Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Μπλέχτηκα σε μία λούπα

χωρίς να πάρω χαμπάρι τίποτα. Με έπρηζαν να πάω παρακάτω και να πάω παρακάτω, μα το δικό τους παρακάτω σήμαινε να βρω κάποιον να ασχολούμαι. Κάποιον που να μην είσαι εσύ, ουσιαστικά.

Οκ, λέω, πάμε. Θα το δοκιμάσω και αυτό, για να σταματήσετε να με πρήζετε. Ξεκίνησα να μιλάω με κάμποσους ταυτόχρονα, μια αγγαρεία ίσα για να πω ότι προσπαθώ, πες. Αδιάφορο το σκηνικό, γενικά.

Βγαίνω με τον έναν για ποτό και φαγητό. Δεν είχα κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου, είπα απλά να το δοκιμάσω. Περιληπτικά θα σου πω: μένει ακόμα με τους δικούς του, έκανε τον σταυρό του μόλις ήρθε το φαγητό. Κάνε λίγο εικόνα τη μούρη μου. Όπως καταλαβαίνεις, για αυτούς αλλά και κάτι έξτρα λόγους, έληξα την όποια επικοινωνία.

Ένας άλλος μου είπε να μην χρησιμοποιώ δύσκολες λέξεις (κάποια στιγμή με ρώτησε τί σημαίνει «πομπώδης»), με ρώτησε αν με πειράζει να μην ξέρει καλή ορθογραφία ο άλλος, τέτοια όμορφα. Δηλαδή έχω καλλιεργήσει τον εαυτό μου μέχρι ενός σημείου, για να συναναστρέφομαι με άτομα με τα οποία δεν θα μπορώ να επικοινωνήσω σε απλά ελληνικά; Και μιλάμε για μένα έτσι; Που γράφω ολόκληρα κατεβατά από χόμπι.

Και εν τέλει τα 'βαλα κάτω και κατάλαβα ότι το «παρακάτω» των παντρεμένων/δεσμευμένων φίλων μου, δεν είναι ίδιο με το δικό μου. Το δικό μου παρακάτω έχει μία ανεμελιά και μία ελευθερία που δεν μπορώ να θυσιάσω για κανέναν. Κατάλαβα ότι έχουμε λίγο διαφορετικούς ορισμούς για την ευτυχισμένη ζωή. Ο δικός μου ορισμός δεν έχει σαν προαπαιτούμενο να κρατάω από τον ώμο κάποιον σαν αξεσουάρ, απλά για να γεμίζει μία άδεια θέση.

Φοβούνται τη μοναξιά και το προέβαλαν πάνω μου αυτό, νομίζω. Αλλά δεν φταίνε κάπου. Απλά με αγαπάνε. Το δύσκολο για αυτούς είναι να συλλάβουν στο μυαλό τους ότι δεν έχει η ευτυχία τον ίδιο ορισμό για όλους μας. Το νούμερο ένα που θέλω εγώ για να είμαι ευτυχισμένη, είναι να είμαι ήρεμη. Το νούμερο δύο, να εισπράττω αγάπη. Δεν είναι όμως μόνο η ερωτική, συντροφική αγάπη το είδος που εισπράττει κανείς.

Έχω καταφέρει να μαζέψω ένα σωρό άτομα γύρω μου που θα τα παρατούσαν όλα στη μέση για να τρέξουν για μένα. Είναι άτομα που με αγαπούν, με νοιάζονται, με σκέφτονται, είναι δίπλα μου. Έχω φτιάξει ολόκληρη οικογένεια μακριά απ' τη δική μου, ένα δεύτερο σπίτι, αποτελούμενο από ανθρώπους που εκτιμάνε αυτό που είμαι, που το θαυμάζουν, που το θέλουν. Αν δεν είναι αυτό ευτυχία, τί είναι;

Βέβαια οκ, υπάρχει το κομμάτι το δικό σου το οποίο δεν θα αναλύσω εδώ, το ότι η καρδιά μου είναι έξω απ' το σώμα μου και δεν είναι καν στην κατοχή μου είναι κάτι με το οποίο πορεύομαι, παρόλα αυτά δεν θα καθορίσει ένας άντρας το αν θα είμαι ευτυχισμένη στη ζωή μου. Ούτε καν εσύ.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ένα σοβαρό άρθρο vol. 3

Είναι παραμονή Πρωτοχρονιάς... Η μαμά με την αδερφή μου έχουν ήδη πέσει για ύπνο, και δεν έχει πάει καν έντεκα. Και ο μπαμπάς; Ο μπαμπάς με την κανάτα στο χέρι, να μουρμουρίζει, να μπερδεύει τα λόγια του και να ρίχνει και κάτι διαόλους στον αέρα.  Ντρέπομαι. Ντρέπομαι που η οικογένειά μου δεν είναι σαν όλες τις άλλες. Ευτυχισμένη. Βαρετή. Ω κάθε άλλο παρά βαρετή είναι! Οι φίλες μου στο σχολείο θα διηγούνται τις ωραίες οικογενειακές χριστουγεννιάτικες εκδρομές τους. Κι εγώ; Εγώ θα προσεύχομαι από μέσα μου να μην έρθει η σειρά μου να μιλήσω.  Τι να πω άλλωστε; Ότι πλέον δεν μπορεί να ξεχωρίσει κανείς πότε είναι μεθυσμένος και πότε ξεμέθυστος; Αλλά του 'χω αδυναμία. Και μου 'χει κι αυτός! Τις προάλλες πήγαμε στο εξοχικό να κάνουμε κάτι δουλειές, αυτός ήπιε, ήπιε... Έκατσα μόνη μου και έκανα όλη τη δουλειά, ενώ αυτός είχε πέσει αναίσθητος απ' το πολύ κρασί.  Δεν ήθελα να δω τα μάτια σου γεμάτα συγκίνηση, μπαμπά, μόλις είδες την μίζερη προσπάθειά μου να μην τσακωθείτε πάλι

Πόσο θα μου άρεσε

να μην σκέφτομαι ποτέ τις συνέπειες. Να πλέω σε τούτη τη ζωή σαν μια σαπουνόφουσκα, όπου με πάει ο άνεμος. Θα πάω ψηλά; Θα ακουμπήσω τυχαία στο τσιμέντο και θα σκάσω; Δεν ξέρω και ούτε που με νοιάζει, γιατί είμαι κάτι εξ ορισμού εύθραυστο και εφήμερο. Έχω γεννηθεί για να στροβιλιστώ στον αέρα, να λάμψω στιγμιαία από το φως και να εξαφανιστώ. Και μετά ο σκοπός θα έχει επιτευχθεί. Μια αιωνιότητα που κράτησε μόλις τρία γυαλιστερά δευτερόλεπτα.

Η δύναμη της συνήθειας.

(Μπορεί να φανώ λίγο φωνακλού ή κάτι τέτοιο. Επίσης ξέρω ότι το κείμενο είναι λίγο τεράστιο. Υπομονή. Και Βέρυ Σόρρυ.) Σας έχει τύχει ποτέ να ακούσετε για πρώτη φορά ένα τραγούδι και να σκεφτείτε πόσο μεγάλη μαλακία είναι, αλλά μετά από 3-4 φορές να αρχίσει να σας αρέσει; Ή να γίνει μόδα κάποιο ρούχο-παπούτσι, στην αρχή να πείτε ότι δεν θα πετάγατε λεφτά για κανένα λόγο για κάτι τέτοιο, αλλά μετά από κάνα δίμηνο να το δείτε τόσες φορές σε βιτρίνες και να αρχίσει –τελικά- να σας αρέσει; Το παθαίνω όλη την ώρα. Με τη μουσική, τα ρούχα, και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Τότε που είχαν πρωτοβγεί τα UGGS στην ελληνική αγορά τα έβλεπα και ήθελα να βάλω φωτιά στα μάτια μου. Σοβαρά όμως. Αλλά μετά από δυο χρονάκια που τα ‘βλεπα κάθε χειμώνα άρχισαν να μου ΑΡΕΣΟΥΝ. Και να θέλω να ΑΓΟΡΑΣΩ δικά μου ΚΙΟΛΑΣ! Εννοείται ότι δεν πήγα να δώσω 200€ για κάτι που χρησιμεύει μόνο αν μένεις μόνιμα στην Αλάσκα ή στον Βόρειο Πόλο, αλλά με ενοχλεί το ότι ποτέ δεν θα ξανακοιτάξω αυτό το παπούτσι θέλοντ