Φοβίες

Αυτό είναι το πρώτο ποστ μου. Δεν έχω ιδέα για το πώς θα πρεπε να είναι το εισαγωγικό ποστ σε ένα blog, οπότε θα προσποιηθώ ότι είναι ένα οποιοδήποτε άκυρο ποστ και θα πάω παρακάτω

Ξέρετε αυτή την αίσθηση που έχει ο μέσος άνθρωπος (θέλω να ελπίζω) όταν ξαπλώνει το βράδυ στο κρεβάτι, ότι άμα βγάλει έστω και το μικρο του δαχτυλάκι έξω απ’ τα σκεπάσματα θα τον κατασπαράξουν άγρια θηρία; Ας έχει και 100 οC, θα σκεπαστεί έστω με ένα σεντονακι. Αυτό εγώ λοιπόν το παθαίνω κάθε βράδυ. Γιατί είμαι τόσο άτυχη που όταν το παίρνω απόφαση πλέον και λέω «τέρμα τα ψέματα, έχει παει 4 η ώρα, πέσε να ξεραθεις», τότε αρχίζουν να τρίζουν όλα τα έπιπλα του δωματίου εναλλάξ, νιώθω κάτι να πιέζει το στρώμα, αρχίζει και βουίζει το κλιματιστικό κ.ο.κ. Οπότε πώς να μην έχω μετά την αίσθηση ότι κάποιος είναι στο δωμάτιο μαζί μου;

Τότε είναι που αρχίζουν όλες οι θεωρίες. Ανάλογα με το αντικείμενο του φόβου του καθενός, υπάρχει και διαφορετικό είδος «μαμουτα». Είτε θα είναι εξωγήινος, είτε κλέφτης, είτε φίδι, είτε ο γύφτος που θα μας έκλεβε όταν ήμασταν μικρά και δεν τρώγαμε όλο το φαΐ μας, είτε αράχνες (αν και δεν γίνεται να κάνει τόσο θόρυβο μια αράχνη, αλλά όταν φοβάσαι δεν σκέφτεσαι και τόσο λογικά).

Εκείνη τη στιγμή αρχίζω τις (μάταιες) προσπάθειες να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν υπάρχει τίποτα το τρομακτικό και ότι όλα αυτά είναι αποκυήματα της φαντασίας μου. Αμ δε! Επειδή μου αρέσει να επιχειρηματολογώ λέω στη φωνή της λογικής μου να το βουλώσει και αρχίζω: «και τότε τι είναι αυτό που κάνει τα έπιπλα να τρίζουν όλη την ώρα;» και τελικά ανάβω το φως.

Κοιτάω δεξιά

Κοιτάω αριστερά

Πάνω

Κάτω



Τίποτα

Απ’ την μια νιώθω ανακούφιση που δεν είδα τίποτα το τρομακτικό να με κοιτάζει με νόημα, αλλά απ’ την άλλη απογοητεύομαι γιατί νοιώθω σαν καμιά τρελή που ακούει φωνές.

Ποια είναι η λύση λοιπόν; Εγώ μέχρι στιγμής έχω βρει δυο εναλλακτικές: η πρώτη είναι να αποκοιμηθώ πρώτη απ’ όλους στο σπίτι για τι με αυτόν τον τρόπο νοιώθω προστασία. Η δεύτερη είναι να μείνω ξύπνια μέχρι το ξημέρωμα γιατί ο προσωπικός μου «μαμουτας» είναι σαν τους βρικολακες της Charlaine Harris ή και της Anne Rice που δεν αντέχουν το φως του ήλιου.