Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Μοιάζει λες και όλη τη ζωή μου

ζούσα με μία περσόνα που πλέον δεν με αντιπροσωπεύει. Δεν είχα γλύκα, ήμουν πάντα πιο μάγκας, δεν μπορώ να στο εξηγήσω αλλά με ξέρεις οπότε ξέρεις τί εννοώ. Και πλέον είναι λες και νιώθω αρκετή αυτοπεποίθηση να είμαι πιο γλυκιά. Πιο ήρεμη. Λες και το έκανα για αυτοπροστασία αυτό που είπα στην αρχή. Μεγαλώνω αλλά κάθε χρόνο είμαι πιο παιδί μέσα μου, βασικά είναι λες και πλέον επιτρέπω στο παιδί που έχω μέσα μου να βγαίνει προς τα έξω. Θα χαζεύω τα χρώματα στο ηλιοβασίλεμα ένα απόγευμα που είναι σαν πίνακας ζωγραφικής, και αν με ρωτήσει κάποιος τί κοιτάζω, θα του πω ακριβώς αυτό. Πιο παλιά θα έλεγα "τίποτα". Παρατηρώ ότι μαγεύομαι με τα πιο απλά πράγματα, και όλο και αυξάνεται η ποσότητα των πραγμάτων που με μαγεύουν και με κάνουν χαρούμενη. Έφερε γλυκά ένας συνάδελφος για τα γενέθλιά του, ατομικές lemon pies, και η κρέμα που είχαν από πάνω ήταν σαν ζουληχτερή μαρέγκα, και η κρέμα λεμόνι είχε γεύση από αληθινό λεμόνι! Χάρηκα πολύ που έφαγα ένα τόσο ωραίο γλυκό σήμερα! Όταν τον είδα του είπα ότι μου άρεσε πολύ, και ένιωσα πολύ όμορφα που μοιράστηκα κάτι όμορφο με έναν συνάνθρωπό μου, και εισέπραξα την χαρά του που μου άρεσε! Στη Νέα Μάκρη είναι ο φούρνος που τις πουλαει. 
Και γενικά είναι τόσο όμορφο να μην είναι κοφτερές οι γωνίες μας, να έχουμε το θάρρος να κάνουμε κοπλιμέντα ακόμα και για το πιο απλό πράγμα, να λέμε μια όμορφη κουβέντα. Προσπαθώ να λέω με λόγια τις όμορφες σκέψεις που κάνω. Μια συνάδελφός μου έχει κάτι γαμάτα ξύλινα σκουλαρίκια σε σχήμα καρδιάς, τέρμα έντονο φούξια. Την είδα και σκέφτηκα ότι της πάνε πολύ, και της το είπα, και φωτίστηκε το πρόσωπό της από το χαμόγελό της! Και πήρα κι εγώ μια χαρά με αυτό το χαμόγελο, και μου έφτιαξε και η δική μου διάθεση. Και ουσιαστικά μου έφτιαξε από μία κίνηση που έκανα εγώ η ίδια.
Πολλές φορές κάνω τέτοιες σκέψεις και τις κρατούσα για τον εαυτό μου πρώτα γιατί στο παρελθόν έχει τύχει να με κοροϊδέψει κάποιος ή να σταματήσει να με παίρνει στα σοβαρά, ή να με περάσει για χαζή. Αλλά πλέον ξέρω ότι μου αρκεί που με παίρνω εγώ στα σοβαρά και που ξέρω εγώ ότι είμαι πανέξυπνη.
Αρνούμαι πλέον να αφήσω οποιονδήποτε να με μετατρέψει σε μια γκρι εκδοχή του εαυτού μου, θα κατουράω τον γκρι ουρανό τους για να δημιουργώ ουράνια τόξα με τις κατουροσταγονίτσες μου όπου σταθώ και όπου βρεθώ.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Δεν μπορώ να βρω αρκετά ικανοποιητικό τίτλο γι' αυτό το αριστούργημα.

Από μικρή είχα μανία με τις αστυνομικές σειρές και τα ιατρικά δράματα. Μεγάλωσα την εποχή που η τηλεόραση ήταν γεμάτη με Law and Order, E.R. και τους κλώνους τους. Οπότε, λογικό ήταν το πολύωρο κάψιμο. Από τότε λοιπόν μου έχουν κολλήσει διάφορες συνήθειες. Θέλω πάντα να αφήνω το στίγμα μου, όπως -ας πούμε- ένα αποτύπωμα, μια τρίχα, κάτι, σε περίπτωση που με απαγάγει κανείς και θα πρέπει να βρει στοιχεία η αστυνομία. Επειδή αυτήν ακριβώς τη δουλειά κάνει η αστυνομία: τριγυρνά μαζεύοντας τριχόμπαλες. Ώρες ώρες νοιώθω λες και ορίζω την περιοχή μου με το κατούρημα σαν τους σκύλους. Αυτό ήταν παρομοίωση, δεν τριγυρνώ κατουρώντας ο,τι βρω μπροστά μου. Αν το 'κανα αυτό, ο κόσμος θα το πρόσεχε και θα με έλεγαν τρελή. Άλλο ένα κακό είναι η μανία καταδίωξης. Βασικά, δεν είναι ακριβώς μανία καταδίωξης, αλλά δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω αλλιώς. Όταν -τέλος πάντων- περνάω το δρόμο και σκέφτομαι ότι "Αν πατήσω το ένα πόδι στο πεζοδρόμιο πριν περάσει από πίσω μου το αυτοκίνη...

Το πρόβλημά μου

με όλους εκείνους που με πλησιάζουν, είναι ότι δεν είναι ΕΣΥ. Οπότε, πώς τολμάνε καν να με πλησιάζουν. Κατάλαβες; Κατάλαβα, πες. Δεν έχω φοβία και δεν με νοιάζει καν αν θα βρω ποτέ κάποιον. Με κουράζουν οι πάντες. Μπορεί η αιτία να είναι το ότι είμαι μόνη μου τόσα χρόνια πλέον. Όπως και να χει, δεν θέλω να ασχοληθώ. Συζητήσεις κενού περιεχομένου με άτομα άνευ επιπέδου. Πάλι έξω απ' το σπίτι όλη μέρα σήμερα, πάλι μέσα τώρα. Παραγωγική ενήλικας, σαφώς, σε μετρημένες ποσότητες, ομολογουμένως. Σπίτι καθαρό μέτρια προς καλά, κόκκινες τρίχες να στολίζουν το πάτωμα με τις οποίες δεν ασχολήθηκα σήμερα. Ατάκτως ερριμένες όπως και οι σκέψεις μου που χορεύουν τσάμικο ενώ παίζει μπόσα νόβα. Όχι το κανονικό το τσάμικο, αυτό που κάνει ο πρώτος φιγούρες σε όλο το τραγούδι και οι υπόλοιποι περιμένουν ακίνητοι να τελειώσει επιτέλους, και σχολιάζουν τις κινήσεις του με ύφος Αλέξη Κωστάλα που επαινεί το ορθώς εκτελεσμένο τριπλό άξελ. Εξαιρετική μέρα η σημερινή, 10/10, ειρωνικά μιλώντας.

Μου έχει λείψει

να σε κοιτάζω στα μάτια. Μιλάνε πολύ τα μάτια σου ακόμα και όταν δεν λες λέξη με τα χείλη. Δε νομίζω πως το ξέρεις αυτό. Μιλάνε, και οι λέξεις τους δεν είναι λέξεις κανονικές, είναι λες και κάθομαι κάτω από έναν καταρράκτη και τις νιώθω παντού γύρω μου. Μιλάνε τόσο που κάποιες φορές δεν αντέχω να τα κοιτάξω πολλή ώρα γιατί είναι σαν υπερφόρτωση στο σύστημά μου. Τότε θα σου δώσω μια αγκαλιά ή ένα φιλί για να σταματήσω να τα κοιτάζω και να ηρεμήσω λίγο το μέσα μου. Από πάντα το πάθαινα αυτό. Μπερδεύονταν το κεφάλι μου λες και αιωρούνταν οι λέξεις σε πλήρη αναρχία και πάλευα να το παίξω χαλαρή και να μην κάνω σαρδάμ, μόνο και μόνο επειδή σε κοιτούσα στα μάτια. Έχω την πιο καθαρή εικόνα στο μυαλό μου, αν ήξερα να ζωγραφίσω με υπερρεαλισμό, θα τα ζωγράφιζα χωρίς να έχω κάποια φωτογραφία μπροστά μου. Γιατί νομίζεις ότι καταλαβαίνω ακόμα και από σέλφι αν είσαι κουρασμένος, αν έχεις πονοκέφαλο, αν έχεις κοιμηθεί πολύ ή λίγο; Έχει πέσει μελέτη δεκαετιών εδώ.  Το χρώμα τους μου θυμίζει φθινό...