Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Υπερβολικά ενθουσιασμένη για να βγάλω νόημα.

Μια ζωή να πηγαίνουμε κόντρα στους άλλους στην Ελλάδα. Όλη η Ευρώπη έχει ντυθεί στα λευκά, κι εμείς εδώ λες κι έχουμε Σεπτέμβρη. Θέλω να τουρτουρίσω, να κουκουλωθώ, να χουχουλιάσω, πώς το λένε ρε παιδάκι μου; Είμαι παιδί του χειμώνα, υποθέτω. Ιδού και η απόδειξη: φέτος το καλοκαίρι έκανα μόνο ένα μπάνιο με το ζόρι. Του χρόνου θα κυκλοφορώ με το άσπρο αντηλιακό στη μύτη και μακρυμάνικα σαν τους Εγγλέζους.

Έρχονται τα Χριστούγεννα, λέει! Τι δέντρο να στολίσω όταν ανοίγω το παράθυρο απ' τη ζέστη; Που λέει ο λόγος, δεν είναι και καλοκαίρι, μην το ξεφτιλίσουμε. Το θέμα όμως είναι ότι πέρσυ κρύωνα όταν το άνοιγα και φέτος δεν κρυώνω. Γιατί δεν κρυώνω; Άμα ήθελα ζέστη, μετακόμιζα Αυστραλία!

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή με πιάνει ένας ενθουσιασμός. Έβλεπα τις προάλλες μια διαφήμιση με την προίκα της Barbie. Α! Θυμήθηκα ένα ανέκδοτο! Μπα, άστο. Τέλος πάντων, μ' έπιασε μία ακατανίκητη επιθυμία να αγοράσω ότι έχει βγει στην αγορά με το αυτοκόλλητο «Barbie» πάνω του. Μαζί και τον Ken. Τώρα που είπα Ken, όταν ήμουν μικρή, αναρωτιόμουν γιατί δεν είχαν πουλάκια οι κούκλες. Λευτεριά στις κούκλες! Από 'δω και πέρα όλες οι κούκλες με πουλάκια!

Φέτος πρέπει ν' αγοράσουμε λίγες μπάλες και φωτάκια. Έχουμε ήδη μια φάτνη ξύλινη με κάτι σαν χορτάρι κολλημένο πάνω και πήλινα ανθρωπάκια. Τα ανθρωπάκια δεν είναι κολλημένα στη βάση, οπότε ακόμα και σήμερα μπορεί να με πετύχει κανείς μπρούμυτα χωμένη κάτω απ' το δέντρο να αλλάζω θέση στον Ιωσήφ, τους μάγους και το κατσίκι.

Είναι εμφανές ότι πλησιάζουν γιορτές.

Σχόλια

Ο χρήστης Marianna Papagiannopoulou είπε…
hahaha
m eftia3e tn mera auto t post
pragmatika kai gw anarwtiomoun gt oi koukles deb exoun poulakiaaa... hahahahaa
thanks g ta comments s
xoxo
nana

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Να μάθεις

να απομακρύνεσαι. Να μην στριμώχνεσαι ώστε να χωρέσεις με το ζόρι. Το ζόρι είναι ασφυκτικό. Είναι κουραστικό και δεν θα σου προσφέρει τίποτα στο τέλος. Πάρτο απόφαση ότι δεν είναι για σένα αυτό το μέρος και προχώρα παρακάτω. Να αποζητάς το φως. Τη γαλήνη. Τη νηνεμία. Δεν χρειάζεται να πασχίζεις για όλα τα αποκτήματα της ζωής σου. Δεν υπάρχει κάποια ανταμοιβή στο τέλος της διαδρομής έτσι κι αλλιώς, μόνο η ανάμνηση του πόνου θα σου μείνει. Και δεν χρειάζεται καν να πληρώσεις κάποιο τίμημα ώστε να έρθει μετά η ευτυχία σου, εσύ επιβάλεις τον δύσκολο τρόπο στον ίδιο σου τον εαυτό. Δεν θα σου χτυπήσει κάποιος φιλικά την πλάτη για να σε συγχαρεί για το ρόλο του οσιομάρτυρα που παίζεις με τόση επιτυχία. Απόκτησε λίγο εγωισμό. Δεν χρωστάς τίποτα σε κανέναν. Είσαι ένα λευκό, εκτυφλωτικό φως, και αν κάποιος δεν το αντέχει ας κοιτάξει αλλού. Είσαι μία δύναμη χωρίς όρια. Πάρε μια βαθιά ανάσα και νιώσε επιτέλους ότι το μόνο εμπόδιο στη ζωή σου είσαι εσύ, γιατί μόνο εσύ έχεις τη δύναμη να σε φρενάρει

Ένα είδος τέλους

Αναρωτιόμουν πως θα ήταν να πρέπει να γράψω ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα για τον θάνατό μου, όπως έκανε κάποιος γνωστός μπλόγκερ. Τι μπορεί να γράψει κανείς σαν ένα παντοτινό αντίο, άλλωστε; Υποθέτω πως θα παρηγορούσε αρκετά η σκέψη ότι δεν φοβάμαι τον θάνατό μου. Γενικά πιστεύω ότι ο θάνατος είναι πιο τρομακτικός γι' αυτούς που ζουν την απώλεια, παρά γι' αυτόν που φεύγει. Αυτός που φεύγει -από τη στιγμή που σταματά η καρδιά- είναι σαν να κατεβάζει το διακόπτη. Ούτε αισθήσεις, ούτε σκέψεις. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο δεν πιστεύω και σε παράδεισο/κόλαση, ή στο ότι οι νεκροί μας βλέπουν «από ψηλά» και «μας προσέχουν», γιατί αυτό θα προϋπέθετε τη συνέχεια της σκέψης. Πιστεύω όμως ότι οι άνθρωποι φοβούνται τον θάνατο για δύο κύριους λόγους. Το κλασσικό είναι ο πόνος. Αλλά -θα μου πείτε- ποιος θα 'θελε να πεθάνει με επίπονο τρόπο; Το άλλο είναι αυτό το άγχος που μας πιάνει όλους ότι δεν θα προλάβουμε να κάνουμε αυτά που θέλουμε πριν απ' το «μεγάλο τέλος». Και αυτό

Φοβίες

Αυτό είναι το πρώτο ποστ μου. Δεν έχω ιδέα για το πώς θα πρεπε να είναι το εισαγωγικό ποστ σε ένα blog, οπότε θα προσποιηθώ ότι είναι ένα οποιοδήποτε άκυρο ποστ και θα πάω παρακάτω Ξέρετε αυτή την αίσθηση που έχει ο μέσος άνθρωπος (θέλω να ελπίζω) όταν ξαπλώνει το βράδυ στο κρεβάτι, ότι άμα βγάλει έστω και το μικρο του δαχτυλάκι έξω απ’ τα σκεπάσματα θα τον κατασπαράξουν άγρια θηρία; Ας έχει και 100 οC, θα σκεπαστεί έστω με ένα σεντονακι. Αυτό εγώ λοιπόν το παθαίνω κάθε βράδυ. Γιατί είμαι τόσο άτυχη που όταν το παίρνω απόφαση πλέον και λέω «τέρμα τα ψέματα, έχει παει 4 η ώρα, πέσε να ξεραθεις», τότε αρχίζουν να τρίζουν όλα τα έπιπλα του δωματίου εναλλάξ, νιώθω κάτι να πιέζει το στρώμα, αρχίζει και βουίζει το κλιματιστικό κ.ο.κ. Οπότε πώς να μην έχω μετά την αίσθηση ότι κάποιος είναι στο δωμάτιο μαζί μου; Τότε είναι που αρχίζουν όλες οι θεωρίες. Ανάλογα με το αντικείμενο του φόβου του καθενός, υπάρχει και διαφορετικό είδος « μαμουτα ». Είτε θα είναι εξωγήινος, είτε κλέφτης, είτε φίδ