Αναρωτιόμουν πως θα ήταν να πρέπει να γράψω ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα για τον θάνατό μου, όπως έκανε κάποιος γνωστός μπλόγκερ. Τι μπορεί να γράψει κανείς σαν ένα παντοτινό αντίο, άλλωστε;
Υποθέτω πως θα παρηγορούσε αρκετά η σκέψη ότι δεν φοβάμαι τον θάνατό μου. Γενικά πιστεύω ότι ο θάνατος είναι πιο τρομακτικός γι' αυτούς που ζουν την απώλεια, παρά γι' αυτόν που φεύγει. Αυτός που φεύγει -από τη στιγμή που σταματά η καρδιά- είναι σαν να κατεβάζει το διακόπτη. Ούτε αισθήσεις, ούτε σκέψεις.
Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο δεν πιστεύω και σε παράδεισο/κόλαση, ή στο ότι οι νεκροί μας βλέπουν «από ψηλά» και «μας προσέχουν», γιατί αυτό θα προϋπέθετε τη συνέχεια της σκέψης. Πιστεύω όμως ότι οι άνθρωποι φοβούνται τον θάνατο για δύο κύριους λόγους.
Το κλασσικό είναι ο πόνος. Αλλά -θα μου πείτε- ποιος θα 'θελε να πεθάνει με επίπονο τρόπο; Το άλλο είναι αυτό το άγχος που μας πιάνει όλους ότι δεν θα προλάβουμε να κάνουμε αυτά που θέλουμε πριν απ' το «μεγάλο τέλος».
Και αυτό λογικό από κάποιες απόψεις, υποθέτω, αν σκεφτεί κανείς το άγχος που περνάμε κατά τη διάρκεια μίας και μόνο ημέρας προσπαθώντας να κάνουμε αυτά που θέλουμε, αυτά που είμαστε αναγκασμένοι να θέλουμε, και αυτά που περιμένουν οι άλλοι από μας.
Γι' αυτό λοιπόν το φιλοσόφησα. Πρέπει να ζούμε την κάθε στιγμή, όσο κλισέ κι αν ακούγεται αυτό. Να κάνουμε αυτά που θέλουμε και να λέμε αυτά που σκεφτόμαστε χωρίς φόβο. Γιατί σίγουρα είναι προτιμότερο να «φύγεις» ξέροντας πως η ζωή σου κύλησε ωραία όσο κράτησε, παρά μετανιωμένος για όσα δεν έζησες..
Υποθέτω πως θα παρηγορούσε αρκετά η σκέψη ότι δεν φοβάμαι τον θάνατό μου. Γενικά πιστεύω ότι ο θάνατος είναι πιο τρομακτικός γι' αυτούς που ζουν την απώλεια, παρά γι' αυτόν που φεύγει. Αυτός που φεύγει -από τη στιγμή που σταματά η καρδιά- είναι σαν να κατεβάζει το διακόπτη. Ούτε αισθήσεις, ούτε σκέψεις.
Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο δεν πιστεύω και σε παράδεισο/κόλαση, ή στο ότι οι νεκροί μας βλέπουν «από ψηλά» και «μας προσέχουν», γιατί αυτό θα προϋπέθετε τη συνέχεια της σκέψης. Πιστεύω όμως ότι οι άνθρωποι φοβούνται τον θάνατο για δύο κύριους λόγους.
Το κλασσικό είναι ο πόνος. Αλλά -θα μου πείτε- ποιος θα 'θελε να πεθάνει με επίπονο τρόπο; Το άλλο είναι αυτό το άγχος που μας πιάνει όλους ότι δεν θα προλάβουμε να κάνουμε αυτά που θέλουμε πριν απ' το «μεγάλο τέλος».
Και αυτό λογικό από κάποιες απόψεις, υποθέτω, αν σκεφτεί κανείς το άγχος που περνάμε κατά τη διάρκεια μίας και μόνο ημέρας προσπαθώντας να κάνουμε αυτά που θέλουμε, αυτά που είμαστε αναγκασμένοι να θέλουμε, και αυτά που περιμένουν οι άλλοι από μας.
Γι' αυτό λοιπόν το φιλοσόφησα. Πρέπει να ζούμε την κάθε στιγμή, όσο κλισέ κι αν ακούγεται αυτό. Να κάνουμε αυτά που θέλουμε και να λέμε αυτά που σκεφτόμαστε χωρίς φόβο. Γιατί σίγουρα είναι προτιμότερο να «φύγεις» ξέροντας πως η ζωή σου κύλησε ωραία όσο κράτησε, παρά μετανιωμένος για όσα δεν έζησες..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου