Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Καταλήψεις και καταληψίες.

Μετά από μία μικρή διακοπή λόγω του αχαλίνωτου clubbing και της σε γενικότερο βαθμό άσωτης ζωής που ζω, αποφάσισα να επιστρέψω!

Να πω καταρχάς πως είμαι πολύ περήφανη γιατί δεν σταμάτησαν ούτε μέρα τα pageloads. Είμαι πλέον σίγουρη πως το όνειρό μου να γίνω διάσημη είναι εφικτό. 

Θα 'θελα πολύ να μπορώ να πω ότι δεν έγραφα τόσον καιρό εξαιτίας της εξεταστικής, για να νοιώσω αυτή τη συναισθηματική πληρότητα που νοιώθει κανείς σε τέτοιες περιστάσεις, αλλά με τις καταλήψεις και μ' αυτά και με τ' άλλα δεν έδωσα ούτε ένα μάθημα! Οπότε χωρίς πολλά πολλά λέμε «καλωσόρισες τρίτο έτος!»

Καθόμουν τις προάλλες και έφτιαχνα το πρόγραμμα του εξαμήνου (διάλεγα μαθήματα, εργαστήρια κτλ), και σκεφτόμουν τα δύο χρόνια που έχω περάσει στη σχολή μέχρι τώρα, και θυμόμουν πόσες διαφορετικές παρέες έχω κάνει μέχρι τώρα. Πράγματι είναι αρκετές.

Στην παρέα μου οι μισοί λένε ότι σωστά γίνονται οι καταλήψεις, γιατί δεν γίνεται «να τους αφήσουμε να νομίζουν ότι συμφωνούμε», και οι άλλοι μισοί λένε ότι κακώς γίνονται οι καταλήψεις, γιατί «οι αποφάσεις έχουν ήδη παρθεί», και τσάμπα χάνουν όλοι τον καιρό τους.

Εσείς τι λέτε;

Σχόλια

Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Μην με πείς κομμούνι(όχι ότι δεν είμαι).......Αλλά ο νόμος είναι για τα μπάζα...Προάγει την ιδιωτικοποίηση των ιδρυμάτων, όταν δεν υπάρχει ψίχουλο για δίδακτρα, κάνει μπίζνα το πανεπιστήμιο επίσημα(χωρίς να επηρεάζει το παραταξιακό λόμπυ-μαλάκες είναι;;;) και κάνει τις σπουδές προνόμιο(όταν εσένα κι εμένα δεν μας λένε "Μπόμπολα" ή "Λάτση").........Κανένας νόμος δεν είναι αιώνιος-μόνο ο μωσαικός! Αυτά!

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η βλαμμένη μανάβισσα.

Μ' είχαν πιάσει οι καλές μου σήμερα και είπα να πάω να κάνω κάτι ψώνια για το σπίτι. Θα μαγείρευα κιόλας κοτόπουλο και ήθελα τρία καρότα και μία πιπεριά Φλωρίνης. Το σημειώνουμε αυτό. Πρώτα πέρασα απ' τη μανάβισσα, και αφού διάλεξα αυτά που ήθελα και πάω να τα ζυγίσω, της δίνω πενηντάρικο για πράγματα που στοίχιζαν τρία ευρώ. Είχα και το απολογητικό βλέμμα τύπου «θα σε ταλαιπωρήσω λίγο με τα ρέστα». Ήμουν ευγενέστατη!  Οπότε μου αρπάζει τη σακούλα απ' τα χέρια και μου λέει «ΦΥΓΕ!» Κάγκελο εγώ. Άλλα όχι κυρία μου! Δεν θα μου χαλάσεις εσύ τη μέρα! Της είπα να πάω να πάρω κάτι χαρτικά που ήθελα, να χαλάσω λεφτά και να γυρίσω, και γυρίζει με υφάκι και μου λέει «κάνε ό,τι θες, δεν μ' ενδιαφέρει»  Αγαπητή κυριούλα. ΣΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ. Γιατί ακριβώς στο επόμενο τετράγωνο από σένα έχει ανοίξει σούπερ μάρκετ, και επίσης ανάμεσα σε σένα και το εν λόγω σούπερ μάρκετ κάθε Σάββατο έχει λαϊκή! Οπότε, επειδή -αν δεν απατώμαι- το μαγαζί σου έτσι κι α...

Και πήρα το σκεπάρνι

και άρχισα να κοπανάω παντού, όπου έβρισκα κάτι να προεξέχει. Άνοιγα διόδους όπου μπορούσα, ίσα να μπορέσω να κάνω λίγο χώρο να αναπνεύσει το μέσα μου. Ο αέρας όμως ήταν γεμάτος σκόνη και τα μπάζα ατάκτως ερριμμένα. Και πήρα φόρα η χαζή χωρίς μια μάσκα, χωρίς γάντια. Και έβηχα σαν καρκινοπαθής στο τελευταίο στάδιο, και γέμισαν πληγές τα χέρια μου από την τριβή. Μην με ρωτάς αν αυτό με σταμάτησε, προφανώς και όχι. Όσο έβλεπα το φως να τρυπώνει απ' τις ρωγμές, συνέχιζα με περισσότερη λύσσα, λες και φορτίζεται η ψυχή μου με φωτοβολταϊκά. Η μόνη ελπίδα είναι πως πίσω από τα τείχη θα βρω ήλιο, όχι χιλιάρη προβολέα.

Έχω μία φίλη την οποία δεν ξέρεις,

πηγαίναμε μαζί γυμνάσιο και έχουμε ακόμα σχέση. Είναι απ' τις καλύτερες φιλίες που έχω. Δεν βλεπόμαστε συχνά, είναι τέτοια η φύση αυτής της φιλίας, αλλά κάθε φορά είναι λες και τα λέγαμε μόλις την προηγούμενη μέρα. Δεν καταλαβαίνουμε ότι μπορεί να έχουμε να ειδωθούμε πχ τέσσερις μήνες. Ήρθε μόνιμα εδώ τρεις μήνες πριν από μένα. Είναι ένας άνθρωπος που δουλεύει πολύ με τον εαυτό της, είναι στοχοπροσηλωμένη και πάντα ψάχνει το καλύτερο. Ακριβώς ο τύπος μου δηλαδή. Της πρότεινα να πάμε σε μια σοκολατερί που ξέρω στο κέντρο, ξετρελάθηκε. Έχουν σοκολάτες με ιδιαίτερες γεύσεις, ειλικρινά είναι η μία καλύτερη απ' την άλλη. Είχαμε πολύ όμορφη συζήτηση, την αποχαιρέτησα νιώθοντας ανάλαφρο το μέσα μου. Μου είπε και η ίδια ότι χάρηκε πολύ που με είδε, το είπε γιατί το εννοούσε και όχι απλά για να πει κάτι στον αποχαιρετισμό. Πόσο όμορφο να έχω τέτοιους ανθρώπους στη ζωή μου! Να δίνουμε με τους κουβάδες όμορφα συναισθήματα και σκέψεις ο ένας στον άλλον! Να ποτίζουμε ο ένας το χώμα του άλλο...