Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η λίστα της ντροπής a.k.a RIP #ERT

Αυτή η λίστα είχε βγει και πριν από κάνα χρόνο (νομίζω) στη δημοσιότητα αλλά πέρα απ' το κλασικό βρίσιμο και τις κλισέ ατάκες δεν είχε ιδρώσει ιδιαίτερα το αυτί του μέσου Έλληνα. 

Τώρα με την αναμπουμπούλα που ξεκίνησε με το ξαφνικό κλείσιμο της ΕΡΤ σχεδόν όλοι έχουν εκφραστεί πάνω στο θέμα. Αυτό θα κάνω κι εγώ εδώ. Γιατί έτσι. 

Πέρα από τη «λίστα της ντροπής», υπήρχαν και άλλοι «άσημοι» που δούλευαν στην ΕΡΤ. Θα ήθελα να τους λυπηθώ, αλλά για να πω την αμαρτία μου σκέφτομαι ότι η ΕΡΤ (όπως και η Ολυμπιακή) λειτουργούσαν με συγκεκριμένο «τρόπο» στη διαδικασία πρόσληψης του μεγαλύτερου ποσοστού των εργαζομένων.  

Το κλείσιμο του καναλιού ήταν ακραία κίνηση κατά τη γνώμη μου. Θα μπορούσαν να γίνουν απλά περικοπές και ένα καλό ξεσκαρτάρισμα με βάση την αξία του καθενός - κάτι που θα συναντούσαμε στον ιδιωτικό τομέα. Αλλά βέβαια και τότε όσοι είχαν μπει με ρουσφέτια και πληρώνονταν με 1000€ ίσως -και όχι με 100,000€- θα γκρίνιαζαν. Προφανώς μέση λύση που να τους ικανοποιεί όλους δεν υπάρχει. 

Το μόνο που μένει τώρα είναι να δούμε που θα βγάλει όλο αυτό, γιατί -όπως και να το κάνουμε- το κλείσιμο της ΕΡΤ στο μέλλον θα είναι ένα σημαντικό και πολυσυζητημένο κεφάλαιο της μοντέρνας Ελληνικής ιστορίας.

Σχόλια

Ο χρήστης JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε…
Ειχα πολυ καιρο να ερθω απο εδω λογω στρατου.Δεν ξεχνώ ομως ποτέ τους μπλοκόφιλους και ετσι περνάω σήμερα για ν αφησω πολλές ευχες για εναν ομορφο μηνα.Καλο καλοκαιρι να περάσεις * • ♫ ♫ ♫ • *** • ♫ ♫ ♫ • ***

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Πόσο θα μου άρεσε

να μην σκέφτομαι ποτέ τις συνέπειες. Να πλέω σε τούτη τη ζωή σαν μια σαπουνόφουσκα, όπου με πάει ο άνεμος. Θα πάω ψηλά; Θα ακουμπήσω τυχαία στο τσιμέντο και θα σκάσω; Δεν ξέρω και ούτε που με νοιάζει, γιατί είμαι κάτι εξ ορισμού εύθραυστο και εφήμερο. Έχω γεννηθεί για να στροβιλιστώ στον αέρα, να λάμψω στιγμιαία από το φως και να εξαφανιστώ. Και μετά ο σκοπός θα έχει επιτευχθεί. Μια αιωνιότητα που κράτησε μόλις τρία γυαλιστερά δευτερόλεπτα.

Η ώρα πάει τέσσερις και εγώ σε λίγες ώρες δίνω μάθημα.

Έχω βάλει και ακούω Coldplay γιατί πάντα λειτουργούσε σαν κάποιο είδος βαρβιτουρικού για μένα η μουσική τους. Και επίσης προσπαθώ για πρώτη φορά να καταλάβω τι λένε οι σελίδες που είναι αραδιασμένες μπροστά μου μέσα σ' αυτό το τελευταίο 48ωρο. Δύσκολο. Πολύ δύσκολο. Αυτή η εξεταστική για κάποιο λόγο με έχει βρει τελείως απροετοίμαστη. Από τα προηγούμενα χρόνια συνήθιζα να κατηγοριοποιώ τα μαθήματα με βάση τη δυσκολία τους ή τη βαρεμάρα μου να ασχοληθώ μαζί τους. Ή τη συμπάθειά μου στον εκάστοτε καθηγητή. Αυτό δεν άλλαξε και τώρα, μόνο που αυτή τη φορά για κάποιο λόγο τα μαθήματα που μ' αρέσουν έχουν μπει στη λάθος «λίστα». Τον τελευταίο καιρό έχω δημιουργήσει ένα ιδιωτικό «video club», φουλάροντας ό,τι σκληρό δίσκο διαθέτω με ταινίες και σειρές. Και κάθομαι και κάνω μαραθώνιους έξι-δέκα ωρών ενώ έχω να κάνω πολύ πιο επείγοντα... πράγματα; Αν θεωρείται το διάβασμα «πράγμα», ας πούμε. Σε κάθε εξεταστική το παίρνω απόφαση να διαβάσω και καταλήγω είτε να αγχωθώ απ' το διά

Δεν είναι βουνό,

είναι λόφος. Σαμαράκι στο δρόμο. Απλά κατεβάζεις ταχύτητα και το περνάς. Δεν είναι ακατόρθωτο. Είναι μπροστά σου και δεν μπορείς να στρίψεις ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Πρέπει να το κοιτάξεις κατάματα και να περιμένεις την αναπήδηση. Πρέπει να προσέξεις τα αμορτισέρ, μην κάνεις ζημιά. Και μετά απλά πέρνα το. Και δες πώς θα σου φανεί ένα τίποτα, καθώς θα το βλέπεις να απομακρύνεται στον καθρέφτη σου. Κοίτα μωρέ, που φοβόμουν ένα σαμαράκι λες και ήταν τοίχος πετρόκτιστος. Τι ήταν τελικά; Τίποτα δεν ήταν. Αυτό είναι υπενθύμιση για τον εαυτό μου, ένα ξεχασμένο χαρτάκι κολλημένο στο ψυγείο, μπας και κάποια στιγμή το χωνέψω.