Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Έχω κουραστεί πολύ

και τελείως ξαφνικά. Έχω περάσει πολύ όμορφα τις προηγούμενες ημέρες, αλλά ταυτόχρονα είναι λες και περπατάω με ένα μαύρο σύννεφο από πάνω μου. Νιώθω ταύτιση με τον γαϊδαράκο απ' το Winnie the Pooh. Όλο ξεκουμπώνεται η ουρά μου και όλο ψάχνω να τη βρω. Νιώθω λες και η καρδιά μου είναι μια πύρινη μπάλα και έχω μόνο τρύπιες ομπρέλες για να την προστατεύσω απ' το σύννεφο. Νόμιζα ότι αν γράψω όλα τα θετικά πράγματα που βιώνω, θα μου φτιάξει η διάθεση, αλλά εν τέλει χάλασε χειρότερα γιατί έπεσα ξαφνικά απ' τα ψηλά στα χαμηλά. Νόμιζα ότι αν γράψω τα αρνητικά, θα ξαλαφρώσω. Δεν έχει γίνει κάτι τέτοιο μέχρι στιγμής. Και δεν ξέρω αυτή τη στιγμή πόσον καιρό θα μου πάρει (πάλι) μέχρι να βρω τη λιακάδα μου. Προσπαθώ με νύχια και με δόντια να είμαι καλά αλλά αυτές τις μέρες έχω ενέργεια μόνο για να υπάρχω. Απλά να υπάρχω. Και δεν αντέχω να ενοχλείται η ύπαρξή μου, έτσι στο άκυρο. Μπούχτησα. Μπορεί να πρέπει να φύγω, αλλά να πάω πού; Να κάνω τι; Δεν ξέρω. Μόνο να φύγω μακριά θέλω. Και θέλω ταυτόχρονα να με αφήσουν όλοι ήσυχη αλλά δεν αντέχω στη σκέψη ότι δεν θα με ψάξει κανείς. Όλο με ρωτάνε τί κάνω, καλά τους λέω ότι είμαι.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ένα σοβαρό άρθρο vol. 3

Είναι παραμονή Πρωτοχρονιάς... Η μαμά με την αδερφή μου έχουν ήδη πέσει για ύπνο, και δεν έχει πάει καν έντεκα. Και ο μπαμπάς; Ο μπαμπάς με την κανάτα στο χέρι, να μουρμουρίζει, να μπερδεύει τα λόγια του και να ρίχνει και κάτι διαόλους στον αέρα.  Ντρέπομαι. Ντρέπομαι που η οικογένειά μου δεν είναι σαν όλες τις άλλες. Ευτυχισμένη. Βαρετή. Ω κάθε άλλο παρά βαρετή είναι! Οι φίλες μου στο σχολείο θα διηγούνται τις ωραίες οικογενειακές χριστουγεννιάτικες εκδρομές τους. Κι εγώ; Εγώ θα προσεύχομαι από μέσα μου να μην έρθει η σειρά μου να μιλήσω.  Τι να πω άλλωστε; Ότι πλέον δεν μπορεί να ξεχωρίσει κανείς πότε είναι μεθυσμένος και πότε ξεμέθυστος; Αλλά του 'χω αδυναμία. Και μου 'χει κι αυτός! Τις προάλλες πήγαμε στο εξοχικό να κάνουμε κάτι δουλειές, αυτός ήπιε, ήπιε... Έκατσα μόνη μου και έκανα όλη τη δουλειά, ενώ αυτός είχε πέσει αναίσθητος απ' το πολύ κρασί.  Δεν ήθελα να δω τα μάτια σου γεμάτα συγκίνηση, μπαμπά, μόλις είδες την μίζερη προσπάθειά μου να μην τσακωθείτε πάλι

Πόσο θα μου άρεσε

να μην σκέφτομαι ποτέ τις συνέπειες. Να πλέω σε τούτη τη ζωή σαν μια σαπουνόφουσκα, όπου με πάει ο άνεμος. Θα πάω ψηλά; Θα ακουμπήσω τυχαία στο τσιμέντο και θα σκάσω; Δεν ξέρω και ούτε που με νοιάζει, γιατί είμαι κάτι εξ ορισμού εύθραυστο και εφήμερο. Έχω γεννηθεί για να στροβιλιστώ στον αέρα, να λάμψω στιγμιαία από το φως και να εξαφανιστώ. Και μετά ο σκοπός θα έχει επιτευχθεί. Μια αιωνιότητα που κράτησε μόλις τρία γυαλιστερά δευτερόλεπτα.

Η δύναμη της συνήθειας.

(Μπορεί να φανώ λίγο φωνακλού ή κάτι τέτοιο. Επίσης ξέρω ότι το κείμενο είναι λίγο τεράστιο. Υπομονή. Και Βέρυ Σόρρυ.) Σας έχει τύχει ποτέ να ακούσετε για πρώτη φορά ένα τραγούδι και να σκεφτείτε πόσο μεγάλη μαλακία είναι, αλλά μετά από 3-4 φορές να αρχίσει να σας αρέσει; Ή να γίνει μόδα κάποιο ρούχο-παπούτσι, στην αρχή να πείτε ότι δεν θα πετάγατε λεφτά για κανένα λόγο για κάτι τέτοιο, αλλά μετά από κάνα δίμηνο να το δείτε τόσες φορές σε βιτρίνες και να αρχίσει –τελικά- να σας αρέσει; Το παθαίνω όλη την ώρα. Με τη μουσική, τα ρούχα, και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Τότε που είχαν πρωτοβγεί τα UGGS στην ελληνική αγορά τα έβλεπα και ήθελα να βάλω φωτιά στα μάτια μου. Σοβαρά όμως. Αλλά μετά από δυο χρονάκια που τα ‘βλεπα κάθε χειμώνα άρχισαν να μου ΑΡΕΣΟΥΝ. Και να θέλω να ΑΓΟΡΑΣΩ δικά μου ΚΙΟΛΑΣ! Εννοείται ότι δεν πήγα να δώσω 200€ για κάτι που χρησιμεύει μόνο αν μένεις μόνιμα στην Αλάσκα ή στον Βόρειο Πόλο, αλλά με ενοχλεί το ότι ποτέ δεν θα ξανακοιτάξω αυτό το παπούτσι θέλοντ