Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Μετά από αυτό είμαι έτοιμη για το Survivor!

Μ' αρέσει να φαντάζομαι τον εαυτό μου σε ακραίες καταστάσεις. Να αναρωτιέμαι πως θα αντιμετώπιζα διάφορα προβλήματα, αν είμαι δυνατός χαρακτήρας, κ.τ.λ. Με αφορμή τις ταινίες Buried, Cellular και άλλες που δεν είναι αρκετά σημαντικές για να καταγραφούν στον σκληρό μου, θυμήθηκα κάτι άκυρες σκέψεις που μου 'ρχονται μερικές φορές. Τι θα έκανα αν δεν μπορούσα να σώσω τον εαυτό μου σε μία τέτοιου είδους περιπέτεια, αλλά έπρεπε να βασιστώ σε κάποιον άκυρο. Και το χειρότερο; Να μην θέλει να με βοηθήσει κιόλας!

Κατ' αρχάς, κάθομαι και σκέφτομαι το πως θα μπορούσα να φανώ πιστευτή. Ας μην γελιόμαστε! Αν έπαιρνα οποιονδήποτε από σας τηλέφωνο λέγοντας ότι έχουν μπει κλέφτες στο σπίτι και κρύβομαι στο υπόγειο, θα νομίζατε ότι βαριέμαι του θανατά και ότι δεν έχω τίποτα καλύτερο να κάνω! Και δεν σας κατηγορώ. Κάτι τέτοια λέω κάθε φορά που βαριέμαι του θανατά και δεν έχω τίποτα καλύτερο να κάνω και αρχίζω να παίρνω τηλέφωνο όποιον βρω μπροστά μου. Γιατί δεν έχω κοινωνική ζωή. Γιατί δεν έχει τίποτα καλό η τηλεόραση. Γιατί έτσι!

Σκέφτομαι λοιπόν να διαλέξω μία φράση "κωδικό", την οποία θα μπορώ να χρησιμοποιήσω σε μία τηλεφωνική συνομιλία. Θα συνεννοηθώ με τους φίλους μου, έτσι ώστε αν βρεθώ ποτέ σε πραγματικό κίνδυνο και τους πάρω τηλέφωνο και χρησιμοποιήσω αυτή τη φράση, να με πάρουν στα σοβαρά, να κινητοποιηθεί ο κρατικός μηχανισμός, να σωθώ και να βγω στα κανάλια αποκαλύπτοντας το απίστευτο σχέδιό μου, να γίνω επιτέλους διάσημη και να βγω σ' όλα τα παράθυρα και στην Τατιάνα.

Να δηλώσω τα εξής, μιας και πλησιάζουμε στο τέλος: Δεν είμαι παρανοϊκή! Η συμφορά της διπλανής πόρτας μπορεί να συμβεί στον καθένα! Έτσι ανυποψίαστη ήταν και η καψερή η Kim, και να τι τράβηξε! Και όχι, δεν πρόκειται να πιστέψω το "συμβαίνει μια στις χίλιες, σιγά μην είσαι εσύ η επόμενη". Και αυτό γιατί γενικά σαν άνθρωπος είμαι πολύ άτυχη. Ξέρω απ' έξω τους νόμους του Μέρφυ, γιατί τους έχω επαληθεύσει όλους κατά καιρούς. Δεν το ρισκάρω, λοιπόν!

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Χωρίς να το καταλάβω πήρα αρκετά σοβαρά τη λίστα.

Και έχω κάνει κάποια βασικά βήματα για την εκπλήρωσή της. Πράγμα που δεν περίμενα απ' τον εαυτό μου γιατί είμαι της αναβολής μέχρι αηδίας. Πήγα ( μετά από ΠΟΛΥ σπρώξιμο από τη φίλη Αλέ ) και έκανα ακρόαση ( κατά τη διάρκεια της οποίας πήγα να πάω από καρδιά ) και με πήραν και αυτή τη στιγμή είμαι χορωδός (β' φωνή) και ΓΙΟΥΠΙΙΙ και ουράνια τόξα και ασημί μονόκεροι και νεράιδες και βάφλα μπανάνα-φράουλα-βανίλια με μερέντα και τριμμένο μπισκότο!!! Επίσης έχω αρχίσει να σχεδιάζω (με τη βοήθεια της φίλης Αλέ - εν δυνάμει αρχιτέκτων μηχανικός βεβαίως, βεβαίως!) το σπίτι των ονείρων μου! 

Νομοσχέδιο Αθηνά.

Θυμάμαι μια φορά είχα αγχωθεί πολύ γιατί έπρεπε να βγω να τραγουδήσω μπροστά σε όλο το σχολείο και το βράδυ της παραμονής της γιορτής δεν είχα κλείσει μάτι. Το πρωί τελικά έκανα την άρρωστη και δεν πήγα καθόλου. Δεν με ένοιαξε αν θα έβρισκαν αντικαταστάτρια ή τι θα μου έλεγαν την επόμενη μέρα, αρκεί που το είχα γλιτώσει. Κάτι τέτοιο έχω πάθει και απόψε το βράδυ. Είμαι στο τέταρτο έτος στη λογιστική της Πάτρας και έμαθα ότι η σχολή μου τον Σεπτέμβρη θα φύγει για Μεσολλόγγι. Έχω 15 μαθήματα για πτυχίο (να, το είπα επιτέλους) και πρέπει να τα περάσω όλα τον Ιούνη και τον Σεπτέμβρη για να γλιτώσω όσο γίνεται τα πήγαιν’ έλα. Μετά βέβαια θα έχω και την πρακτική και την πτυχιακή. Άλλο αυτό. Με έχει πιάσει αυτός ο πανικός που μεταφράζεται σε κολικό στομάχου, νεύρα από το πουθενά, σφίξιμο στο στήθος και δύσπνοια. Χθες που το έμαθα δεν μου κόλλαγε ύπνος και τελικά αποκοιμήθηκα με το ζόρι στις έξι το πρωί. Όσο το ξεχνάω είμαι εντάξει αλλά μετά κάτι θα μου το θυμίσει και εύχομα...

Σε σχέση με αυτό που είπα

για τις άσχημες σκέψεις/αναμνήσεις, νομίζω χθες το είπα. Αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι κάποια πράγματα εμένα μπορεί να με στεναχωρήσουν πολύ, με βάση τα δεδομένα που έχω μπροστά μου αλλά και το πώς είναι η κατάσταση από τη δική μου σκοπιά. Τα ίδια πράγματα εσύ τα βλέπεις από διαφορετική οπτική γωνία, γνωρίζεις όλα τα δεδομένα και στο τέλος της ημέρας καταλήγουμε στο να έχει τελείως διαφορετική βαρύτητα ένα γεγονός για τον καθένα μας. Για μένα να είναι ένα πολύ σημαντικό/στενάχωρο γεγονός δηλαδή, και για σένα να είναι οριακά αδιάφορο. Παράδειγμα, οι καλοκαιρινές διακοπές σου. Πιστεύω ότι δεν έχεις καταλάβει καν τί με πείραξε εδώ. Πράγμα που με οδηγεί στη σκέψη ότι όλα είναι θέμα επικοινωνίας στο τέλος, που δεν είναι το φόρτε κανενός από τους δυο μας. Είναι που είναι μπλεγμένη η κατάσταση δηλαδή, είναι και αυτό το κομμάτι από πάνω. Αυτά εδώ που γράφω, ας πούμε. Που ξέρω πλέον ότι τα διαβάζεις. Στο μυαλό μου προσποιούμαι ότι δεν τα διαβάζεις, γιατί θέλω να κάνω τον κόπο να βγάλω σιγά σ...