Η βλαμμένη μανάβισσα.

Μ' είχαν πιάσει οι καλές μου σήμερα και είπα να πάω να κάνω κάτι ψώνια για το σπίτι. Θα μαγείρευα κιόλας κοτόπουλο και ήθελα τρία καρότα και μία πιπεριά Φλωρίνης. Το σημειώνουμε αυτό.

Πρώτα πέρασα απ' τη μανάβισσα, και αφού διάλεξα αυτά που ήθελα και πάω να τα ζυγίσω, της δίνω πενηντάρικο για πράγματα που στοίχιζαν τρία ευρώ. Είχα και το απολογητικό βλέμμα τύπου «θα σε ταλαιπωρήσω λίγο με τα ρέστα». Ήμουν ευγενέστατη! 

Οπότε μου αρπάζει τη σακούλα απ' τα χέρια και μου λέει «ΦΥΓΕ!» Κάγκελο εγώ. Άλλα όχι κυρία μου! Δεν θα μου χαλάσεις εσύ τη μέρα! Της είπα να πάω να πάρω κάτι χαρτικά που ήθελα, να χαλάσω λεφτά και να γυρίσω, και γυρίζει με υφάκι και μου λέει «κάνε ό,τι θες, δεν μ' ενδιαφέρει» 

Αγαπητή κυριούλα. ΣΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ. Γιατί ακριβώς στο επόμενο τετράγωνο από σένα έχει ανοίξει σούπερ μάρκετ, και επίσης ανάμεσα σε σένα και το εν λόγω σούπερ μάρκετ κάθε Σάββατο έχει λαϊκή! Οπότε, επειδή -αν δεν απατώμαι- το μαγαζί σου έτσι κι αλλιώς δεν πάει καλά, ΔΕΝ διώχνεις πελατεία! Και επειδή με έπιασε και η λογίστρια μέσα μου, να πω ότι από το νόμο δεν μπορείς να αρνηθείς πληρωμή με μετρητά! Δηλαδή χάρη θα σου 'κανα άμα πήγαινα να χαλάσω κιόλας! 

Και το φινάλε; Δεν γύρισα να πάρω τα πράγματα, γιατί άμα γύρναγα θα έχανα την ψυχραιμία μου. Απλά πήγα στο σούπερ μάρκετ, βρήκα πολύ καλύτερης ποιότητας πράγματα, και το κόστος σαράντα λεπτά! 

Θέλω κάποια στιγμή να μπορέσω να βρω ένα κατοστάρικο, και να πάω μ' αυτό στο μαγαζί της να αγοράσω ένα αγγούρι!