Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Μια συμβουλή, μιας και το θυμήθηκα!

Είμαι απ' τους ανθρώπους που ταιριάζουν εύκολα με άλλους ανθρώπους. Σπάνια αποφασίζω ότι δεν μπορώ να κάνω παρέα με κάποιον. Κι όταν λέω «δεν μπορώ», εννοώ «άμα ξανακούσω τη φωνή του θα τον σκοτώσω με τον πιο βάναυσο τρόπο». Αλλά υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που δεν την παλεύουν με τίποτα!

Οι γκρινιάρηδες. Μια στο τόσο θα τύχει να πέσεις πάνω σ' αυτού του είδους άνθρωπο. Τα σημάδια είναι εμφανή. Σου παραπονιέται για τα πάντα, λες και σηκώθηκες μια μέρα και είπες «Δεν έχω τι να κάνω, ας χαλάσω τη μέρα του - έτσι, για μια αλλαγή βρε αδερφέ!», αλλά δεν μπορείς να σταματήσεις να τον κάνεις παρέα για κάποιο ασήμαντο λόγο. 

Τι μπορείς να κάνεις λοιπόν; Μην πιάνεις κουβέντα! Το ξέρω ότι σε σπρώχνει το κοινωνικό καθήκον να μιλήσεις, αλλά αν το κάνεις θα είναι σαν να τραβάς περόνη χειροβομβίδας: ανόητο και επίπονο. Απομακρύνσου! Εκτός αν πιστεύεις στον Ινδουισμό που λέει ότι όσο μεγαλύτερα βασανιστήρια περάσει κανείς στην τωρινή του ζωή, τόσο καλύτερη θα είναι η επόμενη.

Κουράγιο λοιπόν!

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Δεν είναι βουνό,

είναι λόφος. Σαμαράκι στο δρόμο. Απλά κατεβάζεις ταχύτητα και το περνάς. Δεν είναι ακατόρθωτο. Είναι μπροστά σου και δεν μπορείς να στρίψεις ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Πρέπει να το κοιτάξεις κατάματα και να περιμένεις την αναπήδηση. Πρέπει να προσέξεις τα αμορτισέρ, μην κάνεις ζημιά. Και μετά απλά πέρνα το. Και δες πώς θα σου φανεί ένα τίποτα, καθώς θα το βλέπεις να απομακρύνεται στον καθρέφτη σου. Κοίτα μωρέ, που φοβόμουν ένα σαμαράκι λες και ήταν τοίχος πετρόκτιστος. Τι ήταν τελικά; Τίποτα δεν ήταν. Αυτό είναι υπενθύμιση για τον εαυτό μου, ένα ξεχασμένο χαρτάκι κολλημένο στο ψυγείο, μπας και κάποια στιγμή το χωνέψω.

Και πήρα το σκεπάρνι

και άρχισα να κοπανάω παντού, όπου έβρισκα κάτι να προεξέχει. Άνοιγα διόδους όπου μπορούσα, ίσα να μπορέσω να κάνω λίγο χώρο να αναπνεύσει το μέσα μου. Ο αέρας όμως ήταν γεμάτος σκόνη και τα μπάζα ατάκτως ερριμμένα. Και πήρα φόρα η χαζή χωρίς μια μάσκα, χωρίς γάντια. Και έβηχα σαν καρκινοπαθής στο τελευταίο στάδιο, και γέμισαν πληγές τα χέρια μου από την τριβή. Μην με ρωτάς αν αυτό με σταμάτησε, προφανώς και όχι. Όσο έβλεπα το φως να τρυπώνει απ' τις ρωγμές, συνέχιζα με περισσότερη λύσσα, λες και φορτίζεται η ψυχή μου με φωτοβολταϊκά. Η μόνη ελπίδα είναι πως πίσω από τα τείχη θα βρω ήλιο, όχι χιλιάρη προβολέα.

Φοβίες

Αυτό είναι το πρώτο ποστ μου. Δεν έχω ιδέα για το πώς θα πρεπε να είναι το εισαγωγικό ποστ σε ένα blog, οπότε θα προσποιηθώ ότι είναι ένα οποιοδήποτε άκυρο ποστ και θα πάω παρακάτω Ξέρετε αυτή την αίσθηση που έχει ο μέσος άνθρωπος (θέλω να ελπίζω) όταν ξαπλώνει το βράδυ στο κρεβάτι, ότι άμα βγάλει έστω και το μικρο του δαχτυλάκι έξω απ’ τα σκεπάσματα θα τον κατασπαράξουν άγρια θηρία; Ας έχει και 100 οC, θα σκεπαστεί έστω με ένα σεντονακι. Αυτό εγώ λοιπόν το παθαίνω κάθε βράδυ. Γιατί είμαι τόσο άτυχη που όταν το παίρνω απόφαση πλέον και λέω «τέρμα τα ψέματα, έχει παει 4 η ώρα, πέσε να ξεραθεις», τότε αρχίζουν να τρίζουν όλα τα έπιπλα του δωματίου εναλλάξ, νιώθω κάτι να πιέζει το στρώμα, αρχίζει και βουίζει το κλιματιστικό κ.ο.κ. Οπότε πώς να μην έχω μετά την αίσθηση ότι κάποιος είναι στο δωμάτιο μαζί μου; Τότε είναι που αρχίζουν όλες οι θεωρίες. Ανάλογα με το αντικείμενο του φόβου του καθενός, υπάρχει και διαφορετικό είδος « μαμουτα ». Είτε θα είναι εξωγήινος, είτε κλέφτης, είτε φίδ