Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Κουλ μπέιμπι, κουλ!

Ευχαριστώ το χθεσινό ποστ, για την έμπνευση του σημερινού ποστ. 

Ζηλεύω την εποχή που ήμουν παιδί για έναν λόγο. Όχι γιατί ήταν πιο ξέγνοιαστη. Η κάθε ηλικία έχει τα προβλήματα και τα άγχη της τα οποία όσο μεγαλώνουμε, τόσο πιο γελοία μας φαίνονται. Αναφέρομαι στην αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων.

Δεν ήμουν ποτέ αγχώδης. Ποτέ. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να πρέπει να πάρουμε βαθμούς στο δημοτικό. Τα άλλα παιδάκια να έχουν πέσει του θανατά γιατί είτε δεν ήταν καλοί οι βαθμοί, οπότε θ' άκουγαν κατσάδα, είτε δεν ήταν αρκετά καλοί, οπότε θα 'τρωγαν σφαλιάρα. Κι εγώ; Πανηγύριζα γιατί χάναμε τις τελευταίες ώρες απ' το μάθημα και... αυτό βασικά!

Όλα χαλαρά! Πάντα ήμουν από τους πιο ψύχραιμους σε οποιαδήποτε φάση. Λες να 'μαι υιοθετημένη από Θεσσαλονίκη; Μάλλον όχι, γιατί τα τελευταία χρόνια κάτι έχει αλλάξει. Το άγχος πλέον από ανύπαρκτο έχει βρεθεί μέσα σε μιά γωνιά του μυαλού μου κι εγώ να προσπαθώ να το στριμώξω, και μετά αυτό ξαφνικά ΜΠΑΜ!

Πιστεύω ότι αυτό ευθύνεται στο ότι μάλλον γίνομαι ενήλικας σιγά σιγά.. Μπλιάξ! Αυτό είναι «ενήλικας» δηλαδή; Θέλω να κρατήσω μόνο το κομμάτι που μπορώ να οδηγήσω νόμιμα αμάξι και να δω ταινίες +18 στο σινεμά, ευχαριστώ!

Σχόλια

Ο χρήστης Marianna Papagiannopoulou είπε…
hahahaaa
auto me tous va8mous to pa8aina kai gw
:P
Ο χρήστης Thunder είπε…
κολλαγες ή κουλαρες? :D

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Δεν μπορώ να βρω αρκετά ικανοποιητικό τίτλο γι' αυτό το αριστούργημα.

Από μικρή είχα μανία με τις αστυνομικές σειρές και τα ιατρικά δράματα. Μεγάλωσα την εποχή που η τηλεόραση ήταν γεμάτη με Law and Order, E.R. και τους κλώνους τους. Οπότε, λογικό ήταν το πολύωρο κάψιμο. Από τότε λοιπόν μου έχουν κολλήσει διάφορες συνήθειες. Θέλω πάντα να αφήνω το στίγμα μου, όπως -ας πούμε- ένα αποτύπωμα, μια τρίχα, κάτι, σε περίπτωση που με απαγάγει κανείς και θα πρέπει να βρει στοιχεία η αστυνομία. Επειδή αυτήν ακριβώς τη δουλειά κάνει η αστυνομία: τριγυρνά μαζεύοντας τριχόμπαλες. Ώρες ώρες νοιώθω λες και ορίζω την περιοχή μου με το κατούρημα σαν τους σκύλους. Αυτό ήταν παρομοίωση, δεν τριγυρνώ κατουρώντας ο,τι βρω μπροστά μου. Αν το 'κανα αυτό, ο κόσμος θα το πρόσεχε και θα με έλεγαν τρελή. Άλλο ένα κακό είναι η μανία καταδίωξης. Βασικά, δεν είναι ακριβώς μανία καταδίωξης, αλλά δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω αλλιώς. Όταν -τέλος πάντων- περνάω το δρόμο και σκέφτομαι ότι "Αν πατήσω το ένα πόδι στο πεζοδρόμιο πριν περάσει από πίσω μου το αυτοκίνη...

Το πρόβλημά μου

με όλους εκείνους που με πλησιάζουν, είναι ότι δεν είναι ΕΣΥ. Οπότε, πώς τολμάνε καν να με πλησιάζουν. Κατάλαβες; Κατάλαβα, πες. Δεν έχω φοβία και δεν με νοιάζει καν αν θα βρω ποτέ κάποιον. Με κουράζουν οι πάντες. Μπορεί η αιτία να είναι το ότι είμαι μόνη μου τόσα χρόνια πλέον. Όπως και να χει, δεν θέλω να ασχοληθώ. Συζητήσεις κενού περιεχομένου με άτομα άνευ επιπέδου. Πάλι έξω απ' το σπίτι όλη μέρα σήμερα, πάλι μέσα τώρα. Παραγωγική ενήλικας, σαφώς, σε μετρημένες ποσότητες, ομολογουμένως. Σπίτι καθαρό μέτρια προς καλά, κόκκινες τρίχες να στολίζουν το πάτωμα με τις οποίες δεν ασχολήθηκα σήμερα. Ατάκτως ερριμένες όπως και οι σκέψεις μου που χορεύουν τσάμικο ενώ παίζει μπόσα νόβα. Όχι το κανονικό το τσάμικο, αυτό που κάνει ο πρώτος φιγούρες σε όλο το τραγούδι και οι υπόλοιποι περιμένουν ακίνητοι να τελειώσει επιτέλους, και σχολιάζουν τις κινήσεις του με ύφος Αλέξη Κωστάλα που επαινεί το ορθώς εκτελεσμένο τριπλό άξελ. Εξαιρετική μέρα η σημερινή, 10/10, ειρωνικά μιλώντας.

Μου έχει λείψει

να σε κοιτάζω στα μάτια. Μιλάνε πολύ τα μάτια σου ακόμα και όταν δεν λες λέξη με τα χείλη. Δε νομίζω πως το ξέρεις αυτό. Μιλάνε, και οι λέξεις τους δεν είναι λέξεις κανονικές, είναι λες και κάθομαι κάτω από έναν καταρράκτη και τις νιώθω παντού γύρω μου. Μιλάνε τόσο που κάποιες φορές δεν αντέχω να τα κοιτάξω πολλή ώρα γιατί είναι σαν υπερφόρτωση στο σύστημά μου. Τότε θα σου δώσω μια αγκαλιά ή ένα φιλί για να σταματήσω να τα κοιτάζω και να ηρεμήσω λίγο το μέσα μου. Από πάντα το πάθαινα αυτό. Μπερδεύονταν το κεφάλι μου λες και αιωρούνταν οι λέξεις σε πλήρη αναρχία και πάλευα να το παίξω χαλαρή και να μην κάνω σαρδάμ, μόνο και μόνο επειδή σε κοιτούσα στα μάτια. Έχω την πιο καθαρή εικόνα στο μυαλό μου, αν ήξερα να ζωγραφίσω με υπερρεαλισμό, θα τα ζωγράφιζα χωρίς να έχω κάποια φωτογραφία μπροστά μου. Γιατί νομίζεις ότι καταλαβαίνω ακόμα και από σέλφι αν είσαι κουρασμένος, αν έχεις πονοκέφαλο, αν έχεις κοιμηθεί πολύ ή λίγο; Έχει πέσει μελέτη δεκαετιών εδώ.  Το χρώμα τους μου θυμίζει φθινό...