Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

...και φιλοσόφησα!

Είχα βάλει Mega χθες και φιλοσοφούσα βλέποντας τον Ζουγανέλη. Βασικά, τώρα που διάβασα τι έγραψα συνειδητοποίησα ότι δεν ταιριάζουν οι λέξεις Mega, Ζουγανέλη και φιλοσόφησα, μαζί στην ίδια πρόταση. Έστω.

Γιατί γιορτάζουμε την Πρωτοχρονιά; Ποια ακριβώς είναι πρακτικά η διαφορά ανάμεσα στις 31/12 και στη 1/1; Μία μέρα. Ένα καινούριο ημερολόγιο. Το ωράριο στα μαγαζιά. Η βασιλόπιτα. Μπα, αποφάσισα ότι δεν είναι πρακτικό το θέμα, αλλά συναισθηματικό. Η Πρωτοχρονιά έχει την ίδια ιδιότητα με τα γενέθλια: με κάνει να νοσταλγήσω.

Όταν αλλάζει ο χρόνος νοιώθω λες και φεύγει ένα κομμάτι μου μαζί του, και με πιάνει μελαγχολία. Θυμάμαι τα περασμένα και έχω αυτό το ηλίθιο χαμόγελο στα χείλη. Ισχύει αυτή η παροιμία που όσο και να σπάω το κεφάλι μου δεν μου 'ρχεται, αλλά θέλει να πει ότι όσο περνάει ο καιρός ξεχνάμε τα δυσάρεστα γεγονότα.

Ελπίζω να μην ξαναγράψω κάτι που να 'χει σχέση με γιορτές, γιατί αλλιώς θα το σβήσω το ρημάδι για blog! Τώρα είναι η ώρα που πρέπει να με παρακαλέσει το πανελλήνιο να μην στερήσω αυτό το διαμάντι απ' την blogόσφαιρα. Άντε λοιπόν!

Σχόλια

Ο χρήστης Marianna Papagiannopoulou είπε…
hahaha
marese h teleutaia paragrafos
:P
Ο χρήστης Thunder είπε…
ειμαι blogwhore, τι να κανω; :Ρ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Πόσο θα μου άρεσε

να μην σκέφτομαι ποτέ τις συνέπειες. Να πλέω σε τούτη τη ζωή σαν μια σαπουνόφουσκα, όπου με πάει ο άνεμος. Θα πάω ψηλά; Θα ακουμπήσω τυχαία στο τσιμέντο και θα σκάσω; Δεν ξέρω και ούτε που με νοιάζει, γιατί είμαι κάτι εξ ορισμού εύθραυστο και εφήμερο. Έχω γεννηθεί για να στροβιλιστώ στον αέρα, να λάμψω στιγμιαία από το φως και να εξαφανιστώ. Και μετά ο σκοπός θα έχει επιτευχθεί. Μια αιωνιότητα που κράτησε μόλις τρία γυαλιστερά δευτερόλεπτα.

Η ώρα πάει τέσσερις και εγώ σε λίγες ώρες δίνω μάθημα.

Έχω βάλει και ακούω Coldplay γιατί πάντα λειτουργούσε σαν κάποιο είδος βαρβιτουρικού για μένα η μουσική τους. Και επίσης προσπαθώ για πρώτη φορά να καταλάβω τι λένε οι σελίδες που είναι αραδιασμένες μπροστά μου μέσα σ' αυτό το τελευταίο 48ωρο. Δύσκολο. Πολύ δύσκολο. Αυτή η εξεταστική για κάποιο λόγο με έχει βρει τελείως απροετοίμαστη. Από τα προηγούμενα χρόνια συνήθιζα να κατηγοριοποιώ τα μαθήματα με βάση τη δυσκολία τους ή τη βαρεμάρα μου να ασχοληθώ μαζί τους. Ή τη συμπάθειά μου στον εκάστοτε καθηγητή. Αυτό δεν άλλαξε και τώρα, μόνο που αυτή τη φορά για κάποιο λόγο τα μαθήματα που μ' αρέσουν έχουν μπει στη λάθος «λίστα». Τον τελευταίο καιρό έχω δημιουργήσει ένα ιδιωτικό «video club», φουλάροντας ό,τι σκληρό δίσκο διαθέτω με ταινίες και σειρές. Και κάθομαι και κάνω μαραθώνιους έξι-δέκα ωρών ενώ έχω να κάνω πολύ πιο επείγοντα... πράγματα; Αν θεωρείται το διάβασμα «πράγμα», ας πούμε. Σε κάθε εξεταστική το παίρνω απόφαση να διαβάσω και καταλήγω είτε να αγχωθώ απ' το διά

Δεν είναι βουνό,

είναι λόφος. Σαμαράκι στο δρόμο. Απλά κατεβάζεις ταχύτητα και το περνάς. Δεν είναι ακατόρθωτο. Είναι μπροστά σου και δεν μπορείς να στρίψεις ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Πρέπει να το κοιτάξεις κατάματα και να περιμένεις την αναπήδηση. Πρέπει να προσέξεις τα αμορτισέρ, μην κάνεις ζημιά. Και μετά απλά πέρνα το. Και δες πώς θα σου φανεί ένα τίποτα, καθώς θα το βλέπεις να απομακρύνεται στον καθρέφτη σου. Κοίτα μωρέ, που φοβόμουν ένα σαμαράκι λες και ήταν τοίχος πετρόκτιστος. Τι ήταν τελικά; Τίποτα δεν ήταν. Αυτό είναι υπενθύμιση για τον εαυτό μου, ένα ξεχασμένο χαρτάκι κολλημένο στο ψυγείο, μπας και κάποια στιγμή το χωνέψω.