Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Σταφυλοφιλοσοφίες.


Παίζει να 'ναι η πρώτη φορά που γράφω πρώτα τον επίλογο σε ένα ποστ και η πρώτη φορά που αργώ τόσο να γράψω το οτιδήποτε.

Έχουν αλλάξει αρκετά πράγματα στη ζωή μου από την τελευταία φορά που έγραψα εδώ, ακόμα κι αν δεν είναι τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Έχασα φίλους, βρήκα φίλους, βρήκα δουλειά, έφτιαξα πλάνο για τα επόμενα δύο χρόνια επειδή τα πλάνα μου ποτέ δεν ανατρέπονται. 

Μόλις συνειδητοποίησα ότι σπάνια γράφω για τα προσωπικά μου εδώ μέσα. Άσχετο.

Το θέμα είναι ότι ποτέ δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει η ζωή.

Βασικά, όχι. Το θέμα είναι ότι όλοι κάνουμε επιλογές. Ευτυχώς ή δυστυχώς εμείς έχουμε το δικαίωμα αυτό, και όχι κάποιος που θα μπορούσε να ξέρει αν θα πληγωθούμε ή αν θα ανταμειφθούμε για αυτές τις επιλογές. Δεν υπάρχει κάποιος εύκολος τρόπος να γίνουν, ούτε κάποια εγγύηση ότι αυτές οι επιλογές θα μας οδηγήσουν σε κάτι καλύτερο. Γιατί η επιλογή σημαίνει και αλλαγή, και η αλλαγή δεν οδηγεί πάντα σε κάτι καλύτερο, αλλά σίγουρα οδηγεί στη γνώση. 

Σχόλια

Ο χρήστης JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε…
Ηρθε ο καιρος να σας αφησω για λιγο για το καλοκαιρι.Φορεστε το ομορφο χαμογελό σας και πάρτε μαζι την ομορφότερη διάθεση οπου και αν πάτε.Ας διώξουμε για λίγο τα πράγματα που μας στενοχωρούν και ας απολαυσουμε ένα ησυχο καλοκαίρι.ΚΑΛΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΚΑΛΟ ΝΑ ΣΕ ΞΑΝΑΒΡΩ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙΚΟ ΣΟΥ!!!!Σιγουρα η ζωη εχει πολλα για ολους μας και δεν ξερουμε τι μας επιφυλασσει.Να εχεις τη υγεια σου πανω απ ολα και τη δουλεια σου.

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Πόσο θα μου άρεσε

να μην σκέφτομαι ποτέ τις συνέπειες. Να πλέω σε τούτη τη ζωή σαν μια σαπουνόφουσκα, όπου με πάει ο άνεμος. Θα πάω ψηλά; Θα ακουμπήσω τυχαία στο τσιμέντο και θα σκάσω; Δεν ξέρω και ούτε που με νοιάζει, γιατί είμαι κάτι εξ ορισμού εύθραυστο και εφήμερο. Έχω γεννηθεί για να στροβιλιστώ στον αέρα, να λάμψω στιγμιαία από το φως και να εξαφανιστώ. Και μετά ο σκοπός θα έχει επιτευχθεί. Μια αιωνιότητα που κράτησε μόλις τρία γυαλιστερά δευτερόλεπτα.

Η ώρα πάει τέσσερις και εγώ σε λίγες ώρες δίνω μάθημα.

Έχω βάλει και ακούω Coldplay γιατί πάντα λειτουργούσε σαν κάποιο είδος βαρβιτουρικού για μένα η μουσική τους. Και επίσης προσπαθώ για πρώτη φορά να καταλάβω τι λένε οι σελίδες που είναι αραδιασμένες μπροστά μου μέσα σ' αυτό το τελευταίο 48ωρο. Δύσκολο. Πολύ δύσκολο. Αυτή η εξεταστική για κάποιο λόγο με έχει βρει τελείως απροετοίμαστη. Από τα προηγούμενα χρόνια συνήθιζα να κατηγοριοποιώ τα μαθήματα με βάση τη δυσκολία τους ή τη βαρεμάρα μου να ασχοληθώ μαζί τους. Ή τη συμπάθειά μου στον εκάστοτε καθηγητή. Αυτό δεν άλλαξε και τώρα, μόνο που αυτή τη φορά για κάποιο λόγο τα μαθήματα που μ' αρέσουν έχουν μπει στη λάθος «λίστα». Τον τελευταίο καιρό έχω δημιουργήσει ένα ιδιωτικό «video club», φουλάροντας ό,τι σκληρό δίσκο διαθέτω με ταινίες και σειρές. Και κάθομαι και κάνω μαραθώνιους έξι-δέκα ωρών ενώ έχω να κάνω πολύ πιο επείγοντα... πράγματα; Αν θεωρείται το διάβασμα «πράγμα», ας πούμε. Σε κάθε εξεταστική το παίρνω απόφαση να διαβάσω και καταλήγω είτε να αγχωθώ απ' το διά

Δεν είναι βουνό,

είναι λόφος. Σαμαράκι στο δρόμο. Απλά κατεβάζεις ταχύτητα και το περνάς. Δεν είναι ακατόρθωτο. Είναι μπροστά σου και δεν μπορείς να στρίψεις ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Πρέπει να το κοιτάξεις κατάματα και να περιμένεις την αναπήδηση. Πρέπει να προσέξεις τα αμορτισέρ, μην κάνεις ζημιά. Και μετά απλά πέρνα το. Και δες πώς θα σου φανεί ένα τίποτα, καθώς θα το βλέπεις να απομακρύνεται στον καθρέφτη σου. Κοίτα μωρέ, που φοβόμουν ένα σαμαράκι λες και ήταν τοίχος πετρόκτιστος. Τι ήταν τελικά; Τίποτα δεν ήταν. Αυτό είναι υπενθύμιση για τον εαυτό μου, ένα ξεχασμένο χαρτάκι κολλημένο στο ψυγείο, μπας και κάποια στιγμή το χωνέψω.