Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Μικρή ανακοίνωση:

Επειδή με ρώταγε σήμερα η Αλέ πως μπορεί να κάνει σχόλια.

Το κουτάκι μέσα στο οποίο μπορεί να γραφτεί το σχόλιο εμφανίζεται μόλις πατήσετε ένα συγκεκριμένο ποστ. Όχι στην αρχική σελίδα που φαίνονται τα πιο πρόσφατα μαζεμένα.

Αν δεν έχετε λογαριασμό στο blogger, δεν πειράζει. Απλά στην επιλογή κάτω απ' το σχόλιο θα επιλέξετε "Ανώνυμος".

Αφήστε όνομα στο τέλος του σχολίου, όμως, για να ξέρω τι μου γίνεται.

Ευχαριστώ. :)

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Πόσο θα μου άρεσε

να μην σκέφτομαι ποτέ τις συνέπειες. Να πλέω σε τούτη τη ζωή σαν μια σαπουνόφουσκα, όπου με πάει ο άνεμος. Θα πάω ψηλά; Θα ακουμπήσω τυχαία στο τσιμέντο και θα σκάσω; Δεν ξέρω και ούτε που με νοιάζει, γιατί είμαι κάτι εξ ορισμού εύθραυστο και εφήμερο. Έχω γεννηθεί για να στροβιλιστώ στον αέρα, να λάμψω στιγμιαία από το φως και να εξαφανιστώ. Και μετά ο σκοπός θα έχει επιτευχθεί. Μια αιωνιότητα που κράτησε μόλις τρία γυαλιστερά δευτερόλεπτα.
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Δεν είναι βουνό,

είναι λόφος. Σαμαράκι στο δρόμο. Απλά κατεβάζεις ταχύτητα και το περνάς. Δεν είναι ακατόρθωτο. Είναι μπροστά σου και δεν μπορείς να στρίψεις ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Πρέπει να το κοιτάξεις κατάματα και να περιμένεις την αναπήδηση. Πρέπει να προσέξεις τα αμορτισέρ, μην κάνεις ζημιά. Και μετά απλά πέρνα το. Και δες πώς θα σου φανεί ένα τίποτα, καθώς θα το βλέπεις να απομακρύνεται στον καθρέφτη σου. Κοίτα μωρέ, που φοβόμουν ένα σαμαράκι λες και ήταν τοίχος πετρόκτιστος. Τι ήταν τελικά; Τίποτα δεν ήταν. Αυτό είναι υπενθύμιση για τον εαυτό μου, ένα ξεχασμένο χαρτάκι κολλημένο στο ψυγείο, μπας και κάποια στιγμή το χωνέψω.
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Edit: Αναρωτιέμαι

ώρες ώρες. Ή έχω ηλίθιο ένστικτο, ή είναι σωστό αλλά έμπλεξα με την πάρτη σου που κάνεις το Αθήνα Αμβέρσα με τα πόδια γιατί δεν σκέφτηκες να πάρεις ένα γαμημένο ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ. Είναι λες και είμαι σε ένα συνεχές κακό όνειρο, αλλά από αυτά τα όνειρα που ξέρεις ότι είναι όνειρα τη στιγμή που τα βλέπεις. Εν τω μεταξύ, τώρα που λέω για όνειρα, σήμερα με ξύπνησα γιατί είπα το όνομά σου στον ύπνο μου. Σε έψαχνα και το είπα και ξύπνησα με τεντωμένο χέρι, πέταξα τα γυαλιά μου κάτω καταλάθος, το κατάλαβα όταν σηκώθηκα και τα πάτησα. Γιατί δεν τα είδα. Επειδή δεν φόραγα γυαλιά. Έχω μάθει να έχω ελαφρύ πάτημα οπότε δεν έσπασαν. Σε άλλα νέα, το σφίξιμο στο πλευρό δεν έχει φύγει ακόμα, κοντεύω να το συνηθίσω. Λες να είναι μόνιμο από δω και πέρα; Το φυσιολογικό αυτό θα ήταν, εδώ και σχεδόν μια δεκαετία παίζω κρυφτό με οποιοδήποτε σύμπτωμα. Μπορεί να πρέπει να ρωτήσω τον γιατρό. Βαριέμαι να ρωτήσω τον γιατρό. Δεν το έχω πει σε κανέναν γιατί θα ανησυχήσουν και βαριέμαι να διαχειριστώ κάτι τέτοιο. Δεν νιώθω
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα