Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ιατρικές υποθέσεις

Αλέξανδρε, να γιατί δεν πήγαμε για βάφλες σήμερα!

Η σημερινή μέρα ξεκίνησε πολλά υποσχόμενη. Είχα κανονίσει με τον Άλεξ να πάμε για βάφλες στη Δωδώνη. Εδώ πρέπει να ενημερώσω όσους δεν τυχαίνει να με γνωρίζουν αρκετά καλά ότι είμαι πολύ στενά δεμένη με οτιδήποτε φαγώσιμο. Τρώω μέχρι σκασμού. Αγαπώ το φαγητό. Και αγαπώ ακόμα περισσότερο τα γλυκά. Θα πούλαγα το συκώτι μου στη μαύρη αγορά οργάνων για ένα σουφλέ σοκολάτας. Οπότε όπως καταλαβαίνετε πέταγα τη σκούφια μου για λίγη βαφλίτσα.

Υπάρχει ένα ρητό που λέει ότι "όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, ο Θεός γελά". Αυτό το ρητό συνηθίζει να επαληθεύεται συχνά στην περίπτωσή μου, μιας και απ' ό,τι φαίνεται ο Ύψιστος δεν έχει ξαναδεί πιο αστείο άτομο από μένα (Οφείλω να ομολογήσω πάντως ότι πράγματι πρέπει να είμαι πολύ αστεία όταν νευριάζω. Ίσως γιατί περιφέρομαι στο σπίτι φωνάζοντας σε άψυχα αντικείμενα σε μία γλώσσα ακατανόητη).

Αλλά νομίζω ότι έχω ξεφύγει αρκετά, γιατί το θέμα μας εδώ δεν είναι το φαγητό, ούτε το πόσο εύκολα νευριάζω και πόσο γελοία είμαι όταν γίνεται αυτό. Το θέμα μας είναι ο λόγος που δεν έφαγα βάφλα σήμερα.

Το μεσημέρι μ' έπιασε ένα σφίξιμο στο στέρνο. Ε, λέω, σιγά! Θα περάσει σε λίγο. Περίμενα καμιά ώρα και μετά άρχισε να με δυσκολεύει στην αναπνοή. Η μάνα μου τότε -επειδή δεν χάνει ευκαιρία να με τρέξει σε γιατρούς- μας σήκωσε άρον-άρον με τον πατέρα μου και πήγαμε στο Ρίο.

Εκεί περίμενα την σειρά μου για τρεις ώρες. Αυτό ήταν από μόνο του δοκιμασία. Μόλις λοιπόν μπήκα στο εξεταστήριο, μετά από εξετάσεις αίματος και ούρων, τεστ εγκυμοσύνης(!), καρδιογράφημα, ακτινογραφία θώρακος και άλλες τέσσερις ώρες απ' την ζωή μου χαμένες, το συμπέρασμα ήταν ότι έπρεπε να "πεταχτούμε" μέχρι το 409, γιατί λειτουργούσε εκεί το καρδιολογικό.

Μόλις πάμε στο 409 κάνω άλλο ένα καρδιογράφημα και έναν υπέρηχο καρδιάς και με στέλνουν να περιμένω έξω. Χάνω άλλη μία ώρα απ' την ζωή μου καθώς περιμένω να μάθω αν έχω κάποιο πρόβλημα με την καρδιά μου. Βγαίνει ο καρδιολόγος απ' το εξεταστήριο...

Και το συμπέρασμα...




ΨΥΞΗ!

Και ναι, η παθολόγος στο Ρίο ήταν αυτή που θα έπρεπε να έχει κάνει την διάγνωση. Και για να γίνει ή διάγνωση δεν χρειαζόμουν ούτε εξέταση αίματος, ούτε τεστ εγκυμοσύνης, ούτε ακτινογραφίες.

Μην στεναχωριέσαι, μαμά! Θα σε κάνω γιαγιούλα κάποια άλλη στιγμή!

Σχόλια

Ο χρήστης Πάρι είπε…
και οι γιατροί ως γνωστόν είναι στον κόσμο τους!!!! τι περίεργο να σε στέλνουν από το ένα γραφείο στο άλλο!!! Ελλάς το μεγαλείο σου!!!!

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Να μάθεις

να απομακρύνεσαι. Να μην στριμώχνεσαι ώστε να χωρέσεις με το ζόρι. Το ζόρι είναι ασφυκτικό. Είναι κουραστικό και δεν θα σου προσφέρει τίποτα στο τέλος. Πάρτο απόφαση ότι δεν είναι για σένα αυτό το μέρος και προχώρα παρακάτω. Να αποζητάς το φως. Τη γαλήνη. Τη νηνεμία. Δεν χρειάζεται να πασχίζεις για όλα τα αποκτήματα της ζωής σου. Δεν υπάρχει κάποια ανταμοιβή στο τέλος της διαδρομής έτσι κι αλλιώς, μόνο η ανάμνηση του πόνου θα σου μείνει. Και δεν χρειάζεται καν να πληρώσεις κάποιο τίμημα ώστε να έρθει μετά η ευτυχία σου, εσύ επιβάλεις τον δύσκολο τρόπο στον ίδιο σου τον εαυτό. Δεν θα σου χτυπήσει κάποιος φιλικά την πλάτη για να σε συγχαρεί για το ρόλο του οσιομάρτυρα που παίζεις με τόση επιτυχία. Απόκτησε λίγο εγωισμό. Δεν χρωστάς τίποτα σε κανέναν. Είσαι ένα λευκό, εκτυφλωτικό φως, και αν κάποιος δεν το αντέχει ας κοιτάξει αλλού. Είσαι μία δύναμη χωρίς όρια. Πάρε μια βαθιά ανάσα και νιώσε επιτέλους ότι το μόνο εμπόδιο στη ζωή σου είσαι εσύ, γιατί μόνο εσύ έχεις τη δύναμη να σε φρενάρει

Φλασιές

Υπάρχουν κάποια στοιχεία που μας χαρακτηρίζουν ως ανθρώπους, αλλά πολλές φορές εμείς οι ίδιοι αργούμε να τα συνειδητοποιήσουμε. Για παράδειγμα, μπορεί κάποιος να μην έχει προσέξει ότι είναι τσιγκούνης, και ξαφνικά κάποια άκυρη στιγμή να συνειδητοποιήσει ότι νιώθει σφίξιμο κάθε φορά που βγάζει το πορτοφόλι για να πληρώσει. Κάτι τέτοιες φλασιές τις τρώω συχνά τώρα τελευταία. Πιστεύω ότι ίσως αυτό συμβαίνει επειδή έχω μεγαλώσει αρκετά να να μπορώ να καταλάβω τον εαυτό μου. Τις προάλλες λοιπόν συνειδητοποίησα ότι αγχώνομαι εύκολα, νοιώθω τύψεις και γίνομαι συχνά υποχείριο τους. Των τύψεων. Υποχείριο των τύψεων μου. Τώρα που έβγαλα νόημα, πάω παρακάτω. Όταν κάνω μαλακία ή αδικώ κάποιον, πάντα το συνειδητοποιώ εγώ πριν απ' όλους. Οπότε θέλω να δηλώσω ότι δεν χρειάζεται να με κάνει κανείς να νοιώσω αυτές τις "υγιείς" τύψεις που πρέπει να νοιώθουν όλα τα ανθρώπινα όντα για να θεωρούνται άνθρωποι. Ξέρω να δημιουργώ τύψεις στον εαυτό μου και να με κάνω να νοιώθω σκουπίδι, και μ

Ένα είδος τέλους

Αναρωτιόμουν πως θα ήταν να πρέπει να γράψω ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα για τον θάνατό μου, όπως έκανε κάποιος γνωστός μπλόγκερ. Τι μπορεί να γράψει κανείς σαν ένα παντοτινό αντίο, άλλωστε; Υποθέτω πως θα παρηγορούσε αρκετά η σκέψη ότι δεν φοβάμαι τον θάνατό μου. Γενικά πιστεύω ότι ο θάνατος είναι πιο τρομακτικός γι' αυτούς που ζουν την απώλεια, παρά γι' αυτόν που φεύγει. Αυτός που φεύγει -από τη στιγμή που σταματά η καρδιά- είναι σαν να κατεβάζει το διακόπτη. Ούτε αισθήσεις, ούτε σκέψεις. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο δεν πιστεύω και σε παράδεισο/κόλαση, ή στο ότι οι νεκροί μας βλέπουν «από ψηλά» και «μας προσέχουν», γιατί αυτό θα προϋπέθετε τη συνέχεια της σκέψης. Πιστεύω όμως ότι οι άνθρωποι φοβούνται τον θάνατο για δύο κύριους λόγους. Το κλασσικό είναι ο πόνος. Αλλά -θα μου πείτε- ποιος θα 'θελε να πεθάνει με επίπονο τρόπο; Το άλλο είναι αυτό το άγχος που μας πιάνει όλους ότι δεν θα προλάβουμε να κάνουμε αυτά που θέλουμε πριν απ' το «μεγάλο τέλος». Και αυτό