Συγκρίσεις.

Ανάλογα με διάφορα γεγονότα που μου έχουν συμβεί, έχω μάθει να χωρίζω τους ανθρώπους σε δύο μεγάλες κατηγορίες: σε αυτούς που νομίζουν πως φταίνε για όλα, και σε αυτούς που νομίζουν πως για όλα φταίνε οι άλλοι.

Αυτοί που κατηγορούν τον εαυτό τους για ο,τι άσχημο συμβαίνει ζουν τη ζωή τους με ένα βάρος στο στήθος, ενοχές και συνεχείς απολογίες προς τους άλλους. Είναι τα εύκολα θύματα των πιο ισχυρών χαρακτήρων, γιατί παίρνουν πάνω τους το βάρος για οτιδήποτε χωρίς παράπονο, γιατί αυτή είναι η αντίληψή τους περί σωστού. Είναι η γυναίκα που τρώει ξύλο από τον σύζυγό της και «φταίει» επειδή «πάλι τον τσάντισε». Είναι το παιδί που «κάτι» κάνει λάθος και γι' αυτό δεν ικανοποιεί ποτέ τους γονείς του. 

Στον αντίποδα έχουμε τους ανθρώπους που κάθε βράδυ κοιμούνται γαλήνια. Που δεν κάνουν ποτέ λάθος και δεν έχουν ποτέ άδικο. Αυτούς που έχουν ανάξιους συνεργάτες, ανυπάκουα παιδιά, άχρηστους μαθητές. Είναι ο προϊστάμενος που πρέπει «όλα αυτός να τα κάνει» γιατί «περιτριγυρίζεται από ηλίθιους». 

Μου αρέσει η ισορροπία και η συμμετρία. Θέλω κάποιος να έχει ικανότητα αντίληψης και να μπορεί να ξεχωρίσει που φταίει ή που έχει δίκιο. Αλλά προσπάθησα να αποφασίσω αν έπρεπε οπωσδήποτε να διαλέξω ένα απ' τα δύο είδη ανθρώπων, ποιο θα προτιμούσα.

Σκέφτηκα πως αν ανήκεις στην πρώτη κατηγορία ωφελούνται οι γύρω σου. Αν ανήκεις στη δεύτερη ωφελείς τον εαυτό σου. Οπότε σαν κλασική εγωίστρια θα πω πως καλύτερα να μην χαλάς τη ζαχαρένια σου για κανέναν, και άσε τους άλλους να σκάνε.