Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Δερματοστιξία.

Ή αλλιώς τατουάζ. Μορφή τέχνης που αποτυπώνεται σε ένα σώμα και κρατάει για πάντα και πάντα και πάντα. Προσποιούμαι ότι δεν υπάρχει λέιζερ, γιατί κατά τη γνώμη μου αν κάποιος πάει να κάνει τατουάζ πρέπει να έχει το σκεπτικό ότι θα το «κουβαλά» μαζί του για πάντα και πάντα και πάντα, όχι ότι είναι σκουλαρίκι να το βγάλει όταν αλλάξει γνώμη.

Σχεδιάζω το τατουάζ που θέλω να κάνω εδώ και πολύ καιρό. Από τότε που πήγαινα σχολείο ήξερα τι συναίσθημα ήθελα να συμβολίζει (το έχω γράψει και στη λίστα προηγούμενου ποστ), αλλά ακόμα δεν έχω βρει πως ακριβώς να το αποτυπώσω. Τουλάχιστον ξέρω σε ποιον θα το κάνω και που θέλω να είναι.

Υπάρχουν άλλοι όμως που όλα αυτά δεν τα παίρνουν υπ' όψιν. Φυσικά δεν μπορώ να κάνω κουμάντο στο τι κάνει ο καθένας με το κορμί του, αλλά υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν καταπίνονται εύκολα. Γιατί -εντάξει, πες ότι ξύπνησε ο άλλος σήμερα και είπε να «χτυπήσει» το οτιδήποτε χωρίς σοβαρή σκέψη. Με γεια του με χαρά του. Αλλά αν αυτό το οτιδήποτε είναι λέξη ή φράση σε άλλη γλώσσα την οποία ο ίδιος ΔΕΝ μιλάει, το όλο εγχείρημα είναι έτοιμο να καταλήξει σε παταγώδη αποτυχία.

Στον κυβερνοχώρο υπάρχουν μπλογκς αφιερωμένα σε fail ιαπωνικά/κινέζικα/εβραϊκά τατουάζ τα οποία δεν είναι απλά ανορθόγραφα. Πολλές φορές τα έχει βγάλει -όποιος τα σχεδίασε- απ' το μυαλό του και δεν σημαίνουν απολύτως τίποτα. Να μια εικόνα που δεν χρειάζεται να μιλάμε ξένη γλώσσα για να καταλάβουμε τι εννοώ:


Δεν χρειάζεται να μιλάει κανείς αρχαία ελληνικά για να καταλάβει ότι κάτι έχει πάει πολύ στραβά εδώ. Φανταστείτε αν δει κάποιος Έλληνας αυτό το τατουάζ τι γέλια έχει να κάνει! Βέβαια το αλφάβητο από κάποιες γλώσσες όπως τα εβραϊκά ή τα αραβικά για εμάς που δεν τα μιλάμε έχει κάποια «γοητεία», ας πούμε. Κάπως έτσι είναι και τα Ελληνικά για τους ξένους, το καταλαβαίνω αυτό. 

Αυτό που θέλω να πω είναι πως όποιος θέλει να κάνει τατουάζ σε γλώσσα που δεν μιλάει ας κάνει λίγη έρευνα πρώτα. Ο τατουατζής δεν είναι γλωσσολόγος για να σου πει αν είναι λάθος! Θα σου «χτυπήσει» ακριβώς ό,τι του δείξεις! Και μετά θα το 'χεις πάνω σου. Για πάντα και πάντα και πάντα.


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Δεν μπορώ να βρω αρκετά ικανοποιητικό τίτλο γι' αυτό το αριστούργημα.

Από μικρή είχα μανία με τις αστυνομικές σειρές και τα ιατρικά δράματα. Μεγάλωσα την εποχή που η τηλεόραση ήταν γεμάτη με Law and Order, E.R. και τους κλώνους τους. Οπότε, λογικό ήταν το πολύωρο κάψιμο. Από τότε λοιπόν μου έχουν κολλήσει διάφορες συνήθειες. Θέλω πάντα να αφήνω το στίγμα μου, όπως -ας πούμε- ένα αποτύπωμα, μια τρίχα, κάτι, σε περίπτωση που με απαγάγει κανείς και θα πρέπει να βρει στοιχεία η αστυνομία. Επειδή αυτήν ακριβώς τη δουλειά κάνει η αστυνομία: τριγυρνά μαζεύοντας τριχόμπαλες. Ώρες ώρες νοιώθω λες και ορίζω την περιοχή μου με το κατούρημα σαν τους σκύλους. Αυτό ήταν παρομοίωση, δεν τριγυρνώ κατουρώντας ο,τι βρω μπροστά μου. Αν το 'κανα αυτό, ο κόσμος θα το πρόσεχε και θα με έλεγαν τρελή. Άλλο ένα κακό είναι η μανία καταδίωξης. Βασικά, δεν είναι ακριβώς μανία καταδίωξης, αλλά δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω αλλιώς. Όταν -τέλος πάντων- περνάω το δρόμο και σκέφτομαι ότι "Αν πατήσω το ένα πόδι στο πεζοδρόμιο πριν περάσει από πίσω μου το αυτοκίνη...

Το πρόβλημά μου

με όλους εκείνους που με πλησιάζουν, είναι ότι δεν είναι ΕΣΥ. Οπότε, πώς τολμάνε καν να με πλησιάζουν. Κατάλαβες; Κατάλαβα, πες. Δεν έχω φοβία και δεν με νοιάζει καν αν θα βρω ποτέ κάποιον. Με κουράζουν οι πάντες. Μπορεί η αιτία να είναι το ότι είμαι μόνη μου τόσα χρόνια πλέον. Όπως και να χει, δεν θέλω να ασχοληθώ. Συζητήσεις κενού περιεχομένου με άτομα άνευ επιπέδου. Πάλι έξω απ' το σπίτι όλη μέρα σήμερα, πάλι μέσα τώρα. Παραγωγική ενήλικας, σαφώς, σε μετρημένες ποσότητες, ομολογουμένως. Σπίτι καθαρό μέτρια προς καλά, κόκκινες τρίχες να στολίζουν το πάτωμα με τις οποίες δεν ασχολήθηκα σήμερα. Ατάκτως ερριμένες όπως και οι σκέψεις μου που χορεύουν τσάμικο ενώ παίζει μπόσα νόβα. Όχι το κανονικό το τσάμικο, αυτό που κάνει ο πρώτος φιγούρες σε όλο το τραγούδι και οι υπόλοιποι περιμένουν ακίνητοι να τελειώσει επιτέλους, και σχολιάζουν τις κινήσεις του με ύφος Αλέξη Κωστάλα που επαινεί το ορθώς εκτελεσμένο τριπλό άξελ. Εξαιρετική μέρα η σημερινή, 10/10, ειρωνικά μιλώντας.

Μου έχει λείψει

να σε κοιτάζω στα μάτια. Μιλάνε πολύ τα μάτια σου ακόμα και όταν δεν λες λέξη με τα χείλη. Δε νομίζω πως το ξέρεις αυτό. Μιλάνε, και οι λέξεις τους δεν είναι λέξεις κανονικές, είναι λες και κάθομαι κάτω από έναν καταρράκτη και τις νιώθω παντού γύρω μου. Μιλάνε τόσο που κάποιες φορές δεν αντέχω να τα κοιτάξω πολλή ώρα γιατί είναι σαν υπερφόρτωση στο σύστημά μου. Τότε θα σου δώσω μια αγκαλιά ή ένα φιλί για να σταματήσω να τα κοιτάζω και να ηρεμήσω λίγο το μέσα μου. Από πάντα το πάθαινα αυτό. Μπερδεύονταν το κεφάλι μου λες και αιωρούνταν οι λέξεις σε πλήρη αναρχία και πάλευα να το παίξω χαλαρή και να μην κάνω σαρδάμ, μόνο και μόνο επειδή σε κοιτούσα στα μάτια. Έχω την πιο καθαρή εικόνα στο μυαλό μου, αν ήξερα να ζωγραφίσω με υπερρεαλισμό, θα τα ζωγράφιζα χωρίς να έχω κάποια φωτογραφία μπροστά μου. Γιατί νομίζεις ότι καταλαβαίνω ακόμα και από σέλφι αν είσαι κουρασμένος, αν έχεις πονοκέφαλο, αν έχεις κοιμηθεί πολύ ή λίγο; Έχει πέσει μελέτη δεκαετιών εδώ.  Το χρώμα τους μου θυμίζει φθινό...