέφτομαι ποτέ τις συνέπειες. Να πλέω σε τούτη τη ζωή σαν μια σαπουνόφουσκα, όπου με πάει ο άνεμος. Θα πάω ψηλά; Θα ακουμπήσω τυχαία στο τσιμέντο και θα σκάσω; Δεν ξέρω και ούτε που με νοιάζει, γιατί είμαι κάτι εξ ορισμού εύθραυστο και εφήμερο. Έχω γεννηθεί για να στροβιλιστώ στον αέρα, να λάμψω στιγμιαία από το φως και να εξαφανιστώ. Και μετά ο σκοπός θα έχει επιτευχθεί. Μια αιωνιότητα που κράτησε μόλις τρία γυαλιστερά δευτερόλεπτα.

Η ώρα πάει τέσσερις και εγώ σε λίγες ώρες δίνω μάθημα.

Έχω βάλει και ακούω Coldplay γιατί πάντα λειτουργούσε σαν κάποιο είδος βαρβιτουρικού για μένα η μουσική τους. Και επίσης προσπαθώ για πρώτη φορά να καταλάβω τι λένε οι σελίδες που είναι αραδιασμένες μπροστά μου μέσα σ' αυτό το τελευταίο 48ωρο. Δύσκολο. Πολύ δύσκολο. Αυτή η εξεταστική για κάποιο λόγο με έχει βρει τελείως απροετοίμαστη. Από τα προηγούμενα χρόνια συνήθιζα να κατηγοριοποιώ τα μαθήματα με βάση τη δυσκολία τους ή τη βαρεμάρα μου να ασχοληθώ μαζί τους. Ή τη συμπάθειά μου στον εκάστοτε καθηγητή. Αυτό δεν άλλαξε και τώρα, μόνο που αυτή τη φορά για κάποιο λόγο τα μαθήματα που μ' αρέσουν έχουν μπει στη λάθος «λίστα». Τον τελευταίο καιρό έχω δημιουργήσει ένα ιδιωτικό «video club», φουλάροντας ό,τι σκληρό δίσκο διαθέτω με ταινίες και σειρές. Και κάθομαι και κάνω μαραθώνιους έξι-δέκα ωρών ενώ έχω να κάνω πολύ πιο επείγοντα... πράγματα; Αν θεωρείται το διάβασμα «πράγμα», ας πούμε. Σε κάθε εξεταστική το παίρνω απόφαση να διαβάσω και καταλήγω είτε να αγχωθώ απ' το διά

Δεν είναι βουνό,

είναι λόφος. Σαμαράκι στο δρόμο. Απλά κατεβάζεις ταχύτητα και το περνάς. Δεν είναι ακατόρθωτο. Είναι μπροστά σου και δεν μπορείς να στρίψεις ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Πρέπει να το κοιτάξεις κατάματα και να περιμένεις την αναπήδηση. Πρέπει να προσέξεις τα αμορτισέρ, μην κάνεις ζημιά. Και μετά απλά πέρνα το. Και δες πώς θα σου φανεί ένα τίποτα, καθώς θα το βλέπεις να απομακρύνεται στον καθρέφτη σου. Κοίτα μωρέ, που φοβόμουν ένα σαμαράκι λες και ήταν τοίχος πετρόκτιστος. Τι ήταν τελικά; Τίποτα δεν ήταν. Αυτό είναι υπενθύμιση για τον εαυτό μου, ένα ξεχασμένο χαρτάκι κολλημένο στο ψυγείο, μπας και κάποια στιγμή το χωνέψω.