μετατόπισε εμένα και τα όνειρά μου, κάμποσα χιλιόμετρα προς τα ανατολικά. Με ξεβόλεψε για μήνες, με έσπρωξε σε άγνωστο κόσμο, σε κόσμο που με έκανε να νιώθω ξένη ανάμεσα σε ξένους. Με έδιωξαν χωρίς να φταίω αυτοί οι ξένοι, με μηδένισαν, με υποτίμησαν. Ποια; Εμένα. Δεν είπα τίποτα, ξέρεις. Δεν απάντησα, για να μην γυρίσει πάνω σου αυτό. Δεν απάντησα, όσο κι αν με έπνιγε. Και να έχω να αντιμετωπίσω εσένα και τη συμπεριφορά σου ταυτόχρονα. Τα "δεν ξέρω τί μου συμβαίνει και έχω μείνει στάσιμος" σου και παράλληλα τις υποσχέσεις σου. Κούφια λόγια, που τάιζαν την ελπίδα μου και την αγάπη μου για σένα, και την υπομονή μου. Κούφια γιατί δεν είχαν πράξη από πίσω. Και σκεφτόμουν "σίγουρα δεν λέει ψέματα, δεν αξίζω να λέει ψέματα, δεν γίνεται να με αγαπάει τόσο και ταυτόχρονα να με δουλεύει μπροστά στα μάτια μου, δεν γίνεται να τον έχω διαβάσει τόσο λάθος". Και έφευγαν οι μέρες και οι μήνες. Και πια, δεν θέλω να ακούσω τίποτα. Μόνο να δω θέλω. Δεν έχω αρκετή ενέργεια να βγάλω την χαζοσέλφι και να πατήσω αποστολή, ή να γράψω την καλημέρα, ή να κάνω καρδιά σε σχόλιο, ή να ακούσω προβληματισμούς, ή να βρεθώ μπλεγμένη σε θέματα που δεν είναι δικά μου. Έφτασε στο 1% μπαταρία το μέσα μου και έπρεπε ή να μαυρίσει η οθόνη, ή να ψάξω φορτιστή. Αλλά για μένα λέμε, προφανώς και θα τα βγάλω πέρα όποιο και να είναι το αποτέλεσμα, και το ξέρεις. Εγώ δεν πέφτω ποτέ, μόνο σκοντάφτω σε κάποιο στραβό πλακάκι στο πεζοδρόμιο και μετά συνεχίζω την πορεία μου. Δεν μου έχω επιτρέψει ποτέ να πέσω ό,τι και να μου έχει τύχει και δεν σκοπεύω να ξεκινήσω σήμερα. Κοιτάω πού έχω φτάσει και τί έχω χτίσει και καμαρώνω για τον εαυτό μου γιατί η καρδούλα μου το ξέρει πώς τα κατάφερα ως εδώ. Πόσα βράδια δεν με έπαιρνε ο ύπνος γιατί το μυαλό μου ήταν μια σούπα από το άγχος. Να μην ξέρω ώρες ώρες αν θα έχω καν κεραμύδι πάνω απ' το κεφάλι μου. Και με έπαιρνα αγκαλιά γιατί αυτή ήταν η μόνη αγκαλιά που μπορούσα να έχω, και μου ψιθύριζα στα σκοτάδια, και τα δάκρυα μου τα μετρούσε ένα ένα το μαξιλάρι μου. Δεν επέτρεπα να το δει κανείς αυτό την επόμενη μέρα, εννοείται. Τοίχοι περιμετρικά. Χαμόγελα, αστεία και η πιο τέλεια προσποίηση σαν να μην τρέχει μία. Και το μέσα μου, ένα παιδάκι που το έστελνα τιμωρία στο δωμάτιό του χωρίς φαγητό, γιατί με απογευματινά ψίχουλα της μίας ώρας δεν μπορούσε να χορτάσει. Καλύτερα να πεθάνει κανείς από την αφαγία, παρά να συντηρείται αποστεωμένος και να φυτοζωεί από τα ψίχουλα. Δεν είναι ζωή αυτή. Όχι ότι φοβήθηκα ποτέ τον θάνατο, έχω πεθάνει και αναστήσει το παιδί αυτό ίσα με εκατό φορές. Τις σκιές φοβάμαι. Κι εγώ σαν σκιά παρασιτική δεν θα ζήσω ποτέ.
Από μικρή είχα μανία με τις αστυνομικές σειρές και τα ιατρικά δράματα. Μεγάλωσα την εποχή που η τηλεόραση ήταν γεμάτη με Law and Order, E.R. και τους κλώνους τους. Οπότε, λογικό ήταν το πολύωρο κάψιμο. Από τότε λοιπόν μου έχουν κολλήσει διάφορες συνήθειες. Θέλω πάντα να αφήνω το στίγμα μου, όπως -ας πούμε- ένα αποτύπωμα, μια τρίχα, κάτι, σε περίπτωση που με απαγάγει κανείς και θα πρέπει να βρει στοιχεία η αστυνομία. Επειδή αυτήν ακριβώς τη δουλειά κάνει η αστυνομία: τριγυρνά μαζεύοντας τριχόμπαλες. Ώρες ώρες νοιώθω λες και ορίζω την περιοχή μου με το κατούρημα σαν τους σκύλους. Αυτό ήταν παρομοίωση, δεν τριγυρνώ κατουρώντας ο,τι βρω μπροστά μου. Αν το 'κανα αυτό, ο κόσμος θα το πρόσεχε και θα με έλεγαν τρελή. Άλλο ένα κακό είναι η μανία καταδίωξης. Βασικά, δεν είναι ακριβώς μανία καταδίωξης, αλλά δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω αλλιώς. Όταν -τέλος πάντων- περνάω το δρόμο και σκέφτομαι ότι "Αν πατήσω το ένα πόδι στο πεζοδρόμιο πριν περάσει από πίσω μου το αυτοκίνη...
Σχόλια