Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Μάλλον η Τιβί δε λέει και πολλά.

Εδώ και κάνα χρόνο έχω αποκτήσει τη συνήθεια να παρακολουθώ τις αγαπημένες μου σειρές ον-λάην. Παλιές που έχουν σταματήσει να προβάλλονται αλλά και καινούριες που παίζονται τώρα έξω.

Θυμάμαι πριν από κάνα πεντάρι χρόνια που σχεδόν 24 ώρες το εικοσιτετράωρο, αν άνοιγες την τιβί έβρισκες πάντα κάτι να δεις. Μπορεί όχι τέλειο, αλλά σίγουρα ανεκτό. Τώρα για να βρω κάτι ενδιαφέρον πρέπει να στηθώ με το τηλεχειριστήριο στο χέρι για κάνα δίωρο παθαίνοντας τενοντίτιδα απ' την πολλή προσπάθεια και καταλήγοντας στο τηλεμάρκετινγκ.

Τώρα που είπα τηλεμάρκετινγκ, είδα ένα φουσκωτό μαξιλαράκι για τον σβέρκο (σαν κολάρο) που φτιάχτηκε «για να απαλλάσσει τους ώμους απ' το βάρος και να τους ξεκουράζει». Τώρα δηλαδή το κεφάλι -και κατ' επέκταση ο εγκέφαλος- έγινε ένα άχρηστο βάρος. ΟΚ.

Κάηκε η κάρτα γραφικών μου από κάτι διακοπές ρεύματος (υποθέτω) και τώρα βλέπω ακόμα περισσότερη Τιβί. Ας με λυπηθεί κάποιος! Τώρα τελευταία παίζει η επανάληψη της επανάληψης! Άμα δω άλλη μία φορά Κωνσταντίνου και Ελένης θα τη σπάσω τη ρημάδα!

Σχόλια

Ο χρήστης JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε…
ΚΑΛΩΣ ΣΕ ΒΡΗΚΑ ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ.
Ο χρήστης Thunder είπε…
καλως με βρηκες και καλως σε βεηκα κι εγω και καλο μηνα! :D

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Δεν είναι βουνό,

είναι λόφος. Σαμαράκι στο δρόμο. Απλά κατεβάζεις ταχύτητα και το περνάς. Δεν είναι ακατόρθωτο. Είναι μπροστά σου και δεν μπορείς να στρίψεις ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Πρέπει να το κοιτάξεις κατάματα και να περιμένεις την αναπήδηση. Πρέπει να προσέξεις τα αμορτισέρ, μην κάνεις ζημιά. Και μετά απλά πέρνα το. Και δες πώς θα σου φανεί ένα τίποτα, καθώς θα το βλέπεις να απομακρύνεται στον καθρέφτη σου. Κοίτα μωρέ, που φοβόμουν ένα σαμαράκι λες και ήταν τοίχος πετρόκτιστος. Τι ήταν τελικά; Τίποτα δεν ήταν. Αυτό είναι υπενθύμιση για τον εαυτό μου, ένα ξεχασμένο χαρτάκι κολλημένο στο ψυγείο, μπας και κάποια στιγμή το χωνέψω.

Edit: Αναρωτιέμαι

ώρες ώρες. Ή έχω ηλίθιο ένστικτο, ή είναι σωστό αλλά έμπλεξα με την πάρτη σου που κάνεις το Αθήνα Αμβέρσα με τα πόδια γιατί δεν σκέφτηκες να πάρεις ένα γαμημένο ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ. Είναι λες και είμαι σε ένα συνεχές κακό όνειρο, αλλά από αυτά τα όνειρα που ξέρεις ότι είναι όνειρα τη στιγμή που τα βλέπεις. Εν τω μεταξύ, τώρα που λέω για όνειρα, σήμερα με ξύπνησα γιατί είπα το όνομά σου στον ύπνο μου. Σε έψαχνα και το είπα και ξύπνησα με τεντωμένο χέρι, πέταξα τα γυαλιά μου κάτω καταλάθος, το κατάλαβα όταν σηκώθηκα και τα πάτησα. Γιατί δεν τα είδα. Επειδή δεν φόραγα γυαλιά. Έχω μάθει να έχω ελαφρύ πάτημα οπότε δεν έσπασαν. Σε άλλα νέα, το σφίξιμο στο πλευρό δεν έχει φύγει ακόμα, κοντεύω να το συνηθίσω. Λες να είναι μόνιμο από δω και πέρα; Το φυσιολογικό αυτό θα ήταν, εδώ και σχεδόν μια δεκαετία παίζω κρυφτό με οποιοδήποτε σύμπτωμα. Μπορεί να πρέπει να ρωτήσω τον γιατρό. Βαριέμαι να ρωτήσω τον γιατρό. Δεν το έχω πει σε κανέναν γιατί θα ανησυχήσουν και βαριέμαι να διαχειριστώ κάτι τέτοιο. Δεν νιώθω

Και πήρα το σκεπάρνι

και άρχισα να κοπανάω παντού, όπου έβρισκα κάτι να προεξέχει. Άνοιγα διόδους όπου μπορούσα, ίσα να μπορέσω να κάνω λίγο χώρο να αναπνεύσει το μέσα μου. Ο αέρας όμως ήταν γεμάτος σκόνη και τα μπάζα ατάκτως ερριμμένα. Και πήρα φόρα η χαζή χωρίς μια μάσκα, χωρίς γάντια. Και έβηχα σαν καρκινοπαθής στο τελευταίο στάδιο, και γέμισαν πληγές τα χέρια μου από την τριβή. Μην με ρωτάς αν αυτό με σταμάτησε, προφανώς και όχι. Όσο έβλεπα το φως να τρυπώνει απ' τις ρωγμές, συνέχιζα με περισσότερη λύσσα, λες και φορτίζεται η ψυχή μου με φωτοβολταϊκά. Η μόνη ελπίδα είναι πως πίσω από τα τείχη θα βρω ήλιο, όχι χιλιάρη προβολέα.