Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

(Μετά το) Πάσχα.

Η αγαπημένη μου εβδομάδα από άποψη φαγητού είναι η βδομάδα του Πάσχα.

Σε γενικές γραμμές συχαίνομαι να τρώω ξαναζεσταμένο φαγητό. Πάντα μου μυρίζει κάπως περίεργα και καταλήγω να το παρατάω στην άκρη και να μπουκώνω με ψωμιά. Όχι τώρα όμως. Ό,τι ξεμένει απ' το Πάσχα (αυγά, κοκορέτσι, κτλ) μοιάζει με την πιο απίστευτη λιχουδιά που θα μπορούσε να μου εμφανίσει κανείς.

Αυτό όμως είναι το μόνο ευχάριστο. Γιατί η περίοδος μετά το Πάσχα μου βγάζει κάτι του στυλ «νομίζεις ότι κάνεις διακοπές τώρα, αλλά άμα κοιτάξεις στο άμεσο μέλλον θα δεις μία εξεταστική να σε μουτζώνει». Και η σκέψη ότι άμα δεν τα περάσω όλα τώρα μένω πίσω ένα εξάμηνο δε μπορώ να πω ότι συμβάλλει στην χαλάρωσή μου.

Πώς καταφέρνω και φέρνω το θέμα πάντα γύρω απ' την εξεταστική;

Και μιας και το θυμήθηκα,
ΥΓ:
τρΑΊνο, αΥγά, αΥτί. Γιατί έτσι.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Και πήρα το σκεπάρνι

και άρχισα να κοπανάω παντού, όπου έβρισκα κάτι να προεξέχει. Άνοιγα διόδους όπου μπορούσα, ίσα να μπορέσω να κάνω λίγο χώρο να αναπνεύσει το μέσα μου. Ο αέρας όμως ήταν γεμάτος σκόνη και τα μπάζα ατάκτως ερριμμένα. Και πήρα φόρα η χαζή χωρίς μια μάσκα, χωρίς γάντια. Και έβηχα σαν καρκινοπαθής στο τελευταίο στάδιο, και γέμισαν πληγές τα χέρια μου από την τριβή. Μην με ρωτάς αν αυτό με σταμάτησε, προφανώς και όχι. Όσο έβλεπα το φως να τρυπώνει απ' τις ρωγμές, συνέχιζα με περισσότερη λύσσα, λες και φορτίζεται η ψυχή μου με φωτοβολταϊκά. Η μόνη ελπίδα είναι πως πίσω από τα τείχη θα βρω ήλιο, όχι χιλιάρη προβολέα.

Φοβίες

Αυτό είναι το πρώτο ποστ μου. Δεν έχω ιδέα για το πώς θα πρεπε να είναι το εισαγωγικό ποστ σε ένα blog, οπότε θα προσποιηθώ ότι είναι ένα οποιοδήποτε άκυρο ποστ και θα πάω παρακάτω Ξέρετε αυτή την αίσθηση που έχει ο μέσος άνθρωπος (θέλω να ελπίζω) όταν ξαπλώνει το βράδυ στο κρεβάτι, ότι άμα βγάλει έστω και το μικρο του δαχτυλάκι έξω απ’ τα σκεπάσματα θα τον κατασπαράξουν άγρια θηρία; Ας έχει και 100 οC, θα σκεπαστεί έστω με ένα σεντονακι. Αυτό εγώ λοιπόν το παθαίνω κάθε βράδυ. Γιατί είμαι τόσο άτυχη που όταν το παίρνω απόφαση πλέον και λέω «τέρμα τα ψέματα, έχει παει 4 η ώρα, πέσε να ξεραθεις», τότε αρχίζουν να τρίζουν όλα τα έπιπλα του δωματίου εναλλάξ, νιώθω κάτι να πιέζει το στρώμα, αρχίζει και βουίζει το κλιματιστικό κ.ο.κ. Οπότε πώς να μην έχω μετά την αίσθηση ότι κάποιος είναι στο δωμάτιο μαζί μου; Τότε είναι που αρχίζουν όλες οι θεωρίες. Ανάλογα με το αντικείμενο του φόβου του καθενός, υπάρχει και διαφορετικό είδος « μαμουτα ». Είτε θα είναι εξωγήινος, είτε κλέφτης, είτε φίδ

Άμα δεν σας αρέσει αυτό το ποστ, παράπονα στην Αλέ!

Ως γνωστόν, υπάρχουν δύο κατηγορίες πλουσίων με βάση το πως πλουτίζουν. Η πρώτη κατηγορία είναι οι αυτοδημιούργητοι (τύπου Ωνάσης). Η δεύτερη κατηγορία είναι οι λεγόμενοι νεόπλουτοι. Αυτοί είναι το συνηθέστερα μισητό είδος πλουσίων γιατί -εκτός του ότι πλούτισαν κατά τύχη- μας το τρίβουν και στη μούρη! Όταν κάποιου ανθρώπου του έχει βγει το λάδι και έχει κάνει μια σεβαστή περιουσία, είναι εγκρατής και εκτιμά αυτά που έχει. Αν όμως τα λεφτά ήρθαν π.χ. από κληρονομιά, ή από κάποιο τυχαίο γεγονός γενικότερα, τότε προσπαθεί τόσο πολύ να το «παίξει» λεφτάς, που φαίνεται σαν παραφωνία.  Όλα αυτά τα γράφω γιατί τώρα τελευταία είναι της μόδας να βλέπω κάτι παλιές γνωστές που δεν έχουν ανάγκη να σπουδάσουν ή -Θεός φυλάξοι!- να δουλέψουν, να αρπάζουν από μία κάμερα (επαγγελματική πάντα!) και να το παίζουν αρτιστίκ μποέμ ταξιδιάρες τύπισσες που κάθε βδομάδα βρίσκονται σε διαφορετική ήπειρο. Και το πιο γελοίο είναι ότι έχουν και «καλλιτεχνική άποψη» και στο παίζουν και ταξιδιωτικοί οδηγοί!  Κα