Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

"Η ευγνωμοσύνη του μικρού μυρμηγκιού"

Όταν πήγαινα δημοτικό, ίσχυαν τα απλά μαθηματικά. Ένα κι ένα έκαναν δύο, για πολλά χρόνια. Είτε είχες μία μεγάλη παρέα και ήσουν φίλος με όλους, είτε καθόσουν μόνος στη μεριά σου. Το θέμα όμως είναι ότι σαν παιδιά είχαμε αυτή την τυφλή εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλο. Δεν σχολιάζαμε πίσω απ' την πλάτη κανενός, και δεν μας σχολίαζε και κανείς.

Προσπαθώντας να μπω στον κόσμο των μεγάλων άρχισα να βλέπω κάποια πράγματα που με χάλαγαν αρκετά. Δεν υπάρχει πια αυτή η εμπιστοσύνη. Όλοι μας έχουμε γίνει κακοί άνθρωποι που σχολιάζουν άλλους ανθρώπους πίσω απ' την πλάτη τους. Ή σχεδόν όλοι. Δεν υπάρχει ο 'κολλητός', ο 'φίλος'. Υπάρχει η 'παρέα' και ο 'γνωστός'.

Αν έχεις κάποιο πρόβλημα με κάποιον φίλο σου, πρέπει να το συζητάς μαζί του. Τα τελευταία χρόνια οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει μία ικανότητά τους, που την έχουν απ' την αρχή του κόσμου: την ομιλία. Δεν είμαστε όλοι τέλειοι. Μπορεί να κάνω μια βλακεία και να κάνω τον φίλο μου να θυμώσει, ή να στεναχωρηθεί. Δεν θέλω ο φίλος μου να το κρατήσει μέσα του, ή -ακόμα χειρότερα- να ανοιχτεί σε κάποιον άλλο και όχι σε μένα.

Γιατί η Φιλία είναι μία σχέση περίπλοκη. Είναι πολλά πράγματα μαζί. Κανονικά, όταν νοιώθεις κάποιον Φίλο σου, νοιώθεις αυτόν τον άνθρωπο τόσο κοντά σου που δεν θα μπορούσες ποτέ να φανταστείς να τον προδίδεις, γιατί τότε θα ήταν σαν να πρόδιδες τον ίδιο σου τον εαυτό. Τον νοιώθεις μέλος της οικογένειας σου. Χαίρεσαι με τις χαρές του, λυπάσαι με τις λύπες του και είσαι εκεί γι' αυτόν.

φιλία
ουσ θ φιλία
σχέση αγάπης, εμπιστοσύνης και κατανόησης





ΥΓ: Είναι ένα πολύ αστείο ποστ, για ένα πολύ αστείο blog...

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ένα είδος τέλους

Αναρωτιόμουν πως θα ήταν να πρέπει να γράψω ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα για τον θάνατό μου, όπως έκανε κάποιος γνωστός μπλόγκερ. Τι μπορεί να γράψει κανείς σαν ένα παντοτινό αντίο, άλλωστε; Υποθέτω πως θα παρηγορούσε αρκετά η σκέψη ότι δεν φοβάμαι τον θάνατό μου. Γενικά πιστεύω ότι ο θάνατος είναι πιο τρομακτικός γι' αυτούς που ζουν την απώλεια, παρά γι' αυτόν που φεύγει. Αυτός που φεύγει -από τη στιγμή που σταματά η καρδιά- είναι σαν να κατεβάζει το διακόπτη. Ούτε αισθήσεις, ούτε σκέψεις. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο δεν πιστεύω και σε παράδεισο/κόλαση, ή στο ότι οι νεκροί μας βλέπουν «από ψηλά» και «μας προσέχουν», γιατί αυτό θα προϋπέθετε τη συνέχεια της σκέψης. Πιστεύω όμως ότι οι άνθρωποι φοβούνται τον θάνατο για δύο κύριους λόγους. Το κλασσικό είναι ο πόνος. Αλλά -θα μου πείτε- ποιος θα 'θελε να πεθάνει με επίπονο τρόπο; Το άλλο είναι αυτό το άγχος που μας πιάνει όλους ότι δεν θα προλάβουμε να κάνουμε αυτά που θέλουμε πριν απ' το «μεγάλο τέλος». Και αυτό

Φοβίες

Αυτό είναι το πρώτο ποστ μου. Δεν έχω ιδέα για το πώς θα πρεπε να είναι το εισαγωγικό ποστ σε ένα blog, οπότε θα προσποιηθώ ότι είναι ένα οποιοδήποτε άκυρο ποστ και θα πάω παρακάτω Ξέρετε αυτή την αίσθηση που έχει ο μέσος άνθρωπος (θέλω να ελπίζω) όταν ξαπλώνει το βράδυ στο κρεβάτι, ότι άμα βγάλει έστω και το μικρο του δαχτυλάκι έξω απ’ τα σκεπάσματα θα τον κατασπαράξουν άγρια θηρία; Ας έχει και 100 οC, θα σκεπαστεί έστω με ένα σεντονακι. Αυτό εγώ λοιπόν το παθαίνω κάθε βράδυ. Γιατί είμαι τόσο άτυχη που όταν το παίρνω απόφαση πλέον και λέω «τέρμα τα ψέματα, έχει παει 4 η ώρα, πέσε να ξεραθεις», τότε αρχίζουν να τρίζουν όλα τα έπιπλα του δωματίου εναλλάξ, νιώθω κάτι να πιέζει το στρώμα, αρχίζει και βουίζει το κλιματιστικό κ.ο.κ. Οπότε πώς να μην έχω μετά την αίσθηση ότι κάποιος είναι στο δωμάτιο μαζί μου; Τότε είναι που αρχίζουν όλες οι θεωρίες. Ανάλογα με το αντικείμενο του φόβου του καθενός, υπάρχει και διαφορετικό είδος « μαμουτα ». Είτε θα είναι εξωγήινος, είτε κλέφτης, είτε φίδ

Άμα δεν σας αρέσει αυτό το ποστ, παράπονα στην Αλέ!

Ως γνωστόν, υπάρχουν δύο κατηγορίες πλουσίων με βάση το πως πλουτίζουν. Η πρώτη κατηγορία είναι οι αυτοδημιούργητοι (τύπου Ωνάσης). Η δεύτερη κατηγορία είναι οι λεγόμενοι νεόπλουτοι. Αυτοί είναι το συνηθέστερα μισητό είδος πλουσίων γιατί -εκτός του ότι πλούτισαν κατά τύχη- μας το τρίβουν και στη μούρη! Όταν κάποιου ανθρώπου του έχει βγει το λάδι και έχει κάνει μια σεβαστή περιουσία, είναι εγκρατής και εκτιμά αυτά που έχει. Αν όμως τα λεφτά ήρθαν π.χ. από κληρονομιά, ή από κάποιο τυχαίο γεγονός γενικότερα, τότε προσπαθεί τόσο πολύ να το «παίξει» λεφτάς, που φαίνεται σαν παραφωνία.  Όλα αυτά τα γράφω γιατί τώρα τελευταία είναι της μόδας να βλέπω κάτι παλιές γνωστές που δεν έχουν ανάγκη να σπουδάσουν ή -Θεός φυλάξοι!- να δουλέψουν, να αρπάζουν από μία κάμερα (επαγγελματική πάντα!) και να το παίζουν αρτιστίκ μποέμ ταξιδιάρες τύπισσες που κάθε βδομάδα βρίσκονται σε διαφορετική ήπειρο. Και το πιο γελοίο είναι ότι έχουν και «καλλιτεχνική άποψη» και στο παίζουν και ταξιδιωτικοί οδηγοί!  Κα