Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Οκ, υπάρχει ακροατήριο.

Γεια. Το σημερινό μέιλ δεν θα το λάβω υπ' όψιν. Εννοώ δεν θα μετρήσει στο "μην στείλεις άλλο μέιλ". Συγγνώμη που ανησύχησες. Δεν πίστευα ότι θα το δεις για κάποιο λόγο, το έγραψα για να το αποτυπώσω με λέξεις επειδή είχα φρικάρει και δεν το είχα καταλάβει. Από δω και πέρα όμως, αλήθεια, όχι άλλο μέιλ. Δεν με ενοχλεί να διαβάζεις, έτσι κι αλλιώς δεν είχα ποτέ θέμα να μοιραστώ τις σκέψεις μου. 

Του Αγίου Βαλεντίνου σήμερα. Πήγα και πήρα πιγκάλ, καλάθι και τα συναφή. Ταιριάζουν με τη σημερινή μέρα, δε βρίσκεις;

Με αφορμή ένα τικ τοκ έκανα έναν πολύ μεγάλο ειρμό σκέψης, κατέληξα στο ότι εν τέλει μου αρέσουν απίστευτα πολύ οι ρομαντικές πράξεις αλλά όχι η εμπορευματοποίησή τους. Με λίγα λόγια, θέλω πράξεις σε άκυρες φάσεις, όλον τον χρόνο. Πρώτον, γιατί μου αρέσουν, προφανές αυτό. Δεύτερον γιατί θεωρώ σωστό να κάνει ένας άνθρωπος την κίνηση επειδή θέλει να την κάνει, ανά πάσα στιγμή, και όχι επειδή υπάρχει κάποιο έθιμο.

Αλλά ναι, ρομαντικές πράξεις, λιώνω σαν κεράκι. Έχεις κάνει τέτοιες, πολλές μάλιστα, μη νομίζεις ότι δεν τις θυμάμαι ή ότι δεν τις έχω εκτιμήσει.

Σε άλλα νέα, θα πάω στον μαραθώνιο τον Μάρτη με τη δουλειά. Μου υποσχέθηκαν ότι θα κάνουμε γρήγορο περπάτημα, είμαι καλή στο γρήγορο περπάτημα. Και θα πάω και σε δεντροφύτευση στον Υμηττό! Δεν έχω ξαναπάει, ακούγεται ενδιαφέρουσα εμπειρία. Όλο κάνω πράγματα για να βγαίνω απ' το σπίτι αυτόν τον καιρό. Έχει μεγαλώσει η μέρα και μου αρέσει πολύ να βγαίνω έξω. Βέβαια έβρεξε προχθές το βράδυ και αυτό ήταν μια βλακεία.

Σήμερα όλη μέρα έχω θυμηθεί κάποιες άσχημες στιγμές αλλά για κάποιο λόγο δεν θυμώνω πια. Κουράστηκα να θυμώνω με τα άσχημα, ξέρεις. Νομίζω πως αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή μου κάνει καλό. Έχω ανάγκη αυτή την απόσταση. 


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Δεν μπορώ να βρω αρκετά ικανοποιητικό τίτλο γι' αυτό το αριστούργημα.

Από μικρή είχα μανία με τις αστυνομικές σειρές και τα ιατρικά δράματα. Μεγάλωσα την εποχή που η τηλεόραση ήταν γεμάτη με Law and Order, E.R. και τους κλώνους τους. Οπότε, λογικό ήταν το πολύωρο κάψιμο. Από τότε λοιπόν μου έχουν κολλήσει διάφορες συνήθειες. Θέλω πάντα να αφήνω το στίγμα μου, όπως -ας πούμε- ένα αποτύπωμα, μια τρίχα, κάτι, σε περίπτωση που με απαγάγει κανείς και θα πρέπει να βρει στοιχεία η αστυνομία. Επειδή αυτήν ακριβώς τη δουλειά κάνει η αστυνομία: τριγυρνά μαζεύοντας τριχόμπαλες. Ώρες ώρες νοιώθω λες και ορίζω την περιοχή μου με το κατούρημα σαν τους σκύλους. Αυτό ήταν παρομοίωση, δεν τριγυρνώ κατουρώντας ο,τι βρω μπροστά μου. Αν το 'κανα αυτό, ο κόσμος θα το πρόσεχε και θα με έλεγαν τρελή. Άλλο ένα κακό είναι η μανία καταδίωξης. Βασικά, δεν είναι ακριβώς μανία καταδίωξης, αλλά δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω αλλιώς. Όταν -τέλος πάντων- περνάω το δρόμο και σκέφτομαι ότι "Αν πατήσω το ένα πόδι στο πεζοδρόμιο πριν περάσει από πίσω μου το αυτοκίνη...

Το πρόβλημά μου

με όλους εκείνους που με πλησιάζουν, είναι ότι δεν είναι ΕΣΥ. Οπότε, πώς τολμάνε καν να με πλησιάζουν. Κατάλαβες; Κατάλαβα, πες. Δεν έχω φοβία και δεν με νοιάζει καν αν θα βρω ποτέ κάποιον. Με κουράζουν οι πάντες. Μπορεί η αιτία να είναι το ότι είμαι μόνη μου τόσα χρόνια πλέον. Όπως και να χει, δεν θέλω να ασχοληθώ. Συζητήσεις κενού περιεχομένου με άτομα άνευ επιπέδου. Πάλι έξω απ' το σπίτι όλη μέρα σήμερα, πάλι μέσα τώρα. Παραγωγική ενήλικας, σαφώς, σε μετρημένες ποσότητες, ομολογουμένως. Σπίτι καθαρό μέτρια προς καλά, κόκκινες τρίχες να στολίζουν το πάτωμα με τις οποίες δεν ασχολήθηκα σήμερα. Ατάκτως ερριμένες όπως και οι σκέψεις μου που χορεύουν τσάμικο ενώ παίζει μπόσα νόβα. Όχι το κανονικό το τσάμικο, αυτό που κάνει ο πρώτος φιγούρες σε όλο το τραγούδι και οι υπόλοιποι περιμένουν ακίνητοι να τελειώσει επιτέλους, και σχολιάζουν τις κινήσεις του με ύφος Αλέξη Κωστάλα που επαινεί το ορθώς εκτελεσμένο τριπλό άξελ. Εξαιρετική μέρα η σημερινή, 10/10, ειρωνικά μιλώντας.

Μου έχει λείψει

να σε κοιτάζω στα μάτια. Μιλάνε πολύ τα μάτια σου ακόμα και όταν δεν λες λέξη με τα χείλη. Δε νομίζω πως το ξέρεις αυτό. Μιλάνε, και οι λέξεις τους δεν είναι λέξεις κανονικές, είναι λες και κάθομαι κάτω από έναν καταρράκτη και τις νιώθω παντού γύρω μου. Μιλάνε τόσο που κάποιες φορές δεν αντέχω να τα κοιτάξω πολλή ώρα γιατί είναι σαν υπερφόρτωση στο σύστημά μου. Τότε θα σου δώσω μια αγκαλιά ή ένα φιλί για να σταματήσω να τα κοιτάζω και να ηρεμήσω λίγο το μέσα μου. Από πάντα το πάθαινα αυτό. Μπερδεύονταν το κεφάλι μου λες και αιωρούνταν οι λέξεις σε πλήρη αναρχία και πάλευα να το παίξω χαλαρή και να μην κάνω σαρδάμ, μόνο και μόνο επειδή σε κοιτούσα στα μάτια. Έχω την πιο καθαρή εικόνα στο μυαλό μου, αν ήξερα να ζωγραφίσω με υπερρεαλισμό, θα τα ζωγράφιζα χωρίς να έχω κάποια φωτογραφία μπροστά μου. Γιατί νομίζεις ότι καταλαβαίνω ακόμα και από σέλφι αν είσαι κουρασμένος, αν έχεις πονοκέφαλο, αν έχεις κοιμηθεί πολύ ή λίγο; Έχει πέσει μελέτη δεκαετιών εδώ.  Το χρώμα τους μου θυμίζει φθινό...