Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Άσχημη μέρα σήμερα

χωρίς ουσιαστικό λόγο. Με πλακώματα, σφιξίματα, δύσπνοια και τα συναφή. 

Με έλουσε ένα ξαφνικό παράπονο με ασήμαντη αφορμή. Μόνο ως παράπονο μπορώ να το σκεφτώ. Θέλω να μου εξηγήσει κάποιος λες και είμαι πέντε χρονών, για ποιο λόγο με έχουν κακομεταχειριστεί άτομα που δεν ενόχλησα. Αυτή είναι η απορία του σημερινού καφέ. 

Για ποιο λόγο μου τραβούσαν την καρέκλα στη χορωδία με σκοπό να πέσω, οι γόνοι πλουσίων όταν ήμουν έξι χρονών. Δεν ασχολούμουν καν μαζί τους, μέχρι σήμερα δεν ξέρω τί το τραβηχτικό είχε η φάτσα μου, που τους έκανε να μην μπορούν να μου αντισταθούν. 

Για ποιο λόγο άκουγα άσχημα, υποτιμητικά και προσβλητικά λόγια από πρώην (τότε νυν) και ενίοτε εισέπραττα και κακομεταχείριση, ενώ εγώ πήγαινα με διάθεση συζήτησης. Για ποιο λόγο η ευγενική συμπεριφορά μεταφράζεται ως «είμαι χαλί για να με πατήσεις».

Για ποιο λόγο νόμιζαν σε δουλειές ότι έχουν το δικαίωμα είτε να ξεσπάσουν πάνω μου, είτε να με χρησιμοποιήσουν για παραδειγματισμό. Για ποιο λόγο ενώ έβλεπαν ότι τα λόγια τους με έκαναν να συγκρατώ τα δάκρυά μου με το ζόρι, σταματούσαν την επίθεση μόνο όταν πάθαινα κρίσεις πανικού. Για ποιο λόγο με έχουν απειλήσει μέχρι και με ξύλο. Για ποιο λόγο έχουν πληγώσει τόσο το μέσα μου, που όταν εισπράττω καλή συμπεριφορά, ταράζομαι.

Για ποιο λόγο με έχεις κοροϊδέψει στα μούτρα μου ξανά και ξανά. Για ποιο λόγο μου έχεις φερθεί με υποτιμητικό τρόπο. Για ποιο λόγο συντηρούσες μία κατάσταση στην οποία ξεκάθαρα είχες εσύ το πάνω χέρι, ενώ είμαι σίγουρη πως ήξερες ότι με πληγώνει. Για ποιο λόγο με τράβαγες πίσω ξανά και ξανά με ψέματα και με ανάγκασες να κάνω κάτι τόσο ακραίο, ενώ μέχρι τώρα προσπαθούσα να θέσω τα όριά μου με όμορφο τρόπο, σαν ενήλικας που έχει κάνει γαμημένη ψυχοθεραπεία. Για ποιο λόγο φτάσαμε ως εδώ και όλα τα όμορφα συναισθήματα που έχω, πονάνε. Τί κακό έχω κάνει και άξιζα να πληγωθώ τόσο πολύ. Για ποιο λόγο δεν με άφηνες στην ησυχία μου, να υπάρξω.

Για ποιο λόγο πλήρωσα εγώ τόσα χρήματα στην ψυχοθεραπεία προσπαθώντας να διαχειριστώ τις δικές σας ζημιές. Τί στο διάολο έχει η γαμημένη η φάτσα μου που σας δίνει το δικαίωμα να με ενοχλείτε όταν προσπαθώ απλά να ζήσω με όμορφο και ήρεμο τρόπο σε αυτόν τον γαμημένο τον πλανήτη.

Γιατί; Πού σας ενόχλησα; Ποιον πείραξα; Ποιον πλήγωσα; Πού έφταιξα; Αν έφταιξα κάπου και προκάλεσα όλα αυτά, θα ήθελα να το ξέρω για να το διορθώσω και να κάνω το σωστό.

Και μία απολογία ή επεξήγηση δεν έχω πάρει από κανέναν. Οριακά κάτι συγγνώμες που χρησίμευσαν μόνο στο να κατευνάσουν την σύγχισή μου παροδικά και να σταματήσω να μιλάω. Δεν έχει βρεθεί κανείς, ποτέ, να μου πει  «Πέννυ, συγγνώμη, για τον Χ και τον Ψ λόγο έκανα ό,τι έκανα».

Με πνίγει όλο αυτό. Νιώθω αδικία. Γι' αυτό μίλησα για παράπονο στην αρχή.

Το λάθος που έκανα ήταν ότι κρατούσα το «Πέννυ κρίνεις ενώ δεν ξέρεις τα πάντα» για να δικαιολογήσω καταστάσεις και συμπεριφορές. Από δω και πέρα θα κρίνω. Γιατί; Γιατί δεν με ενδιαφέρει η αιτία στην τελική, αλλά το αποτέλεσμα. Γιατί 

δεν τα άξιζα όλα αυτά.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Χωρίς να το καταλάβω πήρα αρκετά σοβαρά τη λίστα.

Και έχω κάνει κάποια βασικά βήματα για την εκπλήρωσή της. Πράγμα που δεν περίμενα απ' τον εαυτό μου γιατί είμαι της αναβολής μέχρι αηδίας. Πήγα ( μετά από ΠΟΛΥ σπρώξιμο από τη φίλη Αλέ ) και έκανα ακρόαση ( κατά τη διάρκεια της οποίας πήγα να πάω από καρδιά ) και με πήραν και αυτή τη στιγμή είμαι χορωδός (β' φωνή) και ΓΙΟΥΠΙΙΙ και ουράνια τόξα και ασημί μονόκεροι και νεράιδες και βάφλα μπανάνα-φράουλα-βανίλια με μερέντα και τριμμένο μπισκότο!!! Επίσης έχω αρχίσει να σχεδιάζω (με τη βοήθεια της φίλης Αλέ - εν δυνάμει αρχιτέκτων μηχανικός βεβαίως, βεβαίως!) το σπίτι των ονείρων μου! 

Νομοσχέδιο Αθηνά.

Θυμάμαι μια φορά είχα αγχωθεί πολύ γιατί έπρεπε να βγω να τραγουδήσω μπροστά σε όλο το σχολείο και το βράδυ της παραμονής της γιορτής δεν είχα κλείσει μάτι. Το πρωί τελικά έκανα την άρρωστη και δεν πήγα καθόλου. Δεν με ένοιαξε αν θα έβρισκαν αντικαταστάτρια ή τι θα μου έλεγαν την επόμενη μέρα, αρκεί που το είχα γλιτώσει. Κάτι τέτοιο έχω πάθει και απόψε το βράδυ. Είμαι στο τέταρτο έτος στη λογιστική της Πάτρας και έμαθα ότι η σχολή μου τον Σεπτέμβρη θα φύγει για Μεσολλόγγι. Έχω 15 μαθήματα για πτυχίο (να, το είπα επιτέλους) και πρέπει να τα περάσω όλα τον Ιούνη και τον Σεπτέμβρη για να γλιτώσω όσο γίνεται τα πήγαιν’ έλα. Μετά βέβαια θα έχω και την πρακτική και την πτυχιακή. Άλλο αυτό. Με έχει πιάσει αυτός ο πανικός που μεταφράζεται σε κολικό στομάχου, νεύρα από το πουθενά, σφίξιμο στο στήθος και δύσπνοια. Χθες που το έμαθα δεν μου κόλλαγε ύπνος και τελικά αποκοιμήθηκα με το ζόρι στις έξι το πρωί. Όσο το ξεχνάω είμαι εντάξει αλλά μετά κάτι θα μου το θυμίσει και εύχομα...

Σε σχέση με αυτό που είπα

για τις άσχημες σκέψεις/αναμνήσεις, νομίζω χθες το είπα. Αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι κάποια πράγματα εμένα μπορεί να με στεναχωρήσουν πολύ, με βάση τα δεδομένα που έχω μπροστά μου αλλά και το πώς είναι η κατάσταση από τη δική μου σκοπιά. Τα ίδια πράγματα εσύ τα βλέπεις από διαφορετική οπτική γωνία, γνωρίζεις όλα τα δεδομένα και στο τέλος της ημέρας καταλήγουμε στο να έχει τελείως διαφορετική βαρύτητα ένα γεγονός για τον καθένα μας. Για μένα να είναι ένα πολύ σημαντικό/στενάχωρο γεγονός δηλαδή, και για σένα να είναι οριακά αδιάφορο. Παράδειγμα, οι καλοκαιρινές διακοπές σου. Πιστεύω ότι δεν έχεις καταλάβει καν τί με πείραξε εδώ. Πράγμα που με οδηγεί στη σκέψη ότι όλα είναι θέμα επικοινωνίας στο τέλος, που δεν είναι το φόρτε κανενός από τους δυο μας. Είναι που είναι μπλεγμένη η κατάσταση δηλαδή, είναι και αυτό το κομμάτι από πάνω. Αυτά εδώ που γράφω, ας πούμε. Που ξέρω πλέον ότι τα διαβάζεις. Στο μυαλό μου προσποιούμαι ότι δεν τα διαβάζεις, γιατί θέλω να κάνω τον κόπο να βγάλω σιγά σ...