Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ένα σοβαρό άρθρο

Κινητό. Για άλλους το πιο σύγχρονο gadgetακι που έχουν. Για άλλους ένα μέσο επικοινωνίας. Το σίγουρο είνα ότι οι μισοί έχουν και οι άλλοι μισοί θέλουν να αποκτήσουν.

Η δική μου γενιά γνώρισε το κινητό στο δημοτικό. Ο πατέρας μου ταξίδευε στο εξωτερικό συνεχώς και το κινητό ήταν ένα χρήσιμο εργαλείο επικοινωνίας. Θυμάμαι είχε ένα Ericsson (ναι, χωρίς το "Sony" μπροστά), γνωστό σήμερα και ως "παντόφλα" ή "μπακατέλα". Πάντως για τα 90's ήταν από τα πιο σύγχρονα εργαλεία.

Όταν είχαν πρωτοβγεί τα κινητά δεν είχαν γίνει όλες αυτές οι έρευνες για την επίδραση στης ακτινοβολίας στον άνθρωπο, οπότε οι γονείς αγόραζαν κινητά στα παιδιά τους με λίγο ψήσιμο. Και δεν υπήρχαν ούτε οι απαγορεύσεις στα σχολεία, οπότε κυκλοφορούσαμε με τα κινητά ανά χείρας και πουλάγαμε μούρη. Αυτή ήταν και η τελευταία περίοδος που μου άρεσε το κινητό σαν εφεύρεση.

Από το γυμνάσιο και μετά, το κινητό μου φαινόταν κάτι το άχρηστο. Κατ' αρχάς είχαν αρχίσει και έβγαιναν τότε όλες εκείνες οι μελέτες που έλεγαν για το πόσο βλαβερό είναι -ειδικά για τους ανηλίκους επειδή δεν έχει ολοκληρωθεί η ανάπτυξή τους ακόμα- και δεν ήθελα και πολύ. Κατα δεύτερον, δεν μου φαινόταν αναγκαίο, αφού ό,τι είχα να πω στους φίλους μου το έλεγα στο σχολείο. Είπα στους γονείς μου ότι δεν το ήθελα πια, αλλά επειδή το κινητό ήταν ένα μέσο ελέγχου οι γονείς το λάτρευαν. Οπότε κι εγώ πήγα κόντρα.

Σπάνια έβρισκε κανείς το κινητό μου ανοιχτό. Ακόμα και σήμερα που είμαι φοιτήτρια δεν έχω αλλάξει. Το κινητό για μένα είναι απ' τις πιο βλαβερές εφευρέσεις, όχι εξ' αιτίας του επιπέδου ακτινοβολίας, αλλά εξ' αιτίας της αντιμετώπισης προς αυτό. Στην εποχή του πατέρα μου μπορεί να χρησίμευε και σε κάτι άλλο εκτός από μέσο επικοινωνίας (βαρύδι, τούβλο, ακίνητη περιουσία λόγω εμβαδού), αλλά τώρα το κινητό είναι άλλο ένα υπερτημιμένο gadgetακι.

See you on facebook! Or MSN...


Credit στον Γιώργο, που βοήθησε στο μπλοκάρισμα που έπαιζε στο κεφάλι μου.

Σχόλια

Ο χρήστης Unknown είπε…
Dn yparxei kamia epistimonika tekmiriwmeni meleti pou na apodeiknyei oti i xrisi kinitou exei epiptwseis stin ygeia, poso mallon oti prokalei karkino. Ta ypoloipa einai radio arvyla. Ta opoia proliptika metra lamvanontai (xrisi handsfree ktl.) einai kathara proliptika - se periptwsi pou oi mexri twra meletes exoun pesei apelpistika eksw.
Ο χρήστης Thunder είπε…
και παλι φοβαμαι.. γιατι αν τελικα εχουν πεσει μεσα ολες αυτες οι ερευνες -εστω και στο ελαχιστο- τοτε εχουμε προβλημα..:/

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Δεν μπορώ να βρω αρκετά ικανοποιητικό τίτλο γι' αυτό το αριστούργημα.

Από μικρή είχα μανία με τις αστυνομικές σειρές και τα ιατρικά δράματα. Μεγάλωσα την εποχή που η τηλεόραση ήταν γεμάτη με Law and Order, E.R. και τους κλώνους τους. Οπότε, λογικό ήταν το πολύωρο κάψιμο. Από τότε λοιπόν μου έχουν κολλήσει διάφορες συνήθειες. Θέλω πάντα να αφήνω το στίγμα μου, όπως -ας πούμε- ένα αποτύπωμα, μια τρίχα, κάτι, σε περίπτωση που με απαγάγει κανείς και θα πρέπει να βρει στοιχεία η αστυνομία. Επειδή αυτήν ακριβώς τη δουλειά κάνει η αστυνομία: τριγυρνά μαζεύοντας τριχόμπαλες. Ώρες ώρες νοιώθω λες και ορίζω την περιοχή μου με το κατούρημα σαν τους σκύλους. Αυτό ήταν παρομοίωση, δεν τριγυρνώ κατουρώντας ο,τι βρω μπροστά μου. Αν το 'κανα αυτό, ο κόσμος θα το πρόσεχε και θα με έλεγαν τρελή. Άλλο ένα κακό είναι η μανία καταδίωξης. Βασικά, δεν είναι ακριβώς μανία καταδίωξης, αλλά δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω αλλιώς. Όταν -τέλος πάντων- περνάω το δρόμο και σκέφτομαι ότι "Αν πατήσω το ένα πόδι στο πεζοδρόμιο πριν περάσει από πίσω μου το αυτοκίνη...

Το πρόβλημά μου

με όλους εκείνους που με πλησιάζουν, είναι ότι δεν είναι ΕΣΥ. Οπότε, πώς τολμάνε καν να με πλησιάζουν. Κατάλαβες; Κατάλαβα, πες. Δεν έχω φοβία και δεν με νοιάζει καν αν θα βρω ποτέ κάποιον. Με κουράζουν οι πάντες. Μπορεί η αιτία να είναι το ότι είμαι μόνη μου τόσα χρόνια πλέον. Όπως και να χει, δεν θέλω να ασχοληθώ. Συζητήσεις κενού περιεχομένου με άτομα άνευ επιπέδου. Πάλι έξω απ' το σπίτι όλη μέρα σήμερα, πάλι μέσα τώρα. Παραγωγική ενήλικας, σαφώς, σε μετρημένες ποσότητες, ομολογουμένως. Σπίτι καθαρό μέτρια προς καλά, κόκκινες τρίχες να στολίζουν το πάτωμα με τις οποίες δεν ασχολήθηκα σήμερα. Ατάκτως ερριμένες όπως και οι σκέψεις μου που χορεύουν τσάμικο ενώ παίζει μπόσα νόβα. Όχι το κανονικό το τσάμικο, αυτό που κάνει ο πρώτος φιγούρες σε όλο το τραγούδι και οι υπόλοιποι περιμένουν ακίνητοι να τελειώσει επιτέλους, και σχολιάζουν τις κινήσεις του με ύφος Αλέξη Κωστάλα που επαινεί το ορθώς εκτελεσμένο τριπλό άξελ. Εξαιρετική μέρα η σημερινή, 10/10, ειρωνικά μιλώντας.

Μου έχει λείψει

να σε κοιτάζω στα μάτια. Μιλάνε πολύ τα μάτια σου ακόμα και όταν δεν λες λέξη με τα χείλη. Δε νομίζω πως το ξέρεις αυτό. Μιλάνε, και οι λέξεις τους δεν είναι λέξεις κανονικές, είναι λες και κάθομαι κάτω από έναν καταρράκτη και τις νιώθω παντού γύρω μου. Μιλάνε τόσο που κάποιες φορές δεν αντέχω να τα κοιτάξω πολλή ώρα γιατί είναι σαν υπερφόρτωση στο σύστημά μου. Τότε θα σου δώσω μια αγκαλιά ή ένα φιλί για να σταματήσω να τα κοιτάζω και να ηρεμήσω λίγο το μέσα μου. Από πάντα το πάθαινα αυτό. Μπερδεύονταν το κεφάλι μου λες και αιωρούνταν οι λέξεις σε πλήρη αναρχία και πάλευα να το παίξω χαλαρή και να μην κάνω σαρδάμ, μόνο και μόνο επειδή σε κοιτούσα στα μάτια. Έχω την πιο καθαρή εικόνα στο μυαλό μου, αν ήξερα να ζωγραφίσω με υπερρεαλισμό, θα τα ζωγράφιζα χωρίς να έχω κάποια φωτογραφία μπροστά μου. Γιατί νομίζεις ότι καταλαβαίνω ακόμα και από σέλφι αν είσαι κουρασμένος, αν έχεις πονοκέφαλο, αν έχεις κοιμηθεί πολύ ή λίγο; Έχει πέσει μελέτη δεκαετιών εδώ.  Το χρώμα τους μου θυμίζει φθινό...