Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Καταλήψεις και καταληψίες.

Μετά από μία μικρή διακοπή λόγω του αχαλίνωτου clubbing και της σε γενικότερο βαθμό άσωτης ζωής που ζω, αποφάσισα να επιστρέψω!

Να πω καταρχάς πως είμαι πολύ περήφανη γιατί δεν σταμάτησαν ούτε μέρα τα pageloads. Είμαι πλέον σίγουρη πως το όνειρό μου να γίνω διάσημη είναι εφικτό. 

Θα 'θελα πολύ να μπορώ να πω ότι δεν έγραφα τόσον καιρό εξαιτίας της εξεταστικής, για να νοιώσω αυτή τη συναισθηματική πληρότητα που νοιώθει κανείς σε τέτοιες περιστάσεις, αλλά με τις καταλήψεις και μ' αυτά και με τ' άλλα δεν έδωσα ούτε ένα μάθημα! Οπότε χωρίς πολλά πολλά λέμε «καλωσόρισες τρίτο έτος!»

Καθόμουν τις προάλλες και έφτιαχνα το πρόγραμμα του εξαμήνου (διάλεγα μαθήματα, εργαστήρια κτλ), και σκεφτόμουν τα δύο χρόνια που έχω περάσει στη σχολή μέχρι τώρα, και θυμόμουν πόσες διαφορετικές παρέες έχω κάνει μέχρι τώρα. Πράγματι είναι αρκετές.

Στην παρέα μου οι μισοί λένε ότι σωστά γίνονται οι καταλήψεις, γιατί δεν γίνεται «να τους αφήσουμε να νομίζουν ότι συμφωνούμε», και οι άλλοι μισοί λένε ότι κακώς γίνονται οι καταλήψεις, γιατί «οι αποφάσεις έχουν ήδη παρθεί», και τσάμπα χάνουν όλοι τον καιρό τους.

Εσείς τι λέτε;

Σχόλια

Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Μην με πείς κομμούνι(όχι ότι δεν είμαι).......Αλλά ο νόμος είναι για τα μπάζα...Προάγει την ιδιωτικοποίηση των ιδρυμάτων, όταν δεν υπάρχει ψίχουλο για δίδακτρα, κάνει μπίζνα το πανεπιστήμιο επίσημα(χωρίς να επηρεάζει το παραταξιακό λόμπυ-μαλάκες είναι;;;) και κάνει τις σπουδές προνόμιο(όταν εσένα κι εμένα δεν μας λένε "Μπόμπολα" ή "Λάτση").........Κανένας νόμος δεν είναι αιώνιος-μόνο ο μωσαικός! Αυτά!

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Δεν είναι βουνό,

είναι λόφος. Σαμαράκι στο δρόμο. Απλά κατεβάζεις ταχύτητα και το περνάς. Δεν είναι ακατόρθωτο. Είναι μπροστά σου και δεν μπορείς να στρίψεις ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Πρέπει να το κοιτάξεις κατάματα και να περιμένεις την αναπήδηση. Πρέπει να προσέξεις τα αμορτισέρ, μην κάνεις ζημιά. Και μετά απλά πέρνα το. Και δες πώς θα σου φανεί ένα τίποτα, καθώς θα το βλέπεις να απομακρύνεται στον καθρέφτη σου. Κοίτα μωρέ, που φοβόμουν ένα σαμαράκι λες και ήταν τοίχος πετρόκτιστος. Τι ήταν τελικά; Τίποτα δεν ήταν. Αυτό είναι υπενθύμιση για τον εαυτό μου, ένα ξεχασμένο χαρτάκι κολλημένο στο ψυγείο, μπας και κάποια στιγμή το χωνέψω.

Και πήρα το σκεπάρνι

και άρχισα να κοπανάω παντού, όπου έβρισκα κάτι να προεξέχει. Άνοιγα διόδους όπου μπορούσα, ίσα να μπορέσω να κάνω λίγο χώρο να αναπνεύσει το μέσα μου. Ο αέρας όμως ήταν γεμάτος σκόνη και τα μπάζα ατάκτως ερριμμένα. Και πήρα φόρα η χαζή χωρίς μια μάσκα, χωρίς γάντια. Και έβηχα σαν καρκινοπαθής στο τελευταίο στάδιο, και γέμισαν πληγές τα χέρια μου από την τριβή. Μην με ρωτάς αν αυτό με σταμάτησε, προφανώς και όχι. Όσο έβλεπα το φως να τρυπώνει απ' τις ρωγμές, συνέχιζα με περισσότερη λύσσα, λες και φορτίζεται η ψυχή μου με φωτοβολταϊκά. Η μόνη ελπίδα είναι πως πίσω από τα τείχη θα βρω ήλιο, όχι χιλιάρη προβολέα.

Φοβίες

Αυτό είναι το πρώτο ποστ μου. Δεν έχω ιδέα για το πώς θα πρεπε να είναι το εισαγωγικό ποστ σε ένα blog, οπότε θα προσποιηθώ ότι είναι ένα οποιοδήποτε άκυρο ποστ και θα πάω παρακάτω Ξέρετε αυτή την αίσθηση που έχει ο μέσος άνθρωπος (θέλω να ελπίζω) όταν ξαπλώνει το βράδυ στο κρεβάτι, ότι άμα βγάλει έστω και το μικρο του δαχτυλάκι έξω απ’ τα σκεπάσματα θα τον κατασπαράξουν άγρια θηρία; Ας έχει και 100 οC, θα σκεπαστεί έστω με ένα σεντονακι. Αυτό εγώ λοιπόν το παθαίνω κάθε βράδυ. Γιατί είμαι τόσο άτυχη που όταν το παίρνω απόφαση πλέον και λέω «τέρμα τα ψέματα, έχει παει 4 η ώρα, πέσε να ξεραθεις», τότε αρχίζουν να τρίζουν όλα τα έπιπλα του δωματίου εναλλάξ, νιώθω κάτι να πιέζει το στρώμα, αρχίζει και βουίζει το κλιματιστικό κ.ο.κ. Οπότε πώς να μην έχω μετά την αίσθηση ότι κάποιος είναι στο δωμάτιο μαζί μου; Τότε είναι που αρχίζουν όλες οι θεωρίες. Ανάλογα με το αντικείμενο του φόβου του καθενός, υπάρχει και διαφορετικό είδος « μαμουτα ». Είτε θα είναι εξωγήινος, είτε κλέφτης, είτε φίδ