Ποτέ στην ζωή μου δεν έπαιρνα πράγματα που δεν μου ανήκαν. Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο απαιτούσα και οι άλλοι να κάνουν ακριβώς το ίδιο και να σέβονται την κυριότητα που είχα στα πράγματά μου.
Όταν ήμουν μικρή, αυτού του είδους η κυριότητα αφορούσε το δωμάτιό μου και τα παιχνίδια μου. Κάποια άλλα παιδάκια -απ' ότι είχα προσέξει- είχαν κόλλημα και με την μαμά τους. Ζήλευαν αν πλησίαζε οποιοσδήποτε την μαμά, γιατί η μαμά ήταν στην κυριότητά τους και νόμιζαν ότι αυτό το οποιοδήποτε παιδάκι θα την έκλεβε. Εγώ προσωπικά τέτοιο κόλλημα δεν είχα ποτέ. Ήμουν απόλυτα σίγουρη για την κυριαρχία μου πάνω στην μαμά μου -που αλλού θα έβρισκε παιδί σαν κι εμένα, άλλωστε;-, αλλά και πάλι δεν γούσταρα να το παίζει το κάθε μυξιάρικο μαγκιά κι έτσι. Οπότε κάθε φορά που κάποιο παιδάκι πήγαινε να της κάνει τα γλυκά μάτια, το κοίταγα με το βλέμμα "Bring it on, BITCH!". Και το παιδάκι γινόταν καπνός.
Μεγαλώνοντας, δεν έχω αλλάξει καθόλου. Οποιοσδήποτε με ξέρει έστω και λίγο, μπορεί να δει πόσο στραβώνω όταν ακουμπήσει κάποιος τα ξερά του σε laptop, iPod, κ.τ.λ. Και για κάποιο λόγο, πάντα όταν π.χ. κάποιος χρησιμοποιήσει το laptop μου, θα αποδείξει ότι έχω δίκιο, γιατί όλο και κάποια ζημιά θα έχει κάνει. Και τότε θα φαίνομαι και κακιά. Επίσης σπαστικό είναι όταν δανείζονται πράγματα από μένα και δεν τα ξαναβλέπω ποτέ. Ακόμα περιμένω το CD απ' την πενταήμερη, Τίμο! Κανονίσου μην ανέβω στην Αρόη ζωσμένη με εκρηκτικά και με δύο μπαζούκας ανά χείρας!
Αυτό το ποστ όπως καταλάβατε, γράφτηκε ως τελευταία προειδοποίηση για μερικούς μερικούς, επειδή απ' ό,τι φαίνεται αγνοούν το γεγονός ότι γεννήθηκα με τα νεύρα τεντώμενα και με λίγη υπομονή.
Ούγκ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου