Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

"Η ευγνωμοσύνη του μικρού μυρμηγκιού"

Όταν πήγαινα δημοτικό, ίσχυαν τα απλά μαθηματικά. Ένα κι ένα έκαναν δύο, για πολλά χρόνια. Είτε είχες μία μεγάλη παρέα και ήσουν φίλος με όλους, είτε καθόσουν μόνος στη μεριά σου. Το θέμα όμως είναι ότι σαν παιδιά είχαμε αυτή την τυφλή εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλο. Δεν σχολιάζαμε πίσω απ' την πλάτη κανενός, και δεν μας σχολίαζε και κανείς.

Προσπαθώντας να μπω στον κόσμο των μεγάλων άρχισα να βλέπω κάποια πράγματα που με χάλαγαν αρκετά. Δεν υπάρχει πια αυτή η εμπιστοσύνη. Όλοι μας έχουμε γίνει κακοί άνθρωποι που σχολιάζουν άλλους ανθρώπους πίσω απ' την πλάτη τους. Ή σχεδόν όλοι. Δεν υπάρχει ο 'κολλητός', ο 'φίλος'. Υπάρχει η 'παρέα' και ο 'γνωστός'.

Αν έχεις κάποιο πρόβλημα με κάποιον φίλο σου, πρέπει να το συζητάς μαζί του. Τα τελευταία χρόνια οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει μία ικανότητά τους, που την έχουν απ' την αρχή του κόσμου: την ομιλία. Δεν είμαστε όλοι τέλειοι. Μπορεί να κάνω μια βλακεία και να κάνω τον φίλο μου να θυμώσει, ή να στεναχωρηθεί. Δεν θέλω ο φίλος μου να το κρατήσει μέσα του, ή -ακόμα χειρότερα- να ανοιχτεί σε κάποιον άλλο και όχι σε μένα.

Γιατί η Φιλία είναι μία σχέση περίπλοκη. Είναι πολλά πράγματα μαζί. Κανονικά, όταν νοιώθεις κάποιον Φίλο σου, νοιώθεις αυτόν τον άνθρωπο τόσο κοντά σου που δεν θα μπορούσες ποτέ να φανταστείς να τον προδίδεις, γιατί τότε θα ήταν σαν να πρόδιδες τον ίδιο σου τον εαυτό. Τον νοιώθεις μέλος της οικογένειας σου. Χαίρεσαι με τις χαρές του, λυπάσαι με τις λύπες του και είσαι εκεί γι' αυτόν.

φιλία
ουσ θ φιλία
σχέση αγάπης, εμπιστοσύνης και κατανόησης





ΥΓ: Είναι ένα πολύ αστείο ποστ, για ένα πολύ αστείο blog...

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Δεν μπορώ να βρω αρκετά ικανοποιητικό τίτλο γι' αυτό το αριστούργημα.

Από μικρή είχα μανία με τις αστυνομικές σειρές και τα ιατρικά δράματα. Μεγάλωσα την εποχή που η τηλεόραση ήταν γεμάτη με Law and Order, E.R. και τους κλώνους τους. Οπότε, λογικό ήταν το πολύωρο κάψιμο. Από τότε λοιπόν μου έχουν κολλήσει διάφορες συνήθειες. Θέλω πάντα να αφήνω το στίγμα μου, όπως -ας πούμε- ένα αποτύπωμα, μια τρίχα, κάτι, σε περίπτωση που με απαγάγει κανείς και θα πρέπει να βρει στοιχεία η αστυνομία. Επειδή αυτήν ακριβώς τη δουλειά κάνει η αστυνομία: τριγυρνά μαζεύοντας τριχόμπαλες. Ώρες ώρες νοιώθω λες και ορίζω την περιοχή μου με το κατούρημα σαν τους σκύλους. Αυτό ήταν παρομοίωση, δεν τριγυρνώ κατουρώντας ο,τι βρω μπροστά μου. Αν το 'κανα αυτό, ο κόσμος θα το πρόσεχε και θα με έλεγαν τρελή. Άλλο ένα κακό είναι η μανία καταδίωξης. Βασικά, δεν είναι ακριβώς μανία καταδίωξης, αλλά δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω αλλιώς. Όταν -τέλος πάντων- περνάω το δρόμο και σκέφτομαι ότι "Αν πατήσω το ένα πόδι στο πεζοδρόμιο πριν περάσει από πίσω μου το αυτοκίνη...

Το πρόβλημά μου

με όλους εκείνους που με πλησιάζουν, είναι ότι δεν είναι ΕΣΥ. Οπότε, πώς τολμάνε καν να με πλησιάζουν. Κατάλαβες; Κατάλαβα, πες. Δεν έχω φοβία και δεν με νοιάζει καν αν θα βρω ποτέ κάποιον. Με κουράζουν οι πάντες. Μπορεί η αιτία να είναι το ότι είμαι μόνη μου τόσα χρόνια πλέον. Όπως και να χει, δεν θέλω να ασχοληθώ. Συζητήσεις κενού περιεχομένου με άτομα άνευ επιπέδου. Πάλι έξω απ' το σπίτι όλη μέρα σήμερα, πάλι μέσα τώρα. Παραγωγική ενήλικας, σαφώς, σε μετρημένες ποσότητες, ομολογουμένως. Σπίτι καθαρό μέτρια προς καλά, κόκκινες τρίχες να στολίζουν το πάτωμα με τις οποίες δεν ασχολήθηκα σήμερα. Ατάκτως ερριμένες όπως και οι σκέψεις μου που χορεύουν τσάμικο ενώ παίζει μπόσα νόβα. Όχι το κανονικό το τσάμικο, αυτό που κάνει ο πρώτος φιγούρες σε όλο το τραγούδι και οι υπόλοιποι περιμένουν ακίνητοι να τελειώσει επιτέλους, και σχολιάζουν τις κινήσεις του με ύφος Αλέξη Κωστάλα που επαινεί το ορθώς εκτελεσμένο τριπλό άξελ. Εξαιρετική μέρα η σημερινή, 10/10, ειρωνικά μιλώντας.

Μου έχει λείψει

να σε κοιτάζω στα μάτια. Μιλάνε πολύ τα μάτια σου ακόμα και όταν δεν λες λέξη με τα χείλη. Δε νομίζω πως το ξέρεις αυτό. Μιλάνε, και οι λέξεις τους δεν είναι λέξεις κανονικές, είναι λες και κάθομαι κάτω από έναν καταρράκτη και τις νιώθω παντού γύρω μου. Μιλάνε τόσο που κάποιες φορές δεν αντέχω να τα κοιτάξω πολλή ώρα γιατί είναι σαν υπερφόρτωση στο σύστημά μου. Τότε θα σου δώσω μια αγκαλιά ή ένα φιλί για να σταματήσω να τα κοιτάζω και να ηρεμήσω λίγο το μέσα μου. Από πάντα το πάθαινα αυτό. Μπερδεύονταν το κεφάλι μου λες και αιωρούνταν οι λέξεις σε πλήρη αναρχία και πάλευα να το παίξω χαλαρή και να μην κάνω σαρδάμ, μόνο και μόνο επειδή σε κοιτούσα στα μάτια. Έχω την πιο καθαρή εικόνα στο μυαλό μου, αν ήξερα να ζωγραφίσω με υπερρεαλισμό, θα τα ζωγράφιζα χωρίς να έχω κάποια φωτογραφία μπροστά μου. Γιατί νομίζεις ότι καταλαβαίνω ακόμα και από σέλφι αν είσαι κουρασμένος, αν έχεις πονοκέφαλο, αν έχεις κοιμηθεί πολύ ή λίγο; Έχει πέσει μελέτη δεκαετιών εδώ.  Το χρώμα τους μου θυμίζει φθινό...