Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

CSI: Patras

Ξυπνάω μέσα στη μέση της νύχτας για νερό. «Όχι ρε @@@». Κάθομαι και το φιλοσοφώ για κάνα πεντάλεπτο, αλλά η δίψα δεν περνά οπότε αναγκάζομαι να σηκωθώ.

Πετάγομαι απ' το κρεβάτι και τρέχω μέχρι το διάδρομο που έχει αναμμένο φως, λες και κρύβεται πίσω μου κανένας δολοφόνος. Κοιτάζω τριγύρω, έτοιμη ν' αρπάξω το βάζο που στέκεται στη γωνία και να το χρησιμοποιήσω χωρίς έλεος.

Φτάνω έξω απ' την κουζίνα. Το χέρι μου μπαίνει μέσα πριν από μένα και ψηλαφίζω για το διακόπτη. Ταυτόχρονα κοιτάζω μήπως μ' ακολουθεί ο ίδιος δολοφόνος. Μόλις ανάβει το φως μπαίνω γρήγορα και κλείνω την πόρτα πίσω μου.

Τσεκάρω απ' την πόρτα της κουζίνας που καθρεφτίζομαι μήπως είναι κανένας πίσω μου, αλλά ταυτόχρονα δεν κοιτάζω έντονα μήπως τύχει και δω κανέναν να με κοιτάζει. Φεύγω γρήγορα προς το νεροχύτη.

Παίρνω ποτήρι και καταφέρνω να το γεμίσω νερό χωρίς να κοιτάζω καν τι κάνω, γιατί με το βλέμμα σκανάρω όλο το δωμάτιο για ύποπτες κινήσεις. Μέσα σε δευτερόλεπτα πίνω και τρέχω προς το δωμάτιο.

Πέφτω με άλμα απ' την πόρτα κατευθείαν στο κρεβάτι λες και έχει γεμίσει το πάτωμα αλιγάτορες. Και εκεί που είμαι έτοιμη να ξανακοιμηθώ...

Ξαφνικά ακούγεται ένα τρίξιμο! Όπα, εδώ είμαστε! Τον τσάκωσα!

Μπα... Είναι απλά το κλιματιστικό...

Σχόλια

Ο χρήστης Just a dream... είπε…
Κ νόμιζα πως μόνο εμένα με πιάνει αυτή η μανία καταδίωξης μέσα στη νύχτα! Χαχα!
Ο χρήστης Thunder είπε…
ειμαστε πολλοι μουρλοι εδω γυρω, μην νομιζεις!! :D

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Το πρόβλημά μου

με όλους εκείνους που με πλησιάζουν, είναι ότι δεν είναι ΕΣΥ. Οπότε, πώς τολμάνε καν να με πλησιάζουν. Κατάλαβες; Κατάλαβα, πες. Δεν έχω φοβία και δεν με νοιάζει καν αν θα βρω ποτέ κάποιον. Με κουράζουν οι πάντες. Μπορεί η αιτία να είναι το ότι είμαι μόνη μου τόσα χρόνια πλέον. Όπως και να χει, δεν θέλω να ασχοληθώ. Συζητήσεις κενού περιεχομένου με άτομα άνευ επιπέδου. Πάλι έξω απ' το σπίτι όλη μέρα σήμερα, πάλι μέσα τώρα. Παραγωγική ενήλικας, σαφώς, σε μετρημένες ποσότητες, ομολογουμένως. Σπίτι καθαρό μέτρια προς καλά, κόκκινες τρίχες να στολίζουν το πάτωμα με τις οποίες δεν ασχολήθηκα σήμερα. Ατάκτως ερριμένες όπως και οι σκέψεις μου που χορεύουν τσάμικο ενώ παίζει μπόσα νόβα. Όχι το κανονικό το τσάμικο, αυτό που κάνει ο πρώτος φιγούρες σε όλο το τραγούδι και οι υπόλοιποι περιμένουν ακίνητοι να τελειώσει επιτέλους, και σχολιάζουν τις κινήσεις του με ύφος Αλέξη Κωστάλα που επαινεί το ορθώς εκτελεσμένο τριπλό άξελ. Εξαιρετική μέρα η σημερινή, 10/10, ειρωνικά μιλώντας.