Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ε ναι, λοιπόν! Μεγάλη πόρτα θα διαβείς!

Όπως έψαχνα τίτλο για το προηγούμενο ποστ μου, θυμήθηκα ότι κάθε Σάββατο που πάω να πάρω το αστικό για να κατέβω κέντρο (άτιμα προάστεια), περνάω μέσα απ' τη λαϊκή και μετά πέφτω πάνω σ' όλο το γυφτόσογο και σε όποιον κουτσό/κουλό έδωσε ποτέ εξιτήριο το νοσοκομείο του Ρίου.

Θα μου πει κάποιος, τι σε πειράζει; Θα τους πεις την τελευταία πρώτη και -μια δυο- θα πάνε από 'κει που 'ρθανε. Αμ δεν είναι έτσι τα πράγματα! Κατ' αρχήν έχω να τονίσω ότι μετά από πολύ προσεκτική παρατήρηση συμπέρανα ότι όλοι αυτοί έρχονται ΜΟΝΟ σ' εμένα για λεφτά! Μπράβο παίδες! Μυριστήκατε τα μονόλεπτα που έχουν κατακλείσει το πορτοφόλι μου και ορμήσατε!

Και όχι, δεν είμαι παράλογη. Έχει τύχει να πηγαίνω προς την στάση με άλλους δυο-τρείς άσχετους και να μην τους κολλάει σαν τσιμπούρι κανένας! Και «να σου πω την μοίρα σου» και «μεγάλη πόρτα θα διαβείς» και «ένα μελαχρινό θα γνωρίσεις». Έπεσες έξω στο χρώμα των μαλλιών θείτσα!

Και να μην ξεχνάμε ότι άμα τους πας κόντρα και δεν «ασημώσεις», σε κοιτάνε με το βλέμμα το δολοφονικό και οι κατάρες πέφτουν σύννεφο! Ευτυχώς που δεν πιστεύω σ' αυτά γιατί αλλιώς με τόσες κατάρες που μου 'χουν ρίξει θα είχα αμπαρωθεί απ' τον φόβο μου μην πεθάνω από πολλαπλά κατάγματα!

¡Adios Amigos!

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Να μάθεις

να απομακρύνεσαι. Να μην στριμώχνεσαι ώστε να χωρέσεις με το ζόρι. Το ζόρι είναι ασφυκτικό. Είναι κουραστικό και δεν θα σου προσφέρει τίποτα στο τέλος. Πάρτο απόφαση ότι δεν είναι για σένα αυτό το μέρος και προχώρα παρακάτω. Να αποζητάς το φως. Τη γαλήνη. Τη νηνεμία. Δεν χρειάζεται να πασχίζεις για όλα τα αποκτήματα της ζωής σου. Δεν υπάρχει κάποια ανταμοιβή στο τέλος της διαδρομής έτσι κι αλλιώς, μόνο η ανάμνηση του πόνου θα σου μείνει. Και δεν χρειάζεται καν να πληρώσεις κάποιο τίμημα ώστε να έρθει μετά η ευτυχία σου, εσύ επιβάλεις τον δύσκολο τρόπο στον ίδιο σου τον εαυτό. Δεν θα σου χτυπήσει κάποιος φιλικά την πλάτη για να σε συγχαρεί για το ρόλο του οσιομάρτυρα που παίζεις με τόση επιτυχία. Απόκτησε λίγο εγωισμό. Δεν χρωστάς τίποτα σε κανέναν. Είσαι ένα λευκό, εκτυφλωτικό φως, και αν κάποιος δεν το αντέχει ας κοιτάξει αλλού. Είσαι μία δύναμη χωρίς όρια. Πάρε μια βαθιά ανάσα και νιώσε επιτέλους ότι το μόνο εμπόδιο στη ζωή σου είσαι εσύ, γιατί μόνο εσύ έχεις τη δύναμη να σε φρενάρει

Φλασιές

Υπάρχουν κάποια στοιχεία που μας χαρακτηρίζουν ως ανθρώπους, αλλά πολλές φορές εμείς οι ίδιοι αργούμε να τα συνειδητοποιήσουμε. Για παράδειγμα, μπορεί κάποιος να μην έχει προσέξει ότι είναι τσιγκούνης, και ξαφνικά κάποια άκυρη στιγμή να συνειδητοποιήσει ότι νιώθει σφίξιμο κάθε φορά που βγάζει το πορτοφόλι για να πληρώσει. Κάτι τέτοιες φλασιές τις τρώω συχνά τώρα τελευταία. Πιστεύω ότι ίσως αυτό συμβαίνει επειδή έχω μεγαλώσει αρκετά να να μπορώ να καταλάβω τον εαυτό μου. Τις προάλλες λοιπόν συνειδητοποίησα ότι αγχώνομαι εύκολα, νοιώθω τύψεις και γίνομαι συχνά υποχείριο τους. Των τύψεων. Υποχείριο των τύψεων μου. Τώρα που έβγαλα νόημα, πάω παρακάτω. Όταν κάνω μαλακία ή αδικώ κάποιον, πάντα το συνειδητοποιώ εγώ πριν απ' όλους. Οπότε θέλω να δηλώσω ότι δεν χρειάζεται να με κάνει κανείς να νοιώσω αυτές τις "υγιείς" τύψεις που πρέπει να νοιώθουν όλα τα ανθρώπινα όντα για να θεωρούνται άνθρωποι. Ξέρω να δημιουργώ τύψεις στον εαυτό μου και να με κάνω να νοιώθω σκουπίδι, και μ

Ένα είδος τέλους

Αναρωτιόμουν πως θα ήταν να πρέπει να γράψω ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα για τον θάνατό μου, όπως έκανε κάποιος γνωστός μπλόγκερ. Τι μπορεί να γράψει κανείς σαν ένα παντοτινό αντίο, άλλωστε; Υποθέτω πως θα παρηγορούσε αρκετά η σκέψη ότι δεν φοβάμαι τον θάνατό μου. Γενικά πιστεύω ότι ο θάνατος είναι πιο τρομακτικός γι' αυτούς που ζουν την απώλεια, παρά γι' αυτόν που φεύγει. Αυτός που φεύγει -από τη στιγμή που σταματά η καρδιά- είναι σαν να κατεβάζει το διακόπτη. Ούτε αισθήσεις, ούτε σκέψεις. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο δεν πιστεύω και σε παράδεισο/κόλαση, ή στο ότι οι νεκροί μας βλέπουν «από ψηλά» και «μας προσέχουν», γιατί αυτό θα προϋπέθετε τη συνέχεια της σκέψης. Πιστεύω όμως ότι οι άνθρωποι φοβούνται τον θάνατο για δύο κύριους λόγους. Το κλασσικό είναι ο πόνος. Αλλά -θα μου πείτε- ποιος θα 'θελε να πεθάνει με επίπονο τρόπο; Το άλλο είναι αυτό το άγχος που μας πιάνει όλους ότι δεν θα προλάβουμε να κάνουμε αυτά που θέλουμε πριν απ' το «μεγάλο τέλος». Και αυτό