Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Μαθήματα Οδήγησης

Όταν ήμουν δέκα χρονών, είχα την πρώτη μου επαφή με το αυτοκίνητο. Καθόμουν πίσω απ' τις ταχύτητες στο παλιό μας Honda Civic με τον πατέρα μου στη θέση του οδηγού, και κρατούσα το τιμόνι.

Όταν πήγα 15 χρονών, ο πατέρας μου αποφάσισε ότι δεν έπρεπε να στερήσει ακόμα ένα δολοφόνο στους δρόμους, οπότε επέμενε να αρχίσω να οδηγώ "κανονικά". Εγώ επειδή από μικρή είχα μια ψύχωση με την οδήγηση, είπα αμέσως "ναι".

Τα μαθήματα ξεκίνησαν. Η νύφη του πατέρα μου (σ.σ. για όσους δεν τα πάνε καλά με τις συγγένειες, εννοώ την σύζυγο του αδερφού του πατέρα μου. Και αν δεν μπερδευτήκατε χειρότερα τώρα, τα συγχαρητήριά μου) ανέλαβε το ρόλο της καθηγήτριας. Οπότε μπαίναμε θεία, μαμά και τρία μικρά ξαδερφάκια μαζί με ένα διπλό φουσκωμένο στρώμα θαλάσσης μέσα στο Honda, και ξεκινούσε το αργό ταξίδι προς την περιπέτεια!

Το πρώτο δύσκολο βήμα δεν είναι να το βάλεις μπρος, όπως μπορεί να πιστεύουν όσοι δεν έχουν ιδέα από οδήγηση. Είναι να το καταφέρεις να τσουλήσει χωρίς να σου σβήσει. Και αυτό το καταφέρνεις αν μάθεις να ελέγχεις με επιτυχία μεταξύ τους το αμπραγιάζ με το γκάζι. Αν είσαι εγώ, και όπως εγώ δεν τα πας καλά με δραστηριότητες που απαιτούν συγχρονισμό των ποδιών σου μεταξύ τους, τότε ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ! Μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι μετά από πολλές προσπάθειες θα καταφέρεις κατά τύχη να ξεκινήσεις να τσουλάς!

Κάποια στιγμή λοιπόν που με λυπήθηκε ο Θεός και άρχισα να τσουλάω το αμάξι, ένιωσα το λιγότερο Hamilton και είχα την εντύπωση ότι μπορώ να κατακτήσω τον κόσμο. Μέγα λάθος.

Τελικά δεν κατέκτησα κανέναν κόσμο, γιατί πολύ απλά έμεινα σε αυτό το ένα μάθημα. Και τώρα που είμαι δεκαεννιά χρόνων γαϊδούρα, ένα απ' τα προαναφερθέντα ξαδερφάκια (έντεκα χρονών) μου κάνει μαθήματα οδήγησης, γιατί δεν μπορώ να το πάρω απόφαση και να πάω να πάρω το ρημαδοδίπλωμα. Αντιθέτως, κάθομαι και γκρινιάζω για το πότε θα πάρω αυτοκίνητο.

Κόσμε, κάνε υπομονή. Είναι μέχρι να το πάρω απόφαση!

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Δεν μπορώ να βρω αρκετά ικανοποιητικό τίτλο γι' αυτό το αριστούργημα.

Από μικρή είχα μανία με τις αστυνομικές σειρές και τα ιατρικά δράματα. Μεγάλωσα την εποχή που η τηλεόραση ήταν γεμάτη με Law and Order, E.R. και τους κλώνους τους. Οπότε, λογικό ήταν το πολύωρο κάψιμο. Από τότε λοιπόν μου έχουν κολλήσει διάφορες συνήθειες. Θέλω πάντα να αφήνω το στίγμα μου, όπως -ας πούμε- ένα αποτύπωμα, μια τρίχα, κάτι, σε περίπτωση που με απαγάγει κανείς και θα πρέπει να βρει στοιχεία η αστυνομία. Επειδή αυτήν ακριβώς τη δουλειά κάνει η αστυνομία: τριγυρνά μαζεύοντας τριχόμπαλες. Ώρες ώρες νοιώθω λες και ορίζω την περιοχή μου με το κατούρημα σαν τους σκύλους. Αυτό ήταν παρομοίωση, δεν τριγυρνώ κατουρώντας ο,τι βρω μπροστά μου. Αν το 'κανα αυτό, ο κόσμος θα το πρόσεχε και θα με έλεγαν τρελή. Άλλο ένα κακό είναι η μανία καταδίωξης. Βασικά, δεν είναι ακριβώς μανία καταδίωξης, αλλά δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω αλλιώς. Όταν -τέλος πάντων- περνάω το δρόμο και σκέφτομαι ότι "Αν πατήσω το ένα πόδι στο πεζοδρόμιο πριν περάσει από πίσω μου το αυτοκίνη...

Το πρόβλημά μου

με όλους εκείνους που με πλησιάζουν, είναι ότι δεν είναι ΕΣΥ. Οπότε, πώς τολμάνε καν να με πλησιάζουν. Κατάλαβες; Κατάλαβα, πες. Δεν έχω φοβία και δεν με νοιάζει καν αν θα βρω ποτέ κάποιον. Με κουράζουν οι πάντες. Μπορεί η αιτία να είναι το ότι είμαι μόνη μου τόσα χρόνια πλέον. Όπως και να χει, δεν θέλω να ασχοληθώ. Συζητήσεις κενού περιεχομένου με άτομα άνευ επιπέδου. Πάλι έξω απ' το σπίτι όλη μέρα σήμερα, πάλι μέσα τώρα. Παραγωγική ενήλικας, σαφώς, σε μετρημένες ποσότητες, ομολογουμένως. Σπίτι καθαρό μέτρια προς καλά, κόκκινες τρίχες να στολίζουν το πάτωμα με τις οποίες δεν ασχολήθηκα σήμερα. Ατάκτως ερριμένες όπως και οι σκέψεις μου που χορεύουν τσάμικο ενώ παίζει μπόσα νόβα. Όχι το κανονικό το τσάμικο, αυτό που κάνει ο πρώτος φιγούρες σε όλο το τραγούδι και οι υπόλοιποι περιμένουν ακίνητοι να τελειώσει επιτέλους, και σχολιάζουν τις κινήσεις του με ύφος Αλέξη Κωστάλα που επαινεί το ορθώς εκτελεσμένο τριπλό άξελ. Εξαιρετική μέρα η σημερινή, 10/10, ειρωνικά μιλώντας.

Μου έχει λείψει

να σε κοιτάζω στα μάτια. Μιλάνε πολύ τα μάτια σου ακόμα και όταν δεν λες λέξη με τα χείλη. Δε νομίζω πως το ξέρεις αυτό. Μιλάνε, και οι λέξεις τους δεν είναι λέξεις κανονικές, είναι λες και κάθομαι κάτω από έναν καταρράκτη και τις νιώθω παντού γύρω μου. Μιλάνε τόσο που κάποιες φορές δεν αντέχω να τα κοιτάξω πολλή ώρα γιατί είναι σαν υπερφόρτωση στο σύστημά μου. Τότε θα σου δώσω μια αγκαλιά ή ένα φιλί για να σταματήσω να τα κοιτάζω και να ηρεμήσω λίγο το μέσα μου. Από πάντα το πάθαινα αυτό. Μπερδεύονταν το κεφάλι μου λες και αιωρούνταν οι λέξεις σε πλήρη αναρχία και πάλευα να το παίξω χαλαρή και να μην κάνω σαρδάμ, μόνο και μόνο επειδή σε κοιτούσα στα μάτια. Έχω την πιο καθαρή εικόνα στο μυαλό μου, αν ήξερα να ζωγραφίσω με υπερρεαλισμό, θα τα ζωγράφιζα χωρίς να έχω κάποια φωτογραφία μπροστά μου. Γιατί νομίζεις ότι καταλαβαίνω ακόμα και από σέλφι αν είσαι κουρασμένος, αν έχεις πονοκέφαλο, αν έχεις κοιμηθεί πολύ ή λίγο; Έχει πέσει μελέτη δεκαετιών εδώ.  Το χρώμα τους μου θυμίζει φθινό...