Μετά από αυτό είμαι έτοιμη για το Survivor!

Μ' αρέσει να φαντάζομαι τον εαυτό μου σε ακραίες καταστάσεις. Να αναρωτιέμαι πως θα αντιμετώπιζα διάφορα προβλήματα, αν είμαι δυνατός χαρακτήρας, κ.τ.λ. Με αφορμή τις ταινίες Buried, Cellular και άλλες που δεν είναι αρκετά σημαντικές για να καταγραφούν στον σκληρό μου, θυμήθηκα κάτι άκυρες σκέψεις που μου 'ρχονται μερικές φορές. Τι θα έκανα αν δεν μπορούσα να σώσω τον εαυτό μου σε μία τέτοιου είδους περιπέτεια, αλλά έπρεπε να βασιστώ σε κάποιον άκυρο. Και το χειρότερο; Να μην θέλει να με βοηθήσει κιόλας!

Κατ' αρχάς, κάθομαι και σκέφτομαι το πως θα μπορούσα να φανώ πιστευτή. Ας μην γελιόμαστε! Αν έπαιρνα οποιονδήποτε από σας τηλέφωνο λέγοντας ότι έχουν μπει κλέφτες στο σπίτι και κρύβομαι στο υπόγειο, θα νομίζατε ότι βαριέμαι του θανατά και ότι δεν έχω τίποτα καλύτερο να κάνω! Και δεν σας κατηγορώ. Κάτι τέτοια λέω κάθε φορά που βαριέμαι του θανατά και δεν έχω τίποτα καλύτερο να κάνω και αρχίζω να παίρνω τηλέφωνο όποιον βρω μπροστά μου. Γιατί δεν έχω κοινωνική ζωή. Γιατί δεν έχει τίποτα καλό η τηλεόραση. Γιατί έτσι!

Σκέφτομαι λοιπόν να διαλέξω μία φράση "κωδικό", την οποία θα μπορώ να χρησιμοποιήσω σε μία τηλεφωνική συνομιλία. Θα συνεννοηθώ με τους φίλους μου, έτσι ώστε αν βρεθώ ποτέ σε πραγματικό κίνδυνο και τους πάρω τηλέφωνο και χρησιμοποιήσω αυτή τη φράση, να με πάρουν στα σοβαρά, να κινητοποιηθεί ο κρατικός μηχανισμός, να σωθώ και να βγω στα κανάλια αποκαλύπτοντας το απίστευτο σχέδιό μου, να γίνω επιτέλους διάσημη και να βγω σ' όλα τα παράθυρα και στην Τατιάνα.

Να δηλώσω τα εξής, μιας και πλησιάζουμε στο τέλος: Δεν είμαι παρανοϊκή! Η συμφορά της διπλανής πόρτας μπορεί να συμβεί στον καθένα! Έτσι ανυποψίαστη ήταν και η καψερή η Kim, και να τι τράβηξε! Και όχι, δεν πρόκειται να πιστέψω το "συμβαίνει μια στις χίλιες, σιγά μην είσαι εσύ η επόμενη". Και αυτό γιατί γενικά σαν άνθρωπος είμαι πολύ άτυχη. Ξέρω απ' έξω τους νόμους του Μέρφυ, γιατί τους έχω επαληθεύσει όλους κατά καιρούς. Δεν το ρισκάρω, λοιπόν!