Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Άσχημη μέρα σήμερα

χωρίς ουσιαστικό λόγο. Με πλακώματα, σφιξίματα, δύσπνοια και τα συναφή. 

Με έλουσε ένα ξαφνικό παράπονο με ασήμαντη αφορμή. Μόνο ως παράπονο μπορώ να το σκεφτώ. Θέλω να μου εξηγήσει κάποιος λες και είμαι πέντε χρονών, για ποιο λόγο με έχουν κακομεταχειριστεί άτομα που δεν ενόχλησα. Αυτή είναι η απορία του σημερινού καφέ. 

Για ποιο λόγο μου τραβούσαν την καρέκλα στη χορωδία με σκοπό να πέσω, οι γόνοι πλουσίων όταν ήμουν έξι χρονών. Δεν ασχολούμουν καν μαζί τους, μέχρι σήμερα δεν ξέρω τί το τραβηχτικό είχε η φάτσα μου, που τους έκανε να μην μπορούν να μου αντισταθούν. 

Για ποιο λόγο άκουγα άσχημα, υποτιμητικά και προσβλητικά λόγια από πρώην (τότε νυν) και ενίοτε εισέπραττα και κακομεταχείριση, ενώ εγώ πήγαινα με διάθεση συζήτησης. Για ποιο λόγο η ευγενική συμπεριφορά μεταφράζεται ως «είμαι χαλί για να με πατήσεις».

Για ποιο λόγο νόμιζαν σε δουλειές ότι έχουν το δικαίωμα είτε να ξεσπάσουν πάνω μου, είτε να με χρησιμοποιήσουν για παραδειγματισμό. Για ποιο λόγο ενώ έβλεπαν ότι τα λόγια τους με έκαναν να συγκρατώ τα δάκρυά μου με το ζόρι, σταματούσαν την επίθεση μόνο όταν πάθαινα κρίσεις πανικού. Για ποιο λόγο με έχουν απειλήσει μέχρι και με ξύλο. Για ποιο λόγο έχουν πληγώσει τόσο το μέσα μου, που όταν εισπράττω καλή συμπεριφορά, ταράζομαι.

Για ποιο λόγο με έχεις κοροϊδέψει στα μούτρα μου ξανά και ξανά. Για ποιο λόγο μου έχεις φερθεί με υποτιμητικό τρόπο. Για ποιο λόγο συντηρούσες μία κατάσταση στην οποία ξεκάθαρα είχες εσύ το πάνω χέρι, ενώ είμαι σίγουρη πως ήξερες ότι με πληγώνει. Για ποιο λόγο με τράβαγες πίσω ξανά και ξανά με ψέματα και με ανάγκασες να κάνω κάτι τόσο ακραίο, ενώ μέχρι τώρα προσπαθούσα να θέσω τα όριά μου με όμορφο τρόπο, σαν ενήλικας που έχει κάνει γαμημένη ψυχοθεραπεία. Για ποιο λόγο φτάσαμε ως εδώ και όλα τα όμορφα συναισθήματα που έχω, πονάνε. Τί κακό έχω κάνει και άξιζα να πληγωθώ τόσο πολύ. Για ποιο λόγο δεν με άφηνες στην ησυχία μου, να υπάρξω.

Για ποιο λόγο πλήρωσα εγώ τόσα χρήματα στην ψυχοθεραπεία προσπαθώντας να διαχειριστώ τις δικές σας ζημιές. Τί στο διάολο έχει η γαμημένη η φάτσα μου που σας δίνει το δικαίωμα να με ενοχλείτε όταν προσπαθώ απλά να ζήσω με όμορφο και ήρεμο τρόπο σε αυτόν τον γαμημένο τον πλανήτη.

Γιατί; Πού σας ενόχλησα; Ποιον πείραξα; Ποιον πλήγωσα; Πού έφταιξα; Αν έφταιξα κάπου και προκάλεσα όλα αυτά, θα ήθελα να το ξέρω για να το διορθώσω και να κάνω το σωστό.

Και μία απολογία ή επεξήγηση δεν έχω πάρει από κανέναν. Οριακά κάτι συγγνώμες που χρησίμευσαν μόνο στο να κατευνάσουν την σύγχισή μου παροδικά και να σταματήσω να μιλάω. Δεν έχει βρεθεί κανείς, ποτέ, να μου πει  «Πέννυ, συγγνώμη, για τον Χ και τον Ψ λόγο έκανα ό,τι έκανα».

Με πνίγει όλο αυτό. Νιώθω αδικία. Γι' αυτό μίλησα για παράπονο στην αρχή.

Το λάθος που έκανα ήταν ότι κρατούσα το «Πέννυ κρίνεις ενώ δεν ξέρεις τα πάντα» για να δικαιολογήσω καταστάσεις και συμπεριφορές. Από δω και πέρα θα κρίνω. Γιατί; Γιατί δεν με ενδιαφέρει η αιτία στην τελική, αλλά το αποτέλεσμα. Γιατί 

δεν τα άξιζα όλα αυτά.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Δεν μπορώ να βρω αρκετά ικανοποιητικό τίτλο γι' αυτό το αριστούργημα.

Από μικρή είχα μανία με τις αστυνομικές σειρές και τα ιατρικά δράματα. Μεγάλωσα την εποχή που η τηλεόραση ήταν γεμάτη με Law and Order, E.R. και τους κλώνους τους. Οπότε, λογικό ήταν το πολύωρο κάψιμο. Από τότε λοιπόν μου έχουν κολλήσει διάφορες συνήθειες. Θέλω πάντα να αφήνω το στίγμα μου, όπως -ας πούμε- ένα αποτύπωμα, μια τρίχα, κάτι, σε περίπτωση που με απαγάγει κανείς και θα πρέπει να βρει στοιχεία η αστυνομία. Επειδή αυτήν ακριβώς τη δουλειά κάνει η αστυνομία: τριγυρνά μαζεύοντας τριχόμπαλες. Ώρες ώρες νοιώθω λες και ορίζω την περιοχή μου με το κατούρημα σαν τους σκύλους. Αυτό ήταν παρομοίωση, δεν τριγυρνώ κατουρώντας ο,τι βρω μπροστά μου. Αν το 'κανα αυτό, ο κόσμος θα το πρόσεχε και θα με έλεγαν τρελή. Άλλο ένα κακό είναι η μανία καταδίωξης. Βασικά, δεν είναι ακριβώς μανία καταδίωξης, αλλά δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω αλλιώς. Όταν -τέλος πάντων- περνάω το δρόμο και σκέφτομαι ότι "Αν πατήσω το ένα πόδι στο πεζοδρόμιο πριν περάσει από πίσω μου το αυτοκίνη...

Το πρόβλημά μου

με όλους εκείνους που με πλησιάζουν, είναι ότι δεν είναι ΕΣΥ. Οπότε, πώς τολμάνε καν να με πλησιάζουν. Κατάλαβες; Κατάλαβα, πες. Δεν έχω φοβία και δεν με νοιάζει καν αν θα βρω ποτέ κάποιον. Με κουράζουν οι πάντες. Μπορεί η αιτία να είναι το ότι είμαι μόνη μου τόσα χρόνια πλέον. Όπως και να χει, δεν θέλω να ασχοληθώ. Συζητήσεις κενού περιεχομένου με άτομα άνευ επιπέδου. Πάλι έξω απ' το σπίτι όλη μέρα σήμερα, πάλι μέσα τώρα. Παραγωγική ενήλικας, σαφώς, σε μετρημένες ποσότητες, ομολογουμένως. Σπίτι καθαρό μέτρια προς καλά, κόκκινες τρίχες να στολίζουν το πάτωμα με τις οποίες δεν ασχολήθηκα σήμερα. Ατάκτως ερριμένες όπως και οι σκέψεις μου που χορεύουν τσάμικο ενώ παίζει μπόσα νόβα. Όχι το κανονικό το τσάμικο, αυτό που κάνει ο πρώτος φιγούρες σε όλο το τραγούδι και οι υπόλοιποι περιμένουν ακίνητοι να τελειώσει επιτέλους, και σχολιάζουν τις κινήσεις του με ύφος Αλέξη Κωστάλα που επαινεί το ορθώς εκτελεσμένο τριπλό άξελ. Εξαιρετική μέρα η σημερινή, 10/10, ειρωνικά μιλώντας.

Μου έχει λείψει

να σε κοιτάζω στα μάτια. Μιλάνε πολύ τα μάτια σου ακόμα και όταν δεν λες λέξη με τα χείλη. Δε νομίζω πως το ξέρεις αυτό. Μιλάνε, και οι λέξεις τους δεν είναι λέξεις κανονικές, είναι λες και κάθομαι κάτω από έναν καταρράκτη και τις νιώθω παντού γύρω μου. Μιλάνε τόσο που κάποιες φορές δεν αντέχω να τα κοιτάξω πολλή ώρα γιατί είναι σαν υπερφόρτωση στο σύστημά μου. Τότε θα σου δώσω μια αγκαλιά ή ένα φιλί για να σταματήσω να τα κοιτάζω και να ηρεμήσω λίγο το μέσα μου. Από πάντα το πάθαινα αυτό. Μπερδεύονταν το κεφάλι μου λες και αιωρούνταν οι λέξεις σε πλήρη αναρχία και πάλευα να το παίξω χαλαρή και να μην κάνω σαρδάμ, μόνο και μόνο επειδή σε κοιτούσα στα μάτια. Έχω την πιο καθαρή εικόνα στο μυαλό μου, αν ήξερα να ζωγραφίσω με υπερρεαλισμό, θα τα ζωγράφιζα χωρίς να έχω κάποια φωτογραφία μπροστά μου. Γιατί νομίζεις ότι καταλαβαίνω ακόμα και από σέλφι αν είσαι κουρασμένος, αν έχεις πονοκέφαλο, αν έχεις κοιμηθεί πολύ ή λίγο; Έχει πέσει μελέτη δεκαετιών εδώ.  Το χρώμα τους μου θυμίζει φθινό...