Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Άμα δεν σας αρέσει αυτό το ποστ, παράπονα στην Αλέ!

Ως γνωστόν, υπάρχουν δύο κατηγορίες πλουσίων με βάση το πως πλουτίζουν. Η πρώτη κατηγορία είναι οι αυτοδημιούργητοι (τύπου Ωνάσης). Η δεύτερη κατηγορία είναι οι λεγόμενοι νεόπλουτοι. Αυτοί είναι το συνηθέστερα μισητό είδος πλουσίων γιατί -εκτός του ότι πλούτισαν κατά τύχη- μας το τρίβουν και στη μούρη!

Όταν κάποιου ανθρώπου του έχει βγει το λάδι και έχει κάνει μια σεβαστή περιουσία, είναι εγκρατής και εκτιμά αυτά που έχει. Αν όμως τα λεφτά ήρθαν π.χ. από κληρονομιά, ή από κάποιο τυχαίο γεγονός γενικότερα, τότε προσπαθεί τόσο πολύ να το «παίξει» λεφτάς, που φαίνεται σαν παραφωνία. 

Όλα αυτά τα γράφω γιατί τώρα τελευταία είναι της μόδας να βλέπω κάτι παλιές γνωστές που δεν έχουν ανάγκη να σπουδάσουν ή -Θεός φυλάξοι!- να δουλέψουν, να αρπάζουν από μία κάμερα (επαγγελματική πάντα!) και να το παίζουν αρτιστίκ μποέμ ταξιδιάρες τύπισσες που κάθε βδομάδα βρίσκονται σε διαφορετική ήπειρο. Και το πιο γελοίο είναι ότι έχουν και «καλλιτεχνική άποψη» και στο παίζουν και ταξιδιωτικοί οδηγοί! 

Και το ωραίο είναι ότι στο παίζουν και στυλίστριες! «Αυτό το χρώμα θα φορεθεί πολύ φέτος» και «Μα που πας μ' ΑΥΤΟ το ΠΑΠΟΥΤΣΙ;;;; Είναι τόσο άουτ οφ σίζον!!!» κ.ο.κ. Κοπελιές, βρείτε κάτι καλύτερο να κάνετε με τον χρόνο σας χωρίς να πρήζετε τον κοσμάκη. Γιατί στην τελική άμα γουστάρω θα φορέσω αυγουλί παλτό με σκατί παντελόνι και μπλαβιά τσάντα και θα πάω στην εβδομάδα μόδας σαν τη νέα τάση του 2013!

Σχόλια

Ο χρήστης Marianna Papagiannopoulou είπε…
Hahaha!
kalo!! Polu kalo!!!
Ο χρήστης Thunder είπε…
ασε ρε συ! αλλο να γουσταρεις να εισαι stylish γενικα κι αλλο να νομιζεις οτι δουλευεις για τον marc jacobs!!! τα σουργελα!
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Χαχχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα! Ψυχοθεραπεία μου έγραψες πάλι!
Για ποιά άτομα μιλάγατε πάλι με την Αλέ;;;;
Ο χρήστης Thunder είπε…
απο κοντα αυτα ρε! ;)

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Πόσο θα μου άρεσε

να μην σκέφτομαι ποτέ τις συνέπειες. Να πλέω σε τούτη τη ζωή σαν μια σαπουνόφουσκα, όπου με πάει ο άνεμος. Θα πάω ψηλά; Θα ακουμπήσω τυχαία στο τσιμέντο και θα σκάσω; Δεν ξέρω και ούτε που με νοιάζει, γιατί είμαι κάτι εξ ορισμού εύθραυστο και εφήμερο. Έχω γεννηθεί για να στροβιλιστώ στον αέρα, να λάμψω στιγμιαία από το φως και να εξαφανιστώ. Και μετά ο σκοπός θα έχει επιτευχθεί. Μια αιωνιότητα που κράτησε μόλις τρία γυαλιστερά δευτερόλεπτα.

Η ώρα πάει τέσσερις και εγώ σε λίγες ώρες δίνω μάθημα.

Έχω βάλει και ακούω Coldplay γιατί πάντα λειτουργούσε σαν κάποιο είδος βαρβιτουρικού για μένα η μουσική τους. Και επίσης προσπαθώ για πρώτη φορά να καταλάβω τι λένε οι σελίδες που είναι αραδιασμένες μπροστά μου μέσα σ' αυτό το τελευταίο 48ωρο. Δύσκολο. Πολύ δύσκολο. Αυτή η εξεταστική για κάποιο λόγο με έχει βρει τελείως απροετοίμαστη. Από τα προηγούμενα χρόνια συνήθιζα να κατηγοριοποιώ τα μαθήματα με βάση τη δυσκολία τους ή τη βαρεμάρα μου να ασχοληθώ μαζί τους. Ή τη συμπάθειά μου στον εκάστοτε καθηγητή. Αυτό δεν άλλαξε και τώρα, μόνο που αυτή τη φορά για κάποιο λόγο τα μαθήματα που μ' αρέσουν έχουν μπει στη λάθος «λίστα». Τον τελευταίο καιρό έχω δημιουργήσει ένα ιδιωτικό «video club», φουλάροντας ό,τι σκληρό δίσκο διαθέτω με ταινίες και σειρές. Και κάθομαι και κάνω μαραθώνιους έξι-δέκα ωρών ενώ έχω να κάνω πολύ πιο επείγοντα... πράγματα; Αν θεωρείται το διάβασμα «πράγμα», ας πούμε. Σε κάθε εξεταστική το παίρνω απόφαση να διαβάσω και καταλήγω είτε να αγχωθώ απ' το διά

Δεν είναι βουνό,

είναι λόφος. Σαμαράκι στο δρόμο. Απλά κατεβάζεις ταχύτητα και το περνάς. Δεν είναι ακατόρθωτο. Είναι μπροστά σου και δεν μπορείς να στρίψεις ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Πρέπει να το κοιτάξεις κατάματα και να περιμένεις την αναπήδηση. Πρέπει να προσέξεις τα αμορτισέρ, μην κάνεις ζημιά. Και μετά απλά πέρνα το. Και δες πώς θα σου φανεί ένα τίποτα, καθώς θα το βλέπεις να απομακρύνεται στον καθρέφτη σου. Κοίτα μωρέ, που φοβόμουν ένα σαμαράκι λες και ήταν τοίχος πετρόκτιστος. Τι ήταν τελικά; Τίποτα δεν ήταν. Αυτό είναι υπενθύμιση για τον εαυτό μου, ένα ξεχασμένο χαρτάκι κολλημένο στο ψυγείο, μπας και κάποια στιγμή το χωνέψω.