Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Πιο φοβητσιάρα πεθαίνεις.


Πάντα προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι είμαι απ' τους ανθρώπους που κυνηγούν αυτά που θέλουν και δεν φοβούνται τις προκλήσεις και οτιδήποτε «καινούριο». Λοιπόν, μετά από πολλά «αν», «ίσως» και πολλή σκέψη γενικότερα, συνειδητοποίησα πως είμαι απ' τα πιο δειλά άτομα που ξέρω.

Άργησα να το καταλάβω αυτό βέβαια γιατί νόμιζα πως είμαι θαρραλέα επειδή όλοι φωνάζουν εμένα για να σκοτώσω αηδιαστικά ζουζούνια που τους φοβίζουν, ή επειδή προσπαθώ να έχω πάντα το θάρρος της γνώμης μου.

Η λέξη κλειδί εδώ είναι «προσπαθώ». Γιατί αντί να θέλω να είμαι ο εαυτός μου, πάντα ήθελα να είμαι (και να φαίνομαι) δυνατή και ισχυρογνώμων. Αλλά είμαι άτομο αναποφάσιστο μέχρι αηδίας. Αναβάλλω, αργοπορώ, χρονοτριβώ. Και αυτά δεν είναι χαρακτηριστικά αποφασιστικού ατόμου.

Και μπαίνω σιγά σιγά στο στάδιο της ζωής μου στο οποίο θα πρέπει να πάρω αποφάσεις για το μέλλον μου. Αλλά είμαι άνθρωπος του βολέματος. Και φοβάμαι -Ω! Τι έκπληξις - πως θα φτάσω σε ένα σημείο στη ζωή μου που θα μετανιώνω το ότι δεν είχα τα κότσια να πάρω το ρίσκο.

Σχόλια

Ο χρήστης Marianna Papagiannopoulou είπε…
Χαχαχαα
Μου αρεσε το σημειο που λες "Αναβάλλω, αργοπορώ, χρονοτριβώ" γιατι τα ιδια λεω εγω για μενα!!!!


http://clothes-and-fairytales.blogspot.gr/
Ο χρήστης Thunder είπε…
γενικα ειμαι αχρηστη στο να βρισκω συνωνυμα, αλλα εδω εκανα αρκετα καλη δουλεια νομιζω.. γιατι ειμαστε ετσι αραγε; :D

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Πόσο θα μου άρεσε

να μην σκέφτομαι ποτέ τις συνέπειες. Να πλέω σε τούτη τη ζωή σαν μια σαπουνόφουσκα, όπου με πάει ο άνεμος. Θα πάω ψηλά; Θα ακουμπήσω τυχαία στο τσιμέντο και θα σκάσω; Δεν ξέρω και ούτε που με νοιάζει, γιατί είμαι κάτι εξ ορισμού εύθραυστο και εφήμερο. Έχω γεννηθεί για να στροβιλιστώ στον αέρα, να λάμψω στιγμιαία από το φως και να εξαφανιστώ. Και μετά ο σκοπός θα έχει επιτευχθεί. Μια αιωνιότητα που κράτησε μόλις τρία γυαλιστερά δευτερόλεπτα.

Η ώρα πάει τέσσερις και εγώ σε λίγες ώρες δίνω μάθημα.

Έχω βάλει και ακούω Coldplay γιατί πάντα λειτουργούσε σαν κάποιο είδος βαρβιτουρικού για μένα η μουσική τους. Και επίσης προσπαθώ για πρώτη φορά να καταλάβω τι λένε οι σελίδες που είναι αραδιασμένες μπροστά μου μέσα σ' αυτό το τελευταίο 48ωρο. Δύσκολο. Πολύ δύσκολο. Αυτή η εξεταστική για κάποιο λόγο με έχει βρει τελείως απροετοίμαστη. Από τα προηγούμενα χρόνια συνήθιζα να κατηγοριοποιώ τα μαθήματα με βάση τη δυσκολία τους ή τη βαρεμάρα μου να ασχοληθώ μαζί τους. Ή τη συμπάθειά μου στον εκάστοτε καθηγητή. Αυτό δεν άλλαξε και τώρα, μόνο που αυτή τη φορά για κάποιο λόγο τα μαθήματα που μ' αρέσουν έχουν μπει στη λάθος «λίστα». Τον τελευταίο καιρό έχω δημιουργήσει ένα ιδιωτικό «video club», φουλάροντας ό,τι σκληρό δίσκο διαθέτω με ταινίες και σειρές. Και κάθομαι και κάνω μαραθώνιους έξι-δέκα ωρών ενώ έχω να κάνω πολύ πιο επείγοντα... πράγματα; Αν θεωρείται το διάβασμα «πράγμα», ας πούμε. Σε κάθε εξεταστική το παίρνω απόφαση να διαβάσω και καταλήγω είτε να αγχωθώ απ' το διά

Δεν είναι βουνό,

είναι λόφος. Σαμαράκι στο δρόμο. Απλά κατεβάζεις ταχύτητα και το περνάς. Δεν είναι ακατόρθωτο. Είναι μπροστά σου και δεν μπορείς να στρίψεις ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Πρέπει να το κοιτάξεις κατάματα και να περιμένεις την αναπήδηση. Πρέπει να προσέξεις τα αμορτισέρ, μην κάνεις ζημιά. Και μετά απλά πέρνα το. Και δες πώς θα σου φανεί ένα τίποτα, καθώς θα το βλέπεις να απομακρύνεται στον καθρέφτη σου. Κοίτα μωρέ, που φοβόμουν ένα σαμαράκι λες και ήταν τοίχος πετρόκτιστος. Τι ήταν τελικά; Τίποτα δεν ήταν. Αυτό είναι υπενθύμιση για τον εαυτό μου, ένα ξεχασμένο χαρτάκι κολλημένο στο ψυγείο, μπας και κάποια στιγμή το χωνέψω.