Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Νομοσχέδιο Αθηνά: The Sequel.

Τη Δευτέρα έκανα κάτι που δε με χαρακτηρίζει καθόλου. Πήγα μία η ώρα στη σχολή γιατί είχαμε συνέλευση και έφυγα τέσσερις και κάτι που τελειώσαμε. Δεν έχω πάει ποτέ σε συνέλευση τόσα χρόνια οπότε ήταν πρωτόγνωρη εμπειρία για μένα. Και πριν αρχίσουν κάποιοι έξυπνοι να με κατηγορούν ότι αφήνω άλλους να αποφασίζουν για μένα ή ότι κακώς δεν «πολιτικοποιούμαι», ας περιγράψω μία μέση συνέλευση της σχολής μου:

Βήμα 1ο: 
Περιμένουμε καμιά ώρα μέχρι να μαζευτούν όσοι δεήσουν να έρθουν.
Βήμα 2ο:
Ξεκινούν να μιλούν ο καθένας για το πλαίσιό του.
Βήμα 3ο:
Το «κοινό» τους γιουχάρει, τους βρίζει ή τους χειροκροτεί.
Βήμα 4ο:
Όλοι φωνάζουν ότι όλοι λένε τα ίδια και τα ίδια.
Βήμα 5ο:
Ψηφίζουμε (συνήθως) το πιο άκυρο πλαίσιο και πάμε σπίτια μας.

Μέσος όρος διάρκειας: Τέσσερις ώρες.

Μία διαδικασία που βρίσκω σχετικά άχρηστη γιατί δεν καταλήγει να βγει αποτέλεσμα. «Α ας κάνουμε κατάληψη και ας πάμε σε πορείες μάγκα μου για να δείξουμε ότι είμαστε αγωνιστές!» Ναι, αυτό ακούστηκε στη συνέλευση. Σε κάποια φάση μάλιστα τσακώνονταν σε στυλ «το δικό μου είναι μεγαλύτερο απ' το δικό σου», προσπαθώντας να μετρήσουν ποιος είχε πάει σε πιο πολλές πορείες.

Μα τι πρωτότυπο! Πορείες και κατάληψη! Αυτά που κάνουμε τουλάχιστον τρεις φορές το εξάμηνο έτσι κι αλλιώς, δηλαδή. Ναι, θα ταρακουνηθεί πολύς κόσμος έτσι. Δεν έχει καταλάβει κανείς ότι όπως έχει καταντήσει η κοινωνία ο μόνος αγώνας που μπορεί να δοθεί για να κερδίσουμε είναι ο αγώνας των ΕΝΤΥΠΩΣΕΩΝ; Και τι εννοώ με αυτό; Τρεις λέξεις: Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας. Να τους πολεμήσουμε με το όπλο που χρησιμοποιούν αυτοί χρόνια τώρα.

Να πάμε σε εφημερίδες και σε ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς ξανά και ξανά μέχρι να μην μείνει ούτε ένας άνθρωπος άσχετος με το Σχέδιο Αθηνά. Νομίζετε είναι τυχαίο δηλαδή που έχει συζητηθεί ελάχιστα στις ειδήσεις; Όχι βέβαια! Απλά δε θέλουν να νομίζει ο κόσμος ότι είναι κάτι «σοβαρό» και να ξεσηκωθεί. Που σημαίνει ότι πρέπει να πάμε ΕΜΕΙΣ να πάρουμε το σχέδιό τους και να τους το χώσουμε στο λαρύγγι!

Και ναι, το δέχομαι ότι στην περίπτωση του Αρσένη, ας πούμε, έγινε ντόρος με τις καταλήψεις και δεν πέρασαν αθόρυβα, αλλά να τονίσω κάτι. Έγινε ντόρος γιατί υπήρχε η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ σε όλες τις μορφές της:

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Δεν μπορώ να βρω αρκετά ικανοποιητικό τίτλο γι' αυτό το αριστούργημα.

Από μικρή είχα μανία με τις αστυνομικές σειρές και τα ιατρικά δράματα. Μεγάλωσα την εποχή που η τηλεόραση ήταν γεμάτη με Law and Order, E.R. και τους κλώνους τους. Οπότε, λογικό ήταν το πολύωρο κάψιμο. Από τότε λοιπόν μου έχουν κολλήσει διάφορες συνήθειες. Θέλω πάντα να αφήνω το στίγμα μου, όπως -ας πούμε- ένα αποτύπωμα, μια τρίχα, κάτι, σε περίπτωση που με απαγάγει κανείς και θα πρέπει να βρει στοιχεία η αστυνομία. Επειδή αυτήν ακριβώς τη δουλειά κάνει η αστυνομία: τριγυρνά μαζεύοντας τριχόμπαλες. Ώρες ώρες νοιώθω λες και ορίζω την περιοχή μου με το κατούρημα σαν τους σκύλους. Αυτό ήταν παρομοίωση, δεν τριγυρνώ κατουρώντας ο,τι βρω μπροστά μου. Αν το 'κανα αυτό, ο κόσμος θα το πρόσεχε και θα με έλεγαν τρελή. Άλλο ένα κακό είναι η μανία καταδίωξης. Βασικά, δεν είναι ακριβώς μανία καταδίωξης, αλλά δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω αλλιώς. Όταν -τέλος πάντων- περνάω το δρόμο και σκέφτομαι ότι "Αν πατήσω το ένα πόδι στο πεζοδρόμιο πριν περάσει από πίσω μου το αυτοκίνη...

Το πρόβλημά μου

με όλους εκείνους που με πλησιάζουν, είναι ότι δεν είναι ΕΣΥ. Οπότε, πώς τολμάνε καν να με πλησιάζουν. Κατάλαβες; Κατάλαβα, πες. Δεν έχω φοβία και δεν με νοιάζει καν αν θα βρω ποτέ κάποιον. Με κουράζουν οι πάντες. Μπορεί η αιτία να είναι το ότι είμαι μόνη μου τόσα χρόνια πλέον. Όπως και να χει, δεν θέλω να ασχοληθώ. Συζητήσεις κενού περιεχομένου με άτομα άνευ επιπέδου. Πάλι έξω απ' το σπίτι όλη μέρα σήμερα, πάλι μέσα τώρα. Παραγωγική ενήλικας, σαφώς, σε μετρημένες ποσότητες, ομολογουμένως. Σπίτι καθαρό μέτρια προς καλά, κόκκινες τρίχες να στολίζουν το πάτωμα με τις οποίες δεν ασχολήθηκα σήμερα. Ατάκτως ερριμένες όπως και οι σκέψεις μου που χορεύουν τσάμικο ενώ παίζει μπόσα νόβα. Όχι το κανονικό το τσάμικο, αυτό που κάνει ο πρώτος φιγούρες σε όλο το τραγούδι και οι υπόλοιποι περιμένουν ακίνητοι να τελειώσει επιτέλους, και σχολιάζουν τις κινήσεις του με ύφος Αλέξη Κωστάλα που επαινεί το ορθώς εκτελεσμένο τριπλό άξελ. Εξαιρετική μέρα η σημερινή, 10/10, ειρωνικά μιλώντας.

Μου έχει λείψει

να σε κοιτάζω στα μάτια. Μιλάνε πολύ τα μάτια σου ακόμα και όταν δεν λες λέξη με τα χείλη. Δε νομίζω πως το ξέρεις αυτό. Μιλάνε, και οι λέξεις τους δεν είναι λέξεις κανονικές, είναι λες και κάθομαι κάτω από έναν καταρράκτη και τις νιώθω παντού γύρω μου. Μιλάνε τόσο που κάποιες φορές δεν αντέχω να τα κοιτάξω πολλή ώρα γιατί είναι σαν υπερφόρτωση στο σύστημά μου. Τότε θα σου δώσω μια αγκαλιά ή ένα φιλί για να σταματήσω να τα κοιτάζω και να ηρεμήσω λίγο το μέσα μου. Από πάντα το πάθαινα αυτό. Μπερδεύονταν το κεφάλι μου λες και αιωρούνταν οι λέξεις σε πλήρη αναρχία και πάλευα να το παίξω χαλαρή και να μην κάνω σαρδάμ, μόνο και μόνο επειδή σε κοιτούσα στα μάτια. Έχω την πιο καθαρή εικόνα στο μυαλό μου, αν ήξερα να ζωγραφίσω με υπερρεαλισμό, θα τα ζωγράφιζα χωρίς να έχω κάποια φωτογραφία μπροστά μου. Γιατί νομίζεις ότι καταλαβαίνω ακόμα και από σέλφι αν είσαι κουρασμένος, αν έχεις πονοκέφαλο, αν έχεις κοιμηθεί πολύ ή λίγο; Έχει πέσει μελέτη δεκαετιών εδώ.  Το χρώμα τους μου θυμίζει φθινό...