γιατί δεν έχω βρει πώς να πω με λέξεις αυτά που έχω στο κεφάλι μου. Ελπίζω να μην μπαίνεις ακόμα μετά από τόσο καιρό.
Η αλήθεια είναι ότι δεν περνάω καλά στο μέσα μου, αλλά είναι τόσο μέσα μου που δεν το σκέφτομαι συνήθως. Απλά υπάρχω, και μαζί με εμένα υπάρχει και αυτό το πλάκωμα. Και με τρώει ο κώλος μου να τα κάνω πουτάνα για ακόμα μια φορά αλλά δεν είναι σαφής η κατεύθυνση αυτή τη στιγμή οπότε κάθομαι στ' αυγά μου σαν σκυλί που γρυλίζει και τραβάει να κόψει την αλυσίδα. Το νου σας αν την κόψω, δεν ξέρω τί θα γίνει.
Έχω νεύρα με πολλούς αλλά είμαι ήρεμη και κόσμια. Όχι νεύρα με τον ενεργό τρόπο που σου κάνει κάποιος κάτι και νευριάζεις, όχι. Με ενοχλεί η ύπαρξη κάποιων ανθρώπων στην περίμετρό μου και δεν μπορώ να τους βγάλω εκτός και αναγκάζομαι να συνυπάρχω. Και δεν μπορώ να αναγκάζομαι να κάνω πράγματα, πνίγομαι. Και όταν πνίγομαι θέλω να το βάλω στα πόδια και να βρω κάπου να κρυφτώ.
Το ξέρω ότι θα το φτιάξω όλο αυτό, για μένα λέμε, δεν έχω καμία αμφιβολία για τον εαυτό μου. Δεν είμαι εγώ το θέμα, άλλοι είναι. Αυτοί οι άλλοι με κουράζουν. Και εσύ είσαι μέσα σε αυτούς ενίοτε. Θέλω να υπάρξω με ηρεμία αυτά τα λίγα χρόνια που έχω να ζήσω σ'αυτή τη μπάλα από πέτρα και λάβα και δεν.με.αφήνουν. Χωρίς διλήμματα, χωρίς υπομονές και αναμονές, απλά να υπάρξω. Δεν ενοχλώ κανέναν και δεν ξέρω τί σκατοκάρμα πληρώνω τελικά.
Δεν είναι όλες οι μεγάλες αγάπες φτιαγμένες για να ζήσουν σαν ολότητα, μάλλον. Με την έννοια ότι υπάρχει στη μέση η ζωή με όσα κουβαλάει μαζί της.
Και δεν υπάρχει αρκετή γαλήνη για όλους τους ανθρώπους, μάλλον. Αν υπήρχε, δεν θα υπήρχε πόλεμος πείνα και δυστυχία (στη βαριά εκδοχή) ή δυσκολίες και ζόρια που θέλουν πάντα κάποια θυσία (στην πιο ελαφριά εκδοχή).
Για κάποιους έχει μαργαρίτες και για άλλους τα κοτσάνια από τα τριαντάφυλλα μόνο, γιατί τα άνθη τα έφαγαν οι κάμπιες. Κι εγώ νιώθω λες και είμαι ένα μισοφαγωμένο τριαντάφυλλο και προσπαθώ να διώξω τη γαμημένη την κάμπια από πάνω μου πριν με κατασπαράξει, αλλά εκεί ακάθεκτη αυτή.
Μία έρευνα λέει ότι ένας άνθρωπος πρέπει να δέχεται τουλάχιστον 7 αγκαλιές τη μέρα. ΤΗ ΜΕΡΑ. Ακούς; Ακούω να λες. Εγώ δεν ξέρω αν έχω 7 τον μήνα. Και μου αρέσουν τόσο πολύ οι αγκαλιές, είναι απ' τα αγαπημένα μου πράγματα. Νιώθω μια απίστευτη δίψα για αγκαλιά. Ανοίγω την πόρτα του σπιτιού κάθε απόγευμα και βλέπω τα ντουβάρια και θέλω να την κλείσω και να ξαναμπώ στο αμάξι. Αλλά για να πάω που; Να κάνω τί; Το σκέφτηκα να γυρίσω από εκεί που ήρθα αλλά δεν έχει νόημα. Σίγουρα θα είναι πιο εύκολα εκεί αλλά δεν γεννήθηκα για τα εύκολα, τα βαριέμαι. Θα είναι ένας αργός θάνατος και εκεί.
Σχόλια