Τη Δευτέρα έκανα κάτι που δε με χαρακτηρίζει καθόλου. Πήγα μία η ώρα στη σχολή γιατί είχαμε συνέλευση και έφυγα τέσσερις και κάτι που τελειώσαμε. Δεν έχω πάει ποτέ σε συνέλευση τόσα χρόνια οπότε ήταν πρωτόγνωρη εμπειρία για μένα. Και πριν αρχίσουν κάποιοι έξυπνοι να με κατηγορούν ότι αφήνω άλλους να αποφασίζουν για μένα ή ότι κακώς δεν «πολιτικοποιούμαι», ας περιγράψω μία μέση συνέλευση της σχολής μου:
Βήμα 1ο:
Περιμένουμε καμιά ώρα μέχρι να μαζευτούν όσοι δεήσουν να έρθουν.
Βήμα 2ο:
Ξεκινούν να μιλούν ο καθένας για το πλαίσιό του.
Βήμα 3ο:
Το «κοινό» τους γιουχάρει, τους βρίζει ή τους χειροκροτεί.
Βήμα 4ο:
Όλοι φωνάζουν ότι όλοι λένε τα ίδια και τα ίδια.
Βήμα 5ο:
Ψηφίζουμε (συνήθως) το πιο άκυρο πλαίσιο και πάμε σπίτια μας.
Μέσος όρος διάρκειας: Τέσσερις ώρες.
Μία διαδικασία που βρίσκω σχετικά άχρηστη γιατί δεν καταλήγει να βγει αποτέλεσμα. «Α ας κάνουμε κατάληψη και ας πάμε σε πορείες μάγκα μου για να δείξουμε ότι είμαστε αγωνιστές!» Ναι, αυτό ακούστηκε στη συνέλευση. Σε κάποια φάση μάλιστα τσακώνονταν σε στυλ «το δικό μου είναι μεγαλύτερο απ' το δικό σου», προσπαθώντας να μετρήσουν ποιος είχε πάει σε πιο πολλές πορείες.
Μα τι πρωτότυπο! Πορείες και κατάληψη! Αυτά που κάνουμε τουλάχιστον τρεις φορές το εξάμηνο έτσι κι αλλιώς, δηλαδή. Ναι, θα ταρακουνηθεί πολύς κόσμος έτσι. Δεν έχει καταλάβει κανείς ότι όπως έχει καταντήσει η κοινωνία ο μόνος αγώνας που μπορεί να δοθεί για να κερδίσουμε είναι ο αγώνας των ΕΝΤΥΠΩΣΕΩΝ; Και τι εννοώ με αυτό; Τρεις λέξεις: Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας. Να τους πολεμήσουμε με το όπλο που χρησιμοποιούν αυτοί χρόνια τώρα.
Να πάμε σε εφημερίδες και σε ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς ξανά και ξανά μέχρι να μην μείνει ούτε ένας άνθρωπος άσχετος με το Σχέδιο Αθηνά. Νομίζετε είναι τυχαίο δηλαδή που έχει συζητηθεί ελάχιστα στις ειδήσεις; Όχι βέβαια! Απλά δε θέλουν να νομίζει ο κόσμος ότι είναι κάτι «σοβαρό» και να ξεσηκωθεί. Που σημαίνει ότι πρέπει να πάμε ΕΜΕΙΣ να πάρουμε το σχέδιό τους και να τους το χώσουμε στο λαρύγγι!
Και ναι, το δέχομαι ότι στην περίπτωση του Αρσένη, ας πούμε, έγινε ντόρος με τις καταλήψεις και δεν πέρασαν αθόρυβα, αλλά να τονίσω κάτι. Έγινε ντόρος γιατί υπήρχε η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ σε όλες τις μορφές της:
Βήμα 1ο:
Περιμένουμε καμιά ώρα μέχρι να μαζευτούν όσοι δεήσουν να έρθουν.
Βήμα 2ο:
Ξεκινούν να μιλούν ο καθένας για το πλαίσιό του.
Βήμα 3ο:
Το «κοινό» τους γιουχάρει, τους βρίζει ή τους χειροκροτεί.
Βήμα 4ο:
Όλοι φωνάζουν ότι όλοι λένε τα ίδια και τα ίδια.
Βήμα 5ο:
Ψηφίζουμε (συνήθως) το πιο άκυρο πλαίσιο και πάμε σπίτια μας.
Μέσος όρος διάρκειας: Τέσσερις ώρες.
Μία διαδικασία που βρίσκω σχετικά άχρηστη γιατί δεν καταλήγει να βγει αποτέλεσμα. «Α ας κάνουμε κατάληψη και ας πάμε σε πορείες μάγκα μου για να δείξουμε ότι είμαστε αγωνιστές!» Ναι, αυτό ακούστηκε στη συνέλευση. Σε κάποια φάση μάλιστα τσακώνονταν σε στυλ «το δικό μου είναι μεγαλύτερο απ' το δικό σου», προσπαθώντας να μετρήσουν ποιος είχε πάει σε πιο πολλές πορείες.
Μα τι πρωτότυπο! Πορείες και κατάληψη! Αυτά που κάνουμε τουλάχιστον τρεις φορές το εξάμηνο έτσι κι αλλιώς, δηλαδή. Ναι, θα ταρακουνηθεί πολύς κόσμος έτσι. Δεν έχει καταλάβει κανείς ότι όπως έχει καταντήσει η κοινωνία ο μόνος αγώνας που μπορεί να δοθεί για να κερδίσουμε είναι ο αγώνας των ΕΝΤΥΠΩΣΕΩΝ; Και τι εννοώ με αυτό; Τρεις λέξεις: Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας. Να τους πολεμήσουμε με το όπλο που χρησιμοποιούν αυτοί χρόνια τώρα.
Να πάμε σε εφημερίδες και σε ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς ξανά και ξανά μέχρι να μην μείνει ούτε ένας άνθρωπος άσχετος με το Σχέδιο Αθηνά. Νομίζετε είναι τυχαίο δηλαδή που έχει συζητηθεί ελάχιστα στις ειδήσεις; Όχι βέβαια! Απλά δε θέλουν να νομίζει ο κόσμος ότι είναι κάτι «σοβαρό» και να ξεσηκωθεί. Που σημαίνει ότι πρέπει να πάμε ΕΜΕΙΣ να πάρουμε το σχέδιό τους και να τους το χώσουμε στο λαρύγγι!
Και ναι, το δέχομαι ότι στην περίπτωση του Αρσένη, ας πούμε, έγινε ντόρος με τις καταλήψεις και δεν πέρασαν αθόρυβα, αλλά να τονίσω κάτι. Έγινε ντόρος γιατί υπήρχε η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ σε όλες τις μορφές της:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου