Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Νομίζεις ότι θα έχω κρεβάτι

κάποια στιγμή; Εγώ νομίζω πως ναι. Μετά από ενάμιση χρόνο έχω ξεχάσει πώς είναι να έχει κανείς υπνοδωμάτιο. Αλλά μπορώ να σου πω ότι δεν μου λείπει σαν έννοια. Πάντα άραζα στην πολυθρόνα μου. Το υπνοδωμάτιο το είχα μόνο για ύπνο. 
Αυτό που μου λείπει είναι να έχω καναπέ. Μου φαίνεται πολύ περίεργο τις λίγες φορές που μαζεύονται τα σκεπάσματα και χρησιμοποιείται ως καναπές. Παρόλα αυτά, δεν θα ήθελα να έχω κρεβάτι εδώ μέσα, γιατί τότε θα έμοιαζε με φοιτητικό σπίτι.
Μου λείπει το στρώμα του κρεβατιού μου πάντως, αλλά ευτυχώς έχει βγει πολύ άνετος ο καναπές αυτός. Επίσης θέλω να πάρω πράγματα για τους τοίχους σιγά σιγά, είναι πολύ άδειοι για τα γούστα μου. 
Έχω αρχίσει και δεν θέλω τη συγκεκριμένη πολυθρόνα. Την είχα πάρει όταν είχα συγκεκριμένο μπάτζετ οπότε δεν είχα απαιτήσεις, αλλά τώρα θέλω κάτι που να αντιπροσωπεύει περισσότερο την αισθητική μου. Δυστυχώς για μένα, την αισθητική μου την αντιπροσωπεύει πολυθρόνα που δεν μπορώ να σηκώσω μόνη μου από το βάρος και αυτό είναι ένα γεγονός που δεν με κάνει να νιώθω άνετα. Και ο καναπές μου μου δίνει την ίδια άσχημη αίσθηση. Το ότι χρειάζεται να έχω και άλλα άτομα εδώ για να μεταφερθεί ο καναπές (και ότι δεν μπορώ μόνη μου) με κάνει να νιώθω ότι πνίγομαι. Γενικά όταν δεν μπορώ να κάνω κάτι μόνη μου, χωρίς βοήθεια, πνίγομαι.
Γενικά δεν είναι πολύ υγιές αυτό, χαίρω πολύ. Αλλά είναι η κατασκευή μου τέτοια, που σημαίνει ότι δεν μπορώ να το αλλάξω ως δια μαγείας. Μόνο να το διαχειριστώ μπορώ. Όταν πρέπει να βασίζεσαι όλη σου τη ζωή στις δικές σου πλάτες, όταν οι γύρω σου σου υπόσχονται πράγματα και εν τέλει δεν τα κάνουν, μετά πώς να εμπιστευτείς; Θέλει κόπο το να ρίξεις τις άμυνές σου και να εμπιστευτείς ότι κάποιος είναι ομάδα μαζί με εσένα και ότι δεν είσαι μόνος στο παιχνίδι.
Γι'αυτό το λόγο δεν μπορώ να ακούω πολλές κουβέντες. Προτιμώ κάτι να γίνει ξαφνικά, σαν ευχάριστη έκπληξη, παρά να με έχει διαβεβαιώσει κάποιος ότι θα γίνει και να μην γίνει. Τότε γίνομαι ακόμα πιο στρείδι απ' ο,τι είμαι ήδη. Αν ήταν ανοιχτή μία μικρή χαραμάδα στο κέλυφος μέχρι εκείνη την ώρα, κλείνει ερμητικά πλέον.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Δεν μπορώ να βρω αρκετά ικανοποιητικό τίτλο γι' αυτό το αριστούργημα.

Από μικρή είχα μανία με τις αστυνομικές σειρές και τα ιατρικά δράματα. Μεγάλωσα την εποχή που η τηλεόραση ήταν γεμάτη με Law and Order, E.R. και τους κλώνους τους. Οπότε, λογικό ήταν το πολύωρο κάψιμο. Από τότε λοιπόν μου έχουν κολλήσει διάφορες συνήθειες. Θέλω πάντα να αφήνω το στίγμα μου, όπως -ας πούμε- ένα αποτύπωμα, μια τρίχα, κάτι, σε περίπτωση που με απαγάγει κανείς και θα πρέπει να βρει στοιχεία η αστυνομία. Επειδή αυτήν ακριβώς τη δουλειά κάνει η αστυνομία: τριγυρνά μαζεύοντας τριχόμπαλες. Ώρες ώρες νοιώθω λες και ορίζω την περιοχή μου με το κατούρημα σαν τους σκύλους. Αυτό ήταν παρομοίωση, δεν τριγυρνώ κατουρώντας ο,τι βρω μπροστά μου. Αν το 'κανα αυτό, ο κόσμος θα το πρόσεχε και θα με έλεγαν τρελή. Άλλο ένα κακό είναι η μανία καταδίωξης. Βασικά, δεν είναι ακριβώς μανία καταδίωξης, αλλά δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω αλλιώς. Όταν -τέλος πάντων- περνάω το δρόμο και σκέφτομαι ότι "Αν πατήσω το ένα πόδι στο πεζοδρόμιο πριν περάσει από πίσω μου το αυτοκίνη...

Το πρόβλημά μου

με όλους εκείνους που με πλησιάζουν, είναι ότι δεν είναι ΕΣΥ. Οπότε, πώς τολμάνε καν να με πλησιάζουν. Κατάλαβες; Κατάλαβα, πες. Δεν έχω φοβία και δεν με νοιάζει καν αν θα βρω ποτέ κάποιον. Με κουράζουν οι πάντες. Μπορεί η αιτία να είναι το ότι είμαι μόνη μου τόσα χρόνια πλέον. Όπως και να χει, δεν θέλω να ασχοληθώ. Συζητήσεις κενού περιεχομένου με άτομα άνευ επιπέδου. Πάλι έξω απ' το σπίτι όλη μέρα σήμερα, πάλι μέσα τώρα. Παραγωγική ενήλικας, σαφώς, σε μετρημένες ποσότητες, ομολογουμένως. Σπίτι καθαρό μέτρια προς καλά, κόκκινες τρίχες να στολίζουν το πάτωμα με τις οποίες δεν ασχολήθηκα σήμερα. Ατάκτως ερριμένες όπως και οι σκέψεις μου που χορεύουν τσάμικο ενώ παίζει μπόσα νόβα. Όχι το κανονικό το τσάμικο, αυτό που κάνει ο πρώτος φιγούρες σε όλο το τραγούδι και οι υπόλοιποι περιμένουν ακίνητοι να τελειώσει επιτέλους, και σχολιάζουν τις κινήσεις του με ύφος Αλέξη Κωστάλα που επαινεί το ορθώς εκτελεσμένο τριπλό άξελ. Εξαιρετική μέρα η σημερινή, 10/10, ειρωνικά μιλώντας.

Μου έχει λείψει

να σε κοιτάζω στα μάτια. Μιλάνε πολύ τα μάτια σου ακόμα και όταν δεν λες λέξη με τα χείλη. Δε νομίζω πως το ξέρεις αυτό. Μιλάνε, και οι λέξεις τους δεν είναι λέξεις κανονικές, είναι λες και κάθομαι κάτω από έναν καταρράκτη και τις νιώθω παντού γύρω μου. Μιλάνε τόσο που κάποιες φορές δεν αντέχω να τα κοιτάξω πολλή ώρα γιατί είναι σαν υπερφόρτωση στο σύστημά μου. Τότε θα σου δώσω μια αγκαλιά ή ένα φιλί για να σταματήσω να τα κοιτάζω και να ηρεμήσω λίγο το μέσα μου. Από πάντα το πάθαινα αυτό. Μπερδεύονταν το κεφάλι μου λες και αιωρούνταν οι λέξεις σε πλήρη αναρχία και πάλευα να το παίξω χαλαρή και να μην κάνω σαρδάμ, μόνο και μόνο επειδή σε κοιτούσα στα μάτια. Έχω την πιο καθαρή εικόνα στο μυαλό μου, αν ήξερα να ζωγραφίσω με υπερρεαλισμό, θα τα ζωγράφιζα χωρίς να έχω κάποια φωτογραφία μπροστά μου. Γιατί νομίζεις ότι καταλαβαίνω ακόμα και από σέλφι αν είσαι κουρασμένος, αν έχεις πονοκέφαλο, αν έχεις κοιμηθεί πολύ ή λίγο; Έχει πέσει μελέτη δεκαετιών εδώ.  Το χρώμα τους μου θυμίζει φθινό...