Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

...και φιλοσόφησα!

Είχα βάλει Mega χθες και φιλοσοφούσα βλέποντας τον Ζουγανέλη. Βασικά, τώρα που διάβασα τι έγραψα συνειδητοποίησα ότι δεν ταιριάζουν οι λέξεις Mega, Ζουγανέλη και φιλοσόφησα, μαζί στην ίδια πρόταση. Έστω.

Γιατί γιορτάζουμε την Πρωτοχρονιά; Ποια ακριβώς είναι πρακτικά η διαφορά ανάμεσα στις 31/12 και στη 1/1; Μία μέρα. Ένα καινούριο ημερολόγιο. Το ωράριο στα μαγαζιά. Η βασιλόπιτα. Μπα, αποφάσισα ότι δεν είναι πρακτικό το θέμα, αλλά συναισθηματικό. Η Πρωτοχρονιά έχει την ίδια ιδιότητα με τα γενέθλια: με κάνει να νοσταλγήσω.

Όταν αλλάζει ο χρόνος νοιώθω λες και φεύγει ένα κομμάτι μου μαζί του, και με πιάνει μελαγχολία. Θυμάμαι τα περασμένα και έχω αυτό το ηλίθιο χαμόγελο στα χείλη. Ισχύει αυτή η παροιμία που όσο και να σπάω το κεφάλι μου δεν μου 'ρχεται, αλλά θέλει να πει ότι όσο περνάει ο καιρός ξεχνάμε τα δυσάρεστα γεγονότα.

Ελπίζω να μην ξαναγράψω κάτι που να 'χει σχέση με γιορτές, γιατί αλλιώς θα το σβήσω το ρημάδι για blog! Τώρα είναι η ώρα που πρέπει να με παρακαλέσει το πανελλήνιο να μην στερήσω αυτό το διαμάντι απ' την blogόσφαιρα. Άντε λοιπόν!

Σχόλια

Ο χρήστης Marianna Papagiannopoulou είπε…
hahaha
marese h teleutaia paragrafos
:P
Ο χρήστης Thunder είπε…
ειμαι blogwhore, τι να κανω; :Ρ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Να μάθεις

να απομακρύνεσαι. Να μην στριμώχνεσαι ώστε να χωρέσεις με το ζόρι. Το ζόρι είναι ασφυκτικό. Είναι κουραστικό και δεν θα σου προσφέρει τίποτα στο τέλος. Πάρτο απόφαση ότι δεν είναι για σένα αυτό το μέρος και προχώρα παρακάτω. Να αποζητάς το φως. Τη γαλήνη. Τη νηνεμία. Δεν χρειάζεται να πασχίζεις για όλα τα αποκτήματα της ζωής σου. Δεν υπάρχει κάποια ανταμοιβή στο τέλος της διαδρομής έτσι κι αλλιώς, μόνο η ανάμνηση του πόνου θα σου μείνει. Και δεν χρειάζεται καν να πληρώσεις κάποιο τίμημα ώστε να έρθει μετά η ευτυχία σου, εσύ επιβάλεις τον δύσκολο τρόπο στον ίδιο σου τον εαυτό. Δεν θα σου χτυπήσει κάποιος φιλικά την πλάτη για να σε συγχαρεί για το ρόλο του οσιομάρτυρα που παίζεις με τόση επιτυχία. Απόκτησε λίγο εγωισμό. Δεν χρωστάς τίποτα σε κανέναν. Είσαι ένα λευκό, εκτυφλωτικό φως, και αν κάποιος δεν το αντέχει ας κοιτάξει αλλού. Είσαι μία δύναμη χωρίς όρια. Πάρε μια βαθιά ανάσα και νιώσε επιτέλους ότι το μόνο εμπόδιο στη ζωή σου είσαι εσύ, γιατί μόνο εσύ έχεις τη δύναμη να σε φρενάρει

Στροβιλιζόμενη στη δίνη της γλυκόζης. UPDATED

Είναι λες και ολόκληρη η ζωή μου περιστρέφεται γύρω απ' τις ποσότητες γλυκών που θα καταναλώσω ημερησίως. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Κάθε φορά που θα εντοπίσω έστω κι ένα μικρό κομμάτι σοκολάτας θα το καταβροχθίσω και μετά ξαφνικά το μυαλό μου μετατρέπεται σε αυτό ενός αρπακτικού, και το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι το πως θα καταφέρω να βρω μεγαλύτερη ποσότητα γλυκού να φάω. Έχει τύχει πάνω σε κρίση υπογλυκαιμίας να φάω ένα καρβέλι ψωμί με μέλι και βούτυρο. Και όχι, δε σταμάτησα στο ένα καρβέλι επειδή σταμάτησε η λιγούρα. Απλά τελείωσε το ψωμί. Μια άλλη φορά είχα φάει μερέντα κατευθείαν απ' το βάζο με το κουτάλι. Δεν μ' άρεσε καν η συγκεκριμένη μερέντα. Δεν σκέφτομαι λογικά σε τέτοιες φάσεις. Είχα κάνει κάτι εξετάσεις αίματος τις προάλλες και η γιατρός μου μου είπε ότι είχα επικίνδυνα χαμηλό ζάχαρο. Εξαιτίας αυτού μπορεί στο άκυρο να λιποθυμήσω καμιά μέρα και να καταπιώ τη γλώσσα μου. Οπότε καταλαβαίνουμε ποιες ήταν οι οδηγίες του Μπαμπά Νίκου: γέμισε τα ντουλάπια μ

Ένα είδος τέλους

Αναρωτιόμουν πως θα ήταν να πρέπει να γράψω ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα για τον θάνατό μου, όπως έκανε κάποιος γνωστός μπλόγκερ. Τι μπορεί να γράψει κανείς σαν ένα παντοτινό αντίο, άλλωστε; Υποθέτω πως θα παρηγορούσε αρκετά η σκέψη ότι δεν φοβάμαι τον θάνατό μου. Γενικά πιστεύω ότι ο θάνατος είναι πιο τρομακτικός γι' αυτούς που ζουν την απώλεια, παρά γι' αυτόν που φεύγει. Αυτός που φεύγει -από τη στιγμή που σταματά η καρδιά- είναι σαν να κατεβάζει το διακόπτη. Ούτε αισθήσεις, ούτε σκέψεις. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο δεν πιστεύω και σε παράδεισο/κόλαση, ή στο ότι οι νεκροί μας βλέπουν «από ψηλά» και «μας προσέχουν», γιατί αυτό θα προϋπέθετε τη συνέχεια της σκέψης. Πιστεύω όμως ότι οι άνθρωποι φοβούνται τον θάνατο για δύο κύριους λόγους. Το κλασσικό είναι ο πόνος. Αλλά -θα μου πείτε- ποιος θα 'θελε να πεθάνει με επίπονο τρόπο; Το άλλο είναι αυτό το άγχος που μας πιάνει όλους ότι δεν θα προλάβουμε να κάνουμε αυτά που θέλουμε πριν απ' το «μεγάλο τέλος». Και αυτό