Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Δερματοστιξία.

Ή αλλιώς τατουάζ. Μορφή τέχνης που αποτυπώνεται σε ένα σώμα και κρατάει για πάντα και πάντα και πάντα. Προσποιούμαι ότι δεν υπάρχει λέιζερ, γιατί κατά τη γνώμη μου αν κάποιος πάει να κάνει τατουάζ πρέπει να έχει το σκεπτικό ότι θα το «κουβαλά» μαζί του για πάντα και πάντα και πάντα, όχι ότι είναι σκουλαρίκι να το βγάλει όταν αλλάξει γνώμη.

Σχεδιάζω το τατουάζ που θέλω να κάνω εδώ και πολύ καιρό. Από τότε που πήγαινα σχολείο ήξερα τι συναίσθημα ήθελα να συμβολίζει (το έχω γράψει και στη λίστα προηγούμενου ποστ), αλλά ακόμα δεν έχω βρει πως ακριβώς να το αποτυπώσω. Τουλάχιστον ξέρω σε ποιον θα το κάνω και που θέλω να είναι.

Υπάρχουν άλλοι όμως που όλα αυτά δεν τα παίρνουν υπ' όψιν. Φυσικά δεν μπορώ να κάνω κουμάντο στο τι κάνει ο καθένας με το κορμί του, αλλά υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν καταπίνονται εύκολα. Γιατί -εντάξει, πες ότι ξύπνησε ο άλλος σήμερα και είπε να «χτυπήσει» το οτιδήποτε χωρίς σοβαρή σκέψη. Με γεια του με χαρά του. Αλλά αν αυτό το οτιδήποτε είναι λέξη ή φράση σε άλλη γλώσσα την οποία ο ίδιος ΔΕΝ μιλάει, το όλο εγχείρημα είναι έτοιμο να καταλήξει σε παταγώδη αποτυχία.

Στον κυβερνοχώρο υπάρχουν μπλογκς αφιερωμένα σε fail ιαπωνικά/κινέζικα/εβραϊκά τατουάζ τα οποία δεν είναι απλά ανορθόγραφα. Πολλές φορές τα έχει βγάλει -όποιος τα σχεδίασε- απ' το μυαλό του και δεν σημαίνουν απολύτως τίποτα. Να μια εικόνα που δεν χρειάζεται να μιλάμε ξένη γλώσσα για να καταλάβουμε τι εννοώ:


Δεν χρειάζεται να μιλάει κανείς αρχαία ελληνικά για να καταλάβει ότι κάτι έχει πάει πολύ στραβά εδώ. Φανταστείτε αν δει κάποιος Έλληνας αυτό το τατουάζ τι γέλια έχει να κάνει! Βέβαια το αλφάβητο από κάποιες γλώσσες όπως τα εβραϊκά ή τα αραβικά για εμάς που δεν τα μιλάμε έχει κάποια «γοητεία», ας πούμε. Κάπως έτσι είναι και τα Ελληνικά για τους ξένους, το καταλαβαίνω αυτό. 

Αυτό που θέλω να πω είναι πως όποιος θέλει να κάνει τατουάζ σε γλώσσα που δεν μιλάει ας κάνει λίγη έρευνα πρώτα. Ο τατουατζής δεν είναι γλωσσολόγος για να σου πει αν είναι λάθος! Θα σου «χτυπήσει» ακριβώς ό,τι του δείξεις! Και μετά θα το 'χεις πάνω σου. Για πάντα και πάντα και πάντα.


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Να μάθεις

να απομακρύνεσαι. Να μην στριμώχνεσαι ώστε να χωρέσεις με το ζόρι. Το ζόρι είναι ασφυκτικό. Είναι κουραστικό και δεν θα σου προσφέρει τίποτα στο τέλος. Πάρτο απόφαση ότι δεν είναι για σένα αυτό το μέρος και προχώρα παρακάτω. Να αποζητάς το φως. Τη γαλήνη. Τη νηνεμία. Δεν χρειάζεται να πασχίζεις για όλα τα αποκτήματα της ζωής σου. Δεν υπάρχει κάποια ανταμοιβή στο τέλος της διαδρομής έτσι κι αλλιώς, μόνο η ανάμνηση του πόνου θα σου μείνει. Και δεν χρειάζεται καν να πληρώσεις κάποιο τίμημα ώστε να έρθει μετά η ευτυχία σου, εσύ επιβάλεις τον δύσκολο τρόπο στον ίδιο σου τον εαυτό. Δεν θα σου χτυπήσει κάποιος φιλικά την πλάτη για να σε συγχαρεί για το ρόλο του οσιομάρτυρα που παίζεις με τόση επιτυχία. Απόκτησε λίγο εγωισμό. Δεν χρωστάς τίποτα σε κανέναν. Είσαι ένα λευκό, εκτυφλωτικό φως, και αν κάποιος δεν το αντέχει ας κοιτάξει αλλού. Είσαι μία δύναμη χωρίς όρια. Πάρε μια βαθιά ανάσα και νιώσε επιτέλους ότι το μόνο εμπόδιο στη ζωή σου είσαι εσύ, γιατί μόνο εσύ έχεις τη δύναμη να σε φρενάρει

Ένα είδος τέλους

Αναρωτιόμουν πως θα ήταν να πρέπει να γράψω ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα για τον θάνατό μου, όπως έκανε κάποιος γνωστός μπλόγκερ. Τι μπορεί να γράψει κανείς σαν ένα παντοτινό αντίο, άλλωστε; Υποθέτω πως θα παρηγορούσε αρκετά η σκέψη ότι δεν φοβάμαι τον θάνατό μου. Γενικά πιστεύω ότι ο θάνατος είναι πιο τρομακτικός γι' αυτούς που ζουν την απώλεια, παρά γι' αυτόν που φεύγει. Αυτός που φεύγει -από τη στιγμή που σταματά η καρδιά- είναι σαν να κατεβάζει το διακόπτη. Ούτε αισθήσεις, ούτε σκέψεις. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο δεν πιστεύω και σε παράδεισο/κόλαση, ή στο ότι οι νεκροί μας βλέπουν «από ψηλά» και «μας προσέχουν», γιατί αυτό θα προϋπέθετε τη συνέχεια της σκέψης. Πιστεύω όμως ότι οι άνθρωποι φοβούνται τον θάνατο για δύο κύριους λόγους. Το κλασσικό είναι ο πόνος. Αλλά -θα μου πείτε- ποιος θα 'θελε να πεθάνει με επίπονο τρόπο; Το άλλο είναι αυτό το άγχος που μας πιάνει όλους ότι δεν θα προλάβουμε να κάνουμε αυτά που θέλουμε πριν απ' το «μεγάλο τέλος». Και αυτό

Φοβίες

Αυτό είναι το πρώτο ποστ μου. Δεν έχω ιδέα για το πώς θα πρεπε να είναι το εισαγωγικό ποστ σε ένα blog, οπότε θα προσποιηθώ ότι είναι ένα οποιοδήποτε άκυρο ποστ και θα πάω παρακάτω Ξέρετε αυτή την αίσθηση που έχει ο μέσος άνθρωπος (θέλω να ελπίζω) όταν ξαπλώνει το βράδυ στο κρεβάτι, ότι άμα βγάλει έστω και το μικρο του δαχτυλάκι έξω απ’ τα σκεπάσματα θα τον κατασπαράξουν άγρια θηρία; Ας έχει και 100 οC, θα σκεπαστεί έστω με ένα σεντονακι. Αυτό εγώ λοιπόν το παθαίνω κάθε βράδυ. Γιατί είμαι τόσο άτυχη που όταν το παίρνω απόφαση πλέον και λέω «τέρμα τα ψέματα, έχει παει 4 η ώρα, πέσε να ξεραθεις», τότε αρχίζουν να τρίζουν όλα τα έπιπλα του δωματίου εναλλάξ, νιώθω κάτι να πιέζει το στρώμα, αρχίζει και βουίζει το κλιματιστικό κ.ο.κ. Οπότε πώς να μην έχω μετά την αίσθηση ότι κάποιος είναι στο δωμάτιο μαζί μου; Τότε είναι που αρχίζουν όλες οι θεωρίες. Ανάλογα με το αντικείμενο του φόβου του καθενός, υπάρχει και διαφορετικό είδος « μαμουτα ». Είτε θα είναι εξωγήινος, είτε κλέφτης, είτε φίδ