αυτούς τους τέσσερις τοίχους, υπάρχουν στιγμές που με πνίγουν και θέλω να εξαφανίζομαι. Με πνίγουν γιατί είναι πολύ μικρός ο χώρος για να χωρέσει η απουσία σου και δυσκολεύομαι να πάρω ανάσα. Και φεύγω. Κανονίζω το ένα πράγμα μετά το άλλο, γυρίζω σαν τη σβούρα μέχρι να κουραστώ αρκετά για να γυρίσω σπίτι και να καταφέρω να αποκοιμηθώ, ακόμα ένα βράδυ χωρίς εσένα. Και ταυτόχρονα να ελπίζω να κάνω αρκετά βαθύ ύπνο ώστε να μην δω ούτε μισό όνειρο.
Αποτυχία.
Σχόλια