Αγαπητό(;) Ημερολόγιο

Θέλω οπωσδήποτε να γράψω κάτι αστείο και πολύ απίστευτο. Και γαμάτο. Αλλά δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Γενικά όταν είμαι σε πίεση δεν λειτουργώ καλά. Ή μάλλον όχι, λειτουργώ μια χαρά υπό πίεση. Δεν λειτουργώ καλά όταν δέχομαι αρνητική κρητική πριν τελειώσω κάτι. Έχω μια μανία να βγαίνω πάντα τέλεια ακόμα και σε πράγματα που μπορεί να μην είναι το φόρτε μου (όπως το γράψιμο).

Δεν ξέρω καν γιατί ξεκίνησα blog. Το υποσυνείδητο μου μου λέει ότι μάλλον ελπίζω να γίνω πολύ διάσημη σαν την Allie Brosh και να καταλήξω να πληρώνομαι από την google για να βάζω διαφημίσεις μαζί με τα gadgets και έτσι να μην χρειαστεί να δουλέψω ποτέ. Χωρίς να την αντιγράψω όμως. Συχαίνομαι να αντιγράφω κάποιον όπως συχαίνομαι να μου λένε ότι αντιγράφω κάποιον. Θυμάμαι το πόσο προσπαθούσα στο σχολείο να είμαι διαφορετική απ' τους άλλους. Το κλασσικό μότο μου στο γυμνάσιο "You laugh at me because I'm different. I laugh at you because you're all the same". Τέλος πάντων, ας μην ανοίξω κεφάλαιο για τις στιγμές μου στο σχολείο γιατί θα χρειαστώ ολόκληρο θυγατρικό blog.

Έκατσα τώρα και ξαναδιάβασα τί έχω γράψει πιο πάνω γιατί ο Άλεξ μου έκοψε τον ειρμό και με αυτόν τον τρόπο υποτίθεται θα τον έβρισκα. Και μόλις ανακάλυψα ότι δεν έχω ειρμό. Πραγματικά. Αν κάτσεις να συζητήσεις μαζί μου θα σου πάω την συζήτηση σε άκυρα θέματα χωρίς να το πάρεις χαμπάρι. Η μαμά μου, η ξαδέρφη μου η Σίλια, η κολλητή μου η Αλέ και η φίλη μου η Βίβιαν είναι απ' τα μόνα άτομα που έχουν μάθει να επικοινωνούν μαζί μου και να καταλαβαίνουν ότι όταν συζητάμε για την υπέροχη εμφάνιση του Robert Pattinson (1), (2) (αυτές μπήκαν ειδικά για σένα, λατρεία.. Ξέρεις εσύ.. Επειδή η Σίλια θα προτιμούσε να συζητά γι' αυτόν, και η Αλέ γι' αυτόν.) και εγώ ξαφνικά πετάξω την λέξη "τοστ", εννοώ ότι εδώ και κανά μισάωρο δεν συμμετέχω στην κουβέντα γιατί η ιδέα του τοστ με έχει αποσυντονίσει τόσο πολύ που δεν θα μπορέσω να λειτουργήσω για το υπόλοιπο της ημέρας αν δεν καταβροχθίσω τουλάχιστον δύο σπέσιαλ τοστ. Οπότε σταματάει οποιαδήποτε συζήτηση υπάρχει μέχρι τώρα, φτιάχνω τα τοστ, τρώω τα τοστ και μόλις ξαναρχίζει η συζήτηση εγώ κάνω σχόλια που έχουν ήδη γίνει από κάποιον άλλο όταν εγώ σκεφτόμουν τους 1000+1 τρόπους που μπορείς να συναρμολογήσεις ένα τοστ. Και καταντώ κουραστική.

Ευχαριστώ που μ' αγαπάτε ακόμα κι όταν νευριάζω χωρίς λόγο, ή ακόμα κι όταν κάνω ηλίθια πράγματα -όπως π.χ. να καρφώσω την κολλητή μου στον καθηγητή μας όταν αυτή κάνει κοπάνα. Όχι κατά λάθος. Αν θυμάστε οι μαθητές του Γ2 του λυκείου Ρίου σχολ. έτος 2008-2009 την Αλέ και εμένα να ουρλιάζουν και τους εαυτούς σας να μας κοιτούν παράξενα, τότε θυμάστε πότε είχε γίνει αυτό. Ή και όταν έχω άδικο και ενώ το ξέρω δεν θα ζητήσω κανονική συγγνώμη για ό,τι μπορεί να σας είπα επειδή είμαι πεισματάρα και έχω πάντα δίκιο. Θέλω να ξέρετε ότι ξέρω πότε έχω δίκιο και πότε άδικο. Και ότι σας αγαπάω πολύ. Και ότι σας ευχαριστώ που με ανέχεστε.

Το ξέρω ότι δεν είναι σωστό να σκοτίζω όποιον άκυρο θελήσει να μπει σ' αυτό το blog με τα ψυχολογικά μου, αλλά 1ον) δικό μου το blog, ο,τι θέλω γράφω (πολύ παιδιάστικο βγήκε αυτό, αλλά πράγματι έτσι είναι) και 2ον) το να βγάζεις τα εσώψυχα σου σε ένα blog που δεν διαβάζει κανείς είναι πιο φθηνό απ' τον ψυχολόγο.

I'm off.