Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Shopping Therapy

Αυτό το ποστ είναι ένα έκτρωμα. Απομακρυνθείτε γρήγορα και πηγαίνετε να διαβάσετε αυτό, ή αυτό.

Τα ψώνια για μια γυναίκα είναι ιεροτελεστία. Για να πάει να ψωνίσει σχεδιάζει προσεκτικά από το σπίτι το κάθε τι που θα κάνει πριν τα ψώνια, όσο θα βρίσκεται στα ψώνια και αφού τελειώσει τα ψώνια.

Στην αρχή η γυναίκα ψάχνει λόγο να πάει για ψώνια. Αυτός ο λόγος δεν χρειάζεται να είναι λογικός. Μπορεί να είναι μία ερωτική απογοήτευση, μια κοινωνική εκδήλωση στην οποία η γυναίκα δεν μπορεί να παρευρεθεί με ξαναφορεμένο ρούχο. Μπορεί να θέλει να ψωνίσει κάποια άλλη γυναίκα φίλη της και να πρέπει να ασκήσει εποικοδομητική κριτική. Ο λόγος βρίσκεται σχετικά εύκολα. Στην σπάνια περίπτωση που δεν γίνεται να βρεθεί λόγος, η γυναίκα θα προσποιηθεί ότι έχει κάτι δουλειές στο κέντρο, αλλά στην πραγματικότητα θα κάνει shopping therapy. 

Μόλις βρεθεί η δικαιολογία, τότε η γυναίκα πρέπει να βρει πότε θα πάει για τα ψώνια. Αυτή είναι μια πολύ δύσκολη απόφαση, γιατί η γυναίκα θα πρέπει να αφιερώσει μία ολόκληρη μέρα για τα ψώνια και για την ξεκούραση μετά από αυτά. Μόλις βρεθεί η ημερομηνία, όλα είναι έτοιμα.

Μόλις έρθει η πολυπόθητη μέρα, η γυναίκα θα ντυθεί, θα βαφτεί και θα ξεκινήσει. Θα μπει σε άπειρα μαγαζιά και θα σπαταλήσει λεφτά σε άχρηστα αντικείμενα που ο άντρας δεν μπορεί να αναγνωρίσει με τίποτα, ακόμα και αν διαβάσει την περιγραφή στη συσκευασία. Θα καταλήξει με τσάντες διαφόρων μεγεθών και με τα πόδια πρησμένα απ' τα ψηλοτάκουνα. Έπειτα, θα γυρίσει σπίτι και θα ψαχουλέψει  τα ψώνια με λαχτάρα, λες και δεν ξέρει ήδη τι έχουν οι σακούλες.

Ο άντρας απ' την άλλη θα συνειδητοποιήσει ότι χρειάζεται δυο πράγματα, θα πεταχτεί μέχρι το πλησιέστερο μαγαζί και θα τα αγοράσει.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Πόσο θα μου άρεσε

να μην σκέφτομαι ποτέ τις συνέπειες. Να πλέω σε τούτη τη ζωή σαν μια σαπουνόφουσκα, όπου με πάει ο άνεμος. Θα πάω ψηλά; Θα ακουμπήσω τυχαία στο τσιμέντο και θα σκάσω; Δεν ξέρω και ούτε που με νοιάζει, γιατί είμαι κάτι εξ ορισμού εύθραυστο και εφήμερο. Έχω γεννηθεί για να στροβιλιστώ στον αέρα, να λάμψω στιγμιαία από το φως και να εξαφανιστώ. Και μετά ο σκοπός θα έχει επιτευχθεί. Μια αιωνιότητα που κράτησε μόλις τρία γυαλιστερά δευτερόλεπτα.

Η ώρα πάει τέσσερις και εγώ σε λίγες ώρες δίνω μάθημα.

Έχω βάλει και ακούω Coldplay γιατί πάντα λειτουργούσε σαν κάποιο είδος βαρβιτουρικού για μένα η μουσική τους. Και επίσης προσπαθώ για πρώτη φορά να καταλάβω τι λένε οι σελίδες που είναι αραδιασμένες μπροστά μου μέσα σ' αυτό το τελευταίο 48ωρο. Δύσκολο. Πολύ δύσκολο. Αυτή η εξεταστική για κάποιο λόγο με έχει βρει τελείως απροετοίμαστη. Από τα προηγούμενα χρόνια συνήθιζα να κατηγοριοποιώ τα μαθήματα με βάση τη δυσκολία τους ή τη βαρεμάρα μου να ασχοληθώ μαζί τους. Ή τη συμπάθειά μου στον εκάστοτε καθηγητή. Αυτό δεν άλλαξε και τώρα, μόνο που αυτή τη φορά για κάποιο λόγο τα μαθήματα που μ' αρέσουν έχουν μπει στη λάθος «λίστα». Τον τελευταίο καιρό έχω δημιουργήσει ένα ιδιωτικό «video club», φουλάροντας ό,τι σκληρό δίσκο διαθέτω με ταινίες και σειρές. Και κάθομαι και κάνω μαραθώνιους έξι-δέκα ωρών ενώ έχω να κάνω πολύ πιο επείγοντα... πράγματα; Αν θεωρείται το διάβασμα «πράγμα», ας πούμε. Σε κάθε εξεταστική το παίρνω απόφαση να διαβάσω και καταλήγω είτε να αγχωθώ απ' το διά

Δεν είναι βουνό,

είναι λόφος. Σαμαράκι στο δρόμο. Απλά κατεβάζεις ταχύτητα και το περνάς. Δεν είναι ακατόρθωτο. Είναι μπροστά σου και δεν μπορείς να στρίψεις ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Πρέπει να το κοιτάξεις κατάματα και να περιμένεις την αναπήδηση. Πρέπει να προσέξεις τα αμορτισέρ, μην κάνεις ζημιά. Και μετά απλά πέρνα το. Και δες πώς θα σου φανεί ένα τίποτα, καθώς θα το βλέπεις να απομακρύνεται στον καθρέφτη σου. Κοίτα μωρέ, που φοβόμουν ένα σαμαράκι λες και ήταν τοίχος πετρόκτιστος. Τι ήταν τελικά; Τίποτα δεν ήταν. Αυτό είναι υπενθύμιση για τον εαυτό μου, ένα ξεχασμένο χαρτάκι κολλημένο στο ψυγείο, μπας και κάποια στιγμή το χωνέψω.