Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ιατρικές υποθέσεις

Αλέξανδρε, να γιατί δεν πήγαμε για βάφλες σήμερα!

Η σημερινή μέρα ξεκίνησε πολλά υποσχόμενη. Είχα κανονίσει με τον Άλεξ να πάμε για βάφλες στη Δωδώνη. Εδώ πρέπει να ενημερώσω όσους δεν τυχαίνει να με γνωρίζουν αρκετά καλά ότι είμαι πολύ στενά δεμένη με οτιδήποτε φαγώσιμο. Τρώω μέχρι σκασμού. Αγαπώ το φαγητό. Και αγαπώ ακόμα περισσότερο τα γλυκά. Θα πούλαγα το συκώτι μου στη μαύρη αγορά οργάνων για ένα σουφλέ σοκολάτας. Οπότε όπως καταλαβαίνετε πέταγα τη σκούφια μου για λίγη βαφλίτσα.

Υπάρχει ένα ρητό που λέει ότι "όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, ο Θεός γελά". Αυτό το ρητό συνηθίζει να επαληθεύεται συχνά στην περίπτωσή μου, μιας και απ' ό,τι φαίνεται ο Ύψιστος δεν έχει ξαναδεί πιο αστείο άτομο από μένα (Οφείλω να ομολογήσω πάντως ότι πράγματι πρέπει να είμαι πολύ αστεία όταν νευριάζω. Ίσως γιατί περιφέρομαι στο σπίτι φωνάζοντας σε άψυχα αντικείμενα σε μία γλώσσα ακατανόητη).

Αλλά νομίζω ότι έχω ξεφύγει αρκετά, γιατί το θέμα μας εδώ δεν είναι το φαγητό, ούτε το πόσο εύκολα νευριάζω και πόσο γελοία είμαι όταν γίνεται αυτό. Το θέμα μας είναι ο λόγος που δεν έφαγα βάφλα σήμερα.

Το μεσημέρι μ' έπιασε ένα σφίξιμο στο στέρνο. Ε, λέω, σιγά! Θα περάσει σε λίγο. Περίμενα καμιά ώρα και μετά άρχισε να με δυσκολεύει στην αναπνοή. Η μάνα μου τότε -επειδή δεν χάνει ευκαιρία να με τρέξει σε γιατρούς- μας σήκωσε άρον-άρον με τον πατέρα μου και πήγαμε στο Ρίο.

Εκεί περίμενα την σειρά μου για τρεις ώρες. Αυτό ήταν από μόνο του δοκιμασία. Μόλις λοιπόν μπήκα στο εξεταστήριο, μετά από εξετάσεις αίματος και ούρων, τεστ εγκυμοσύνης(!), καρδιογράφημα, ακτινογραφία θώρακος και άλλες τέσσερις ώρες απ' την ζωή μου χαμένες, το συμπέρασμα ήταν ότι έπρεπε να "πεταχτούμε" μέχρι το 409, γιατί λειτουργούσε εκεί το καρδιολογικό.

Μόλις πάμε στο 409 κάνω άλλο ένα καρδιογράφημα και έναν υπέρηχο καρδιάς και με στέλνουν να περιμένω έξω. Χάνω άλλη μία ώρα απ' την ζωή μου καθώς περιμένω να μάθω αν έχω κάποιο πρόβλημα με την καρδιά μου. Βγαίνει ο καρδιολόγος απ' το εξεταστήριο...

Και το συμπέρασμα...




ΨΥΞΗ!

Και ναι, η παθολόγος στο Ρίο ήταν αυτή που θα έπρεπε να έχει κάνει την διάγνωση. Και για να γίνει ή διάγνωση δεν χρειαζόμουν ούτε εξέταση αίματος, ούτε τεστ εγκυμοσύνης, ούτε ακτινογραφίες.

Μην στεναχωριέσαι, μαμά! Θα σε κάνω γιαγιούλα κάποια άλλη στιγμή!

Σχόλια

Ο χρήστης Πάρι είπε…
και οι γιατροί ως γνωστόν είναι στον κόσμο τους!!!! τι περίεργο να σε στέλνουν από το ένα γραφείο στο άλλο!!! Ελλάς το μεγαλείο σου!!!!

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Δεν μπορώ να βρω αρκετά ικανοποιητικό τίτλο γι' αυτό το αριστούργημα.

Από μικρή είχα μανία με τις αστυνομικές σειρές και τα ιατρικά δράματα. Μεγάλωσα την εποχή που η τηλεόραση ήταν γεμάτη με Law and Order, E.R. και τους κλώνους τους. Οπότε, λογικό ήταν το πολύωρο κάψιμο. Από τότε λοιπόν μου έχουν κολλήσει διάφορες συνήθειες. Θέλω πάντα να αφήνω το στίγμα μου, όπως -ας πούμε- ένα αποτύπωμα, μια τρίχα, κάτι, σε περίπτωση που με απαγάγει κανείς και θα πρέπει να βρει στοιχεία η αστυνομία. Επειδή αυτήν ακριβώς τη δουλειά κάνει η αστυνομία: τριγυρνά μαζεύοντας τριχόμπαλες. Ώρες ώρες νοιώθω λες και ορίζω την περιοχή μου με το κατούρημα σαν τους σκύλους. Αυτό ήταν παρομοίωση, δεν τριγυρνώ κατουρώντας ο,τι βρω μπροστά μου. Αν το 'κανα αυτό, ο κόσμος θα το πρόσεχε και θα με έλεγαν τρελή. Άλλο ένα κακό είναι η μανία καταδίωξης. Βασικά, δεν είναι ακριβώς μανία καταδίωξης, αλλά δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω αλλιώς. Όταν -τέλος πάντων- περνάω το δρόμο και σκέφτομαι ότι "Αν πατήσω το ένα πόδι στο πεζοδρόμιο πριν περάσει από πίσω μου το αυτοκίνη...

Το πρόβλημά μου

με όλους εκείνους που με πλησιάζουν, είναι ότι δεν είναι ΕΣΥ. Οπότε, πώς τολμάνε καν να με πλησιάζουν. Κατάλαβες; Κατάλαβα, πες. Δεν έχω φοβία και δεν με νοιάζει καν αν θα βρω ποτέ κάποιον. Με κουράζουν οι πάντες. Μπορεί η αιτία να είναι το ότι είμαι μόνη μου τόσα χρόνια πλέον. Όπως και να χει, δεν θέλω να ασχοληθώ. Συζητήσεις κενού περιεχομένου με άτομα άνευ επιπέδου. Πάλι έξω απ' το σπίτι όλη μέρα σήμερα, πάλι μέσα τώρα. Παραγωγική ενήλικας, σαφώς, σε μετρημένες ποσότητες, ομολογουμένως. Σπίτι καθαρό μέτρια προς καλά, κόκκινες τρίχες να στολίζουν το πάτωμα με τις οποίες δεν ασχολήθηκα σήμερα. Ατάκτως ερριμένες όπως και οι σκέψεις μου που χορεύουν τσάμικο ενώ παίζει μπόσα νόβα. Όχι το κανονικό το τσάμικο, αυτό που κάνει ο πρώτος φιγούρες σε όλο το τραγούδι και οι υπόλοιποι περιμένουν ακίνητοι να τελειώσει επιτέλους, και σχολιάζουν τις κινήσεις του με ύφος Αλέξη Κωστάλα που επαινεί το ορθώς εκτελεσμένο τριπλό άξελ. Εξαιρετική μέρα η σημερινή, 10/10, ειρωνικά μιλώντας.

Μου έχει λείψει

να σε κοιτάζω στα μάτια. Μιλάνε πολύ τα μάτια σου ακόμα και όταν δεν λες λέξη με τα χείλη. Δε νομίζω πως το ξέρεις αυτό. Μιλάνε, και οι λέξεις τους δεν είναι λέξεις κανονικές, είναι λες και κάθομαι κάτω από έναν καταρράκτη και τις νιώθω παντού γύρω μου. Μιλάνε τόσο που κάποιες φορές δεν αντέχω να τα κοιτάξω πολλή ώρα γιατί είναι σαν υπερφόρτωση στο σύστημά μου. Τότε θα σου δώσω μια αγκαλιά ή ένα φιλί για να σταματήσω να τα κοιτάζω και να ηρεμήσω λίγο το μέσα μου. Από πάντα το πάθαινα αυτό. Μπερδεύονταν το κεφάλι μου λες και αιωρούνταν οι λέξεις σε πλήρη αναρχία και πάλευα να το παίξω χαλαρή και να μην κάνω σαρδάμ, μόνο και μόνο επειδή σε κοιτούσα στα μάτια. Έχω την πιο καθαρή εικόνα στο μυαλό μου, αν ήξερα να ζωγραφίσω με υπερρεαλισμό, θα τα ζωγράφιζα χωρίς να έχω κάποια φωτογραφία μπροστά μου. Γιατί νομίζεις ότι καταλαβαίνω ακόμα και από σέλφι αν είσαι κουρασμένος, αν έχεις πονοκέφαλο, αν έχεις κοιμηθεί πολύ ή λίγο; Έχει πέσει μελέτη δεκαετιών εδώ.  Το χρώμα τους μου θυμίζει φθινό...