Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναμνήσεις.

Όπως ίσως έχω αναφέρει σε παλιότερο ποστ, η οικογένειά μου έχει μία φάρμα. Πολλοί μπορεί να μην το ξέρουν, αλλά η ενασχόληση με τον πρωτογενή τομέα είναι σαν ένα συνεχές παιχνίδι στο χρηματιστήριο. Ανεβοκατέβασμα τιμών, ζήτηση-προσφορά.

Η οικογένειά μου έχει περάσει σοδειές με κέρδη, σοδειές με ζημιά και χρέη - κάτι απόλυτα συνηθισμένο για τους αγρότες. Δεν με πείραξε ποτέ γιατί δεν είχα ποτέ στη ζωή μου βλέψεις να γίνω εκατομμυριούχος. Αλλά υπήρχαν συγκεκριμένα συμβάντα που μέχρι σήμερα με ενοχλούν μόλις τα σκέφτομαι.

Έχω έναν συγγενή -δεν θα πω τη συγγένεια γιατί διαβάζουν και γνωστοί μου και δεν έχω όρεξη για παρατράγουδα- ο οποίος λαϊκιστί το φυσάει. Το πρόβλημά μου ξεκινούσε όταν αποφάσιζε να κάνει επίδειξη μπροστά μου - παιδί στο δημοτικό εγώ τότε. Είχε κάνει διάφορα αλλά ένα είναι αυτό που θυμάμαι πεντακάθαρα.

Καθόμουν με την κόρη του στο σαλόνι και βλέπαμε τηλεόραση, και μου έδωσε καμιά δεκαριά επιταγές (προς είσπραξη) με 4-5 ψηφία η καθεμία (σε ευρώ), για να κάνω το σύνολο επειδή «ήμουν τόσο καλή μαθήτρια και σίγουρα καλή στα μαθηματικά». Σημείωση: εκείνη τη χρονιά η σοδειά μας δεν είχε πάει καλά και ο εν λόγω κύριος είχε γενικότερα σαν χόμπι να ανταγωνίζεται τους γονείς μου. Επίσης, η κόρη του -μεγαλύτερη από μένα- σίγουρα είχε την ικανότητα να κάνει πρόσθεση πενταψήφιων. Όπως και ο ίδιος και η γυναίκα του που βρίσκονταν στο σπίτι εκείνη τη στιγμή.

Εγώ την έκανα την πρόσθεση σε καθαρό χαρτί με ωραία, καθαρά γράμματα τότε και δεν σκέφτηκα τίποτα γιατί -όπως και να το κάνουμε- σε αυτή την ηλικία η μιζέρια και η κακία των ανθρώπων δεν γίνονται αντιληπτά. Ούτε ζήλεψα τα λεφτά του. Ούτε με ενόχλησε ποτέ πως φέρεται ανταγωνιστικά στους γονείς μου λες και έχουν να χωρίσουν κάτι μεταξύ τους. Αυτό που με στεναχωρεί τώρα που τα θυμάμαι όλα αυτά είναι ότι σπατάλησε μεγάλος άνθρωπος ενέργεια για να κάνει επίδειξη σε ένα παιδάκι 11 χρονών. Μα τόση μιζέρια πια; Τόση ανασφάλεια; Τόσος εγωισμός;

Σχόλια

Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Μπορεί όντως να χρειαζόταν βοήθεια με την πρόσθεση :P

Κ.
Ο χρήστης Thunder είπε…
λες να τον αδικησα τον ανθρωπο ε; :D

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Δεν μπορώ να βρω αρκετά ικανοποιητικό τίτλο γι' αυτό το αριστούργημα.

Από μικρή είχα μανία με τις αστυνομικές σειρές και τα ιατρικά δράματα. Μεγάλωσα την εποχή που η τηλεόραση ήταν γεμάτη με Law and Order, E.R. και τους κλώνους τους. Οπότε, λογικό ήταν το πολύωρο κάψιμο. Από τότε λοιπόν μου έχουν κολλήσει διάφορες συνήθειες. Θέλω πάντα να αφήνω το στίγμα μου, όπως -ας πούμε- ένα αποτύπωμα, μια τρίχα, κάτι, σε περίπτωση που με απαγάγει κανείς και θα πρέπει να βρει στοιχεία η αστυνομία. Επειδή αυτήν ακριβώς τη δουλειά κάνει η αστυνομία: τριγυρνά μαζεύοντας τριχόμπαλες. Ώρες ώρες νοιώθω λες και ορίζω την περιοχή μου με το κατούρημα σαν τους σκύλους. Αυτό ήταν παρομοίωση, δεν τριγυρνώ κατουρώντας ο,τι βρω μπροστά μου. Αν το 'κανα αυτό, ο κόσμος θα το πρόσεχε και θα με έλεγαν τρελή. Άλλο ένα κακό είναι η μανία καταδίωξης. Βασικά, δεν είναι ακριβώς μανία καταδίωξης, αλλά δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω αλλιώς. Όταν -τέλος πάντων- περνάω το δρόμο και σκέφτομαι ότι "Αν πατήσω το ένα πόδι στο πεζοδρόμιο πριν περάσει από πίσω μου το αυτοκίνη...

Το πρόβλημά μου

με όλους εκείνους που με πλησιάζουν, είναι ότι δεν είναι ΕΣΥ. Οπότε, πώς τολμάνε καν να με πλησιάζουν. Κατάλαβες; Κατάλαβα, πες. Δεν έχω φοβία και δεν με νοιάζει καν αν θα βρω ποτέ κάποιον. Με κουράζουν οι πάντες. Μπορεί η αιτία να είναι το ότι είμαι μόνη μου τόσα χρόνια πλέον. Όπως και να χει, δεν θέλω να ασχοληθώ. Συζητήσεις κενού περιεχομένου με άτομα άνευ επιπέδου. Πάλι έξω απ' το σπίτι όλη μέρα σήμερα, πάλι μέσα τώρα. Παραγωγική ενήλικας, σαφώς, σε μετρημένες ποσότητες, ομολογουμένως. Σπίτι καθαρό μέτρια προς καλά, κόκκινες τρίχες να στολίζουν το πάτωμα με τις οποίες δεν ασχολήθηκα σήμερα. Ατάκτως ερριμένες όπως και οι σκέψεις μου που χορεύουν τσάμικο ενώ παίζει μπόσα νόβα. Όχι το κανονικό το τσάμικο, αυτό που κάνει ο πρώτος φιγούρες σε όλο το τραγούδι και οι υπόλοιποι περιμένουν ακίνητοι να τελειώσει επιτέλους, και σχολιάζουν τις κινήσεις του με ύφος Αλέξη Κωστάλα που επαινεί το ορθώς εκτελεσμένο τριπλό άξελ. Εξαιρετική μέρα η σημερινή, 10/10, ειρωνικά μιλώντας.

Μου έχει λείψει

να σε κοιτάζω στα μάτια. Μιλάνε πολύ τα μάτια σου ακόμα και όταν δεν λες λέξη με τα χείλη. Δε νομίζω πως το ξέρεις αυτό. Μιλάνε, και οι λέξεις τους δεν είναι λέξεις κανονικές, είναι λες και κάθομαι κάτω από έναν καταρράκτη και τις νιώθω παντού γύρω μου. Μιλάνε τόσο που κάποιες φορές δεν αντέχω να τα κοιτάξω πολλή ώρα γιατί είναι σαν υπερφόρτωση στο σύστημά μου. Τότε θα σου δώσω μια αγκαλιά ή ένα φιλί για να σταματήσω να τα κοιτάζω και να ηρεμήσω λίγο το μέσα μου. Από πάντα το πάθαινα αυτό. Μπερδεύονταν το κεφάλι μου λες και αιωρούνταν οι λέξεις σε πλήρη αναρχία και πάλευα να το παίξω χαλαρή και να μην κάνω σαρδάμ, μόνο και μόνο επειδή σε κοιτούσα στα μάτια. Έχω την πιο καθαρή εικόνα στο μυαλό μου, αν ήξερα να ζωγραφίσω με υπερρεαλισμό, θα τα ζωγράφιζα χωρίς να έχω κάποια φωτογραφία μπροστά μου. Γιατί νομίζεις ότι καταλαβαίνω ακόμα και από σέλφι αν είσαι κουρασμένος, αν έχεις πονοκέφαλο, αν έχεις κοιμηθεί πολύ ή λίγο; Έχει πέσει μελέτη δεκαετιών εδώ.  Το χρώμα τους μου θυμίζει φθινό...