Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Μίσιον Ιμπόσιμπλ Οφ Πάτρα.


Καλή χρονιά και ευτυχισμένο το 2013!

Όπως καθόμουν στο κρεβάτι σήμερα το πρωί θυμήθηκα ένα περιστατικό που είχα πάθει πριν από κάνα χρόνο. Πρωταγωνιστές εγώ και ένα γυφτάκι.  Ναι.

Οι δικοί μου είχαν φύγει από νωρίς το πρωί για το χωριό κι εγώ κοιμόμουν (η μοσχάρα) στο δωμάτιό μου. Πρέπει να ‘ταν 11 το πρωί όταν χτύπησε το θυροτηλέφωνο. Δεν έκανα τον κόπο ούτε καν να ξεσκεπαστώ και να κρυφοκοιτάξω ποιος είναι απ’ το μπαλκόνι –αφού χουζούρευα!

Μετά από κάνα πεντάλεπτο χτυπάει το εσωτερικό κουδούνι οπότε σκέφτηκα ότι θα ήταν η σπιτονοικοκυρά γιατί μόνο αυτή κι εμείς έχουμε κλειδί για την εξωτερική πόρτα. Χτύπαγε για κάνα πεντάλεπτο την πόρτα και το κουδούνι ταυτόχρονα αλλά με τη νύστα που είχα εγώ εκείνη την ώρα δεν έπαιζε να συγκινηθώ.

Σε κάποια φάση όμως ακούω ένα τρίξιμο και το χαρακτηριστικό ήχο που κάνει η πόρτα όταν ανοίγει σιγά σιγά. Ποια νύστα; Πετάγομαι σα νίντζα απ’ το κρεβάτι και τρέχω προς το χωλ. Ήμουν ξυπόλυτη και οι πατούσες μου ακούγονταν πολύ δυνατά και μόλις φτάνω στο χωλ βλέπω (με το ζόρι γιατί δε φορούσα τα γυαλιά μου) ότι η πόρτα ξανακλείνει με βιασύνη.

Τρέχω και ανοίγω την πόρτα και βλέπω μπροστά μου ένα γυφτάκι. Αυτό που είδα χωρίς γυαλιά βασικά ήταν μαύρα μαλλιά, μαύρη μούρη και μωβ ρούχα – ηλικιακά γύρω στα δέκα.

Εν τω μεταξύ, πιο πολύ πρέπει να τη τρόμαξε η όψη μου με τα μπερδεμένα μαλλιά που ήμουν σαν τη Μέδουσα (αυτή δεν ήταν με φίδια αντί για μαλλιά;), παρά το ότι την έπιασα στα πράσα.

Και όπως είχε κοκαλώσει απ’ την τρομάρα της αντί να αρχίσει να τρέχει τι κάνει; Αυτό που έρχεται φυσικό σε κάθε γυφτάκι. Σηκώνει την παλάμη για να της δώσω λεφτά! Αν ήμουν πιο ξύπνια εκείνη την ώρα θα κυλιόμουν στο πάτωμα απ’ τα γέλια.

Τότε έχοντας το μπράτσο κολλημένο πάνω μου, κουνώντας μόνο την παλάμη δίνω μία στην πόρτα και την την κλείνω στα μούτρα.

Εννοείται πήρα τηλέφωνο κατευθείαν μαμά και μπόιφρεντ. Η μαμά έπαθε τηλεφωνικό σοκ και το μπόιφρεντ ήρθε και με πήρε απ’ το σπίτι.

Και όπως πίναμε καφέ σπίτι του μετά το φαγητό εμφανίστηκαν κι εκεί γύφτοι! Αλήθεια! Αλλά βαριέμαι να αφηγηθώ και αυτή την ιστορία σήμερα. Τα λέμε! Πάω μία να τσεκάρω την πόρτα!

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Δεν μπορώ να βρω αρκετά ικανοποιητικό τίτλο γι' αυτό το αριστούργημα.

Από μικρή είχα μανία με τις αστυνομικές σειρές και τα ιατρικά δράματα. Μεγάλωσα την εποχή που η τηλεόραση ήταν γεμάτη με Law and Order, E.R. και τους κλώνους τους. Οπότε, λογικό ήταν το πολύωρο κάψιμο. Από τότε λοιπόν μου έχουν κολλήσει διάφορες συνήθειες. Θέλω πάντα να αφήνω το στίγμα μου, όπως -ας πούμε- ένα αποτύπωμα, μια τρίχα, κάτι, σε περίπτωση που με απαγάγει κανείς και θα πρέπει να βρει στοιχεία η αστυνομία. Επειδή αυτήν ακριβώς τη δουλειά κάνει η αστυνομία: τριγυρνά μαζεύοντας τριχόμπαλες. Ώρες ώρες νοιώθω λες και ορίζω την περιοχή μου με το κατούρημα σαν τους σκύλους. Αυτό ήταν παρομοίωση, δεν τριγυρνώ κατουρώντας ο,τι βρω μπροστά μου. Αν το 'κανα αυτό, ο κόσμος θα το πρόσεχε και θα με έλεγαν τρελή. Άλλο ένα κακό είναι η μανία καταδίωξης. Βασικά, δεν είναι ακριβώς μανία καταδίωξης, αλλά δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω αλλιώς. Όταν -τέλος πάντων- περνάω το δρόμο και σκέφτομαι ότι "Αν πατήσω το ένα πόδι στο πεζοδρόμιο πριν περάσει από πίσω μου το αυτοκίνη...

Το πρόβλημά μου

με όλους εκείνους που με πλησιάζουν, είναι ότι δεν είναι ΕΣΥ. Οπότε, πώς τολμάνε καν να με πλησιάζουν. Κατάλαβες; Κατάλαβα, πες. Δεν έχω φοβία και δεν με νοιάζει καν αν θα βρω ποτέ κάποιον. Με κουράζουν οι πάντες. Μπορεί η αιτία να είναι το ότι είμαι μόνη μου τόσα χρόνια πλέον. Όπως και να χει, δεν θέλω να ασχοληθώ. Συζητήσεις κενού περιεχομένου με άτομα άνευ επιπέδου. Πάλι έξω απ' το σπίτι όλη μέρα σήμερα, πάλι μέσα τώρα. Παραγωγική ενήλικας, σαφώς, σε μετρημένες ποσότητες, ομολογουμένως. Σπίτι καθαρό μέτρια προς καλά, κόκκινες τρίχες να στολίζουν το πάτωμα με τις οποίες δεν ασχολήθηκα σήμερα. Ατάκτως ερριμένες όπως και οι σκέψεις μου που χορεύουν τσάμικο ενώ παίζει μπόσα νόβα. Όχι το κανονικό το τσάμικο, αυτό που κάνει ο πρώτος φιγούρες σε όλο το τραγούδι και οι υπόλοιποι περιμένουν ακίνητοι να τελειώσει επιτέλους, και σχολιάζουν τις κινήσεις του με ύφος Αλέξη Κωστάλα που επαινεί το ορθώς εκτελεσμένο τριπλό άξελ. Εξαιρετική μέρα η σημερινή, 10/10, ειρωνικά μιλώντας.

Μου έχει λείψει

να σε κοιτάζω στα μάτια. Μιλάνε πολύ τα μάτια σου ακόμα και όταν δεν λες λέξη με τα χείλη. Δε νομίζω πως το ξέρεις αυτό. Μιλάνε, και οι λέξεις τους δεν είναι λέξεις κανονικές, είναι λες και κάθομαι κάτω από έναν καταρράκτη και τις νιώθω παντού γύρω μου. Μιλάνε τόσο που κάποιες φορές δεν αντέχω να τα κοιτάξω πολλή ώρα γιατί είναι σαν υπερφόρτωση στο σύστημά μου. Τότε θα σου δώσω μια αγκαλιά ή ένα φιλί για να σταματήσω να τα κοιτάζω και να ηρεμήσω λίγο το μέσα μου. Από πάντα το πάθαινα αυτό. Μπερδεύονταν το κεφάλι μου λες και αιωρούνταν οι λέξεις σε πλήρη αναρχία και πάλευα να το παίξω χαλαρή και να μην κάνω σαρδάμ, μόνο και μόνο επειδή σε κοιτούσα στα μάτια. Έχω την πιο καθαρή εικόνα στο μυαλό μου, αν ήξερα να ζωγραφίσω με υπερρεαλισμό, θα τα ζωγράφιζα χωρίς να έχω κάποια φωτογραφία μπροστά μου. Γιατί νομίζεις ότι καταλαβαίνω ακόμα και από σέλφι αν είσαι κουρασμένος, αν έχεις πονοκέφαλο, αν έχεις κοιμηθεί πολύ ή λίγο; Έχει πέσει μελέτη δεκαετιών εδώ.  Το χρώμα τους μου θυμίζει φθινό...