Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η μάζωξη

Πολλές φορές για διάφορους λόγους (δουλειά, γάμοι-βαφτίσεις, κ.τ.λ.) πρέπει να πάμε οικογενειακώς στο χωριό. Άμα είσαι οποιοσδήποτε άλλος, τότε ίσως δεν έχεις λόγο να γράψεις γι' αυτό το γεγονός. Αν είσαι εγώ, θα πιαστεί το χέρι σου.

Φτάνουμε στο χωριό. Πριν προλάβω να κατέβω απ' το αμάξι, δέχομαι επίθεση απ' τα μικρά ξαδερφάκια. Μόλις καταφέρω να μπω στο σπίτι, περνώ το επόμενο μισάωρο φιλώντας και αγκαλιάζοντας συγγενείς. Οι άντρες της οικογένειας εξαφανίζονται. Πάω να φτιάξω καφέδες και μετά οι γυναίκες της οικογένειας (γιαγιάδες, θείες, ξαδέρφες) -μαζί και εγώ με την μάνα μου- μαζευόμαστε γύρω απ' το τραπέζι και αρχίζει το πάρτι!

Στην αρχή η συζήτηση περιστρέφεται γύρω μου. Πόσα μαθήματα χρωστάω, γιατί χρωστάω τόσα, αν έχω γκόμενο, γιατί δεν έχω γκόμενο, αν έχω μάθει να μαγειρεύω ακόμα, κ.τ.λ. Οι ξαδέρφες μου (8 και 9 χρονών) πιάνουν από 1 αυτί η καθεμία και μετράνε πόσες τρύπες έχω κάνει. Δυνατά. Εκεί παίρνουν μπρος τα νεύρα μου σιγά-σιγά γιατι νοιώθω λες και η ζωή μου είναι κάτω από μικροσκόπιο. Για να γλιτώσω την ανάκριση, πετάγομαι μέχρι τον αδερφό του παππού μου, ο οποίος μου λέει για κάνα δίωρο ιστορίες απ' τον στρατό.

Φτάνει το μεσημέρι. Τώρα πρέπει να δείξω πόσο νοικοκυρά είμαι και πόσο καλά με έχει αναθρέψει η μανούλα μου. Στρώνω το τραπέζι, σερβίρω καμιά δεκαριά άτομα (οι άντρες της οικογένειας έχουν καταφτάσει μυστηριωδώς χωρίς να τους έχει ειδοποιήσει κανείς για φαΐ), κάθομαι να φάω. Αυτή η ώρα είναι συνήθως η πιο ήρεμη, γιατί δεν μου μιλάει κανένας και έχω χρόνο να χαζέψω ήσυχη και να ηρεμήσω τα νεύρα μου. Η γιαγιά μου τότε χαλάει αυτή την ηρεμία ρωτώντας με αν θέλω το ένα ή το άλλο πράγμα απ' το τραπέζι. Γιαγιά. Είμαι 18 χρονών και επιστημονικές έρευνες που δεν διάβασα ποτέ έχουν αποδείξει ότι μπορώ να σερβιριστώ μόνη μου. Ευχαριστώ.

Μόλις τελειώσει το φαγητό -αφού μαζέψουμε το τραπέζι- παίρνω όποιο αμάξι βρω μπροστά μου και κάνω βόλτες μες στο καταμεσήμερο σαν την τρελή. Και εκεί που την καταβρίσκω πίσω απ' το τιμόνι, ο πατέρας μου με παίρνει τηλέφωνο για να μου πει ότι φεύγουμε.

Ευτυχία είναι να έχεις μια μεγάλη, ζεστή, αγαπημένη οικογένεια σε μια άλλη πόλη.
George Burns

Credit στον Γιώργο για τον George Burns

Σχόλια

Ο χρήστης Unknown είπε…
xaxa wraio arthro omologoumenws. +1! :)
Ο χρήστης Thunder είπε…
well thank you, sir!

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Το κλωσοπουλάκι και άλλα ψυχολογικά τραύματα

Επειδή οι μαλακίες που έκανα σαν παιδί αρέσουν, αποφάσισα να γράψω κι άλλες. Α! Να προειδοποιήσω σ' αυτό το σημείο ότι σε μερικά σημεία δεν υπάρχει συνοχή και οι σκέψεις φαίνονται λιγάκι μπερδεμένες. Δεν έπρεπε να πιω καφέ σήμερα. Πάμε λοιπόν! Πάντα μου άρεσε η ιδέα των κατοικίδιων. Προσοχή: όχι η φροντίδα και η περιποίηση που χρειάζεται ένα κατοικίδιο, αλλά αυτή η διαστρεβλωμένη εικόνα που έχουμε όλοι στο μυαλό μας όταν ακούμε τις λέξεις "σκύλος", "γάτα" κ.τ.λ. Ξέρετε, αυτή την εικόνα που μας έχουν περάσει οι αμερικάνικες ταινίες . Το θέμα όμως είναι ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι καλοί στο να φροντίζουν μη ομιλούντα έμβια όντα. Αυτό δεν είναι κάτι κακό, βέβαια, αρκεί να το συνειδητοποιήσει κανείς έγκαιρα. Πριν θάψει ένα κλωσόπουλο και δύο χρυσόψαρα, ας πούμε... Όταν μου πήρε η Μαμά Ηρώ το πρώτο μου χρυσόψαρο, ήμουν τεσσάρων χρονών. Είχα μια διεστραμμένη ιδέα ότι όσο πιο πολύ φαΐ του έριχνα, τόσο πιο μεγάλο θα γινόταν (η γιαγιά μου φταίει για αυτή την λανθασμέ...

Προειδοποίηση: Εορταστικό ποστ Νο1

Φέτος είναι τα δεύτερα Χριστούγεννα που γιορτάζει αυτός ο ναός νοημοσύνης και εκλεπτυσμένου χιούμορ! Γι' αυτό εννοείται πως θα αλλάξει το layout, θα σας σκοτίσω με τα εορταστικά ποστς, κ.ο.κ. Τα Jumbo έχουν βγάλει φέτος αυτά τα αυτοκόλλητα «ρολογάκια» που σου λένε πόσες μέρες απομένουν μέχρι τα Χριστούγεννα. Αγαπητά Jumbo, μας κακομαθαίνετε! Δυστυχώς όταν δεν είσαι παιδάκι πια δεν είναι πρέπον να χοροπηδάς σαν κατσίκι βλέποντας τις στολισμένες βιτρίνες, οπότε θα αρκεστώ και φέτος στο να τσιρίζω άναρθρα από ενθουσιασμό. Φέτος θα πάρω έναν κόκκινο σκούφο τύπου Άγιος Βασίλης και θα τον φοράω ανήμερα Χριστούγεννα ΚΑΙ Πρωτοχρονιά! Αυτά για σήμερα...

Η βλαμμένη μανάβισσα.

Μ' είχαν πιάσει οι καλές μου σήμερα και είπα να πάω να κάνω κάτι ψώνια για το σπίτι. Θα μαγείρευα κιόλας κοτόπουλο και ήθελα τρία καρότα και μία πιπεριά Φλωρίνης. Το σημειώνουμε αυτό. Πρώτα πέρασα απ' τη μανάβισσα, και αφού διάλεξα αυτά που ήθελα και πάω να τα ζυγίσω, της δίνω πενηντάρικο για πράγματα που στοίχιζαν τρία ευρώ. Είχα και το απολογητικό βλέμμα τύπου «θα σε ταλαιπωρήσω λίγο με τα ρέστα». Ήμουν ευγενέστατη!  Οπότε μου αρπάζει τη σακούλα απ' τα χέρια και μου λέει «ΦΥΓΕ!» Κάγκελο εγώ. Άλλα όχι κυρία μου! Δεν θα μου χαλάσεις εσύ τη μέρα! Της είπα να πάω να πάρω κάτι χαρτικά που ήθελα, να χαλάσω λεφτά και να γυρίσω, και γυρίζει με υφάκι και μου λέει «κάνε ό,τι θες, δεν μ' ενδιαφέρει»  Αγαπητή κυριούλα. ΣΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ. Γιατί ακριβώς στο επόμενο τετράγωνο από σένα έχει ανοίξει σούπερ μάρκετ, και επίσης ανάμεσα σε σένα και το εν λόγω σούπερ μάρκετ κάθε Σάββατο έχει λαϊκή! Οπότε, επειδή -αν δεν απατώμαι- το μαγαζί σου έτσι κι α...