Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Το Φατσοβιβλίο: Μια ιστορία αγάπης (και μίσους)

Facebook. Δεν ξέρω από που να ξεκινήσω, οπότε θα τα πάρω τα πράγματα απ' την αρχή. Η αρχή ήταν το 2004. Ένας σπυριάρης πρωτοετής έφτιαξε μία σελίδα για να εγγράφονται οι συμφοιτητές του και να επικοινωνούν μεταξύ τους. Που να 'ξερε τότε αυτός ότι μετά από λίγα χρόνια μισό δισεκατομμύριο άτομα θα κατάφερναν να τον κάνουν εκατομμυριούχο; Τον κωλόφαρδο...

Το facebook έχει καταφέρει μέσα σε λίγα χρόνια να γίνει από τις πιο διάσημες ιστοσελίδες. Ακόμα και οι γονείς μου που δεν έχουν ιδέα από υπολογιστές έχουν facebook! Πω πω τώρα θυμήθηκα την μέρα που μου ζήτησε ο πατέρας μου facebook. Έπαθα αμόκ. Ήθελε, λέει, να παίζει φάρμα και να μιλάει με άλλους όπως έκανα κι εγώ. Άντε να τον ξεκολλήσεις τον κυρ-Νίκο τώρα! Και μετά μου ζήτησε κι η μάνα μου! "Δεν μπορώ, μου λέει, να πιάνετε από έναν υπολογιστή εσύ και ο πατέρας σου κι εγώ να κάθομαι να σας κοιτάω!" Και τώρα άμα μπει κανείς στο σπίτι μας, θα νομίζει ότι έχουμε ανοίξει Internet Cafe!

Κάπως έτσι πιστεύω την έχει πατήσει πολύς κόσμος με το facebook. Μπήκαν για να δουν τι παίζει, και τώρα δεν ξεκολλάνε με τίποτα. Πάντως, παρόλο που είναι το πιο διαδεδομένο site του είδους του (με δεύτερο το MySpace), δεν πιστεύω ότι όλος αυτός ο κόσμος έχει λογαριασμό στο facebook απλά για να επικοινωνήσει με άλλους, να ανεβάσει γαμάτες φωτογραφίες κ.τ.λ. Άμα ήταν αυτός ο λόγος, τότε όλα αυτά τα εκατομμύρια θα είχαν αρκεστεί στο MySpace, που δεν κολλάει κιόλας. Κι άμα ήθελαν και συνομιλία, υπάρχει το πατροπαράδοτο MSN και οι κλώνοι του. Ο λόγος που το facebook έχει τόση κίνηση, είναι οι εφαρμογές. Άλλοι έχουν τις φάρμες τους και τα κατοικίδιά τους, άλλοι το πόκερ και τις μαφίες τους. Έχω ακούσει μερικούς να λένε ότι βάζουν ξυπνητήρι για να μπουν να "μαζέψουν την φάρμα" και άλλα τέτοια. Τι πώρωση κι αυτή; Λες κι έκανε συμφωνία με το διάβολο ο σπυριάρης.

Όχι ότι δεν τους σπάει τα νεύρα και δεν το βρίζουν σε κάθε ευκαιρία όταν κολλάει με το παραμικρό κλικ - βασικά τώρα που το σκέφτομαι δεν παίζει να έχω ξανασυναντήσει τόσο αργή σελίδα εδώ και 7 χρόνια που χρησιμοποιώ το διαδίκτυο. Και επειδή είμαι σίγουρη ότι ένας απ' τους βοηθούς του σπυριάρη (κοιτάξτε τι εικόνες έβγαλε η αναζήτηση!) θα διαβάσει αυτήν την ανάρτηση, έχω να πω τα εξής.

Αγαπητή ομάδα του facebook, με τσαντίζει που είστε τόσο άνετοι για την επιτυχία της σελίδας, που δεν κοιτάτε να φτιάξετε δυο προβληματάκια που ακόμα και ένας απλός προγραμματιστής θα μπορούσε να λύσει! Τι το θες το chat μανούλα μου;;; Ή φτιάχ' το να μην κολλάει, ή παράτα το να πάει στην ευχή του Θεού!

Α, και μιας και το θυμήθηκα, να πω και δυο πραγματάκια στους απανταχού κολλημένους. Αγαπητέ κολλημένε: Όσους λαγούς με πετραχήλια και να τάξεις στην οθόνη σου, δεν θα ξεκολλήσει το ρημάδι! Κόψε το σκούντημα και έβγα για κάνα καφέ! Απ' αυτόν που πίνεται, όχι απ' τον ψηφιακό που σε κέρασε ο κολλητός σου μέσα από εκείνη την άκυρη εφαρμογή... Και όχι, όσο θα είσαι για καφέ δεν επιτρέπεται να συζητήσεις για αυτό το καινούριο γκρουπ που βγήκε, ούτε για την γαμάτη φωτό που ανέβασες στο προφίλ.

Επειδή έχω ένα θέμα με τους επιλογους, δεν ξέρω πως θα μπορούσε να κλείσει αυτό το post με λόγια, οπότε θα ανεβάσω αυτό. Και αυτό. Enjoy!

Credit στον Κώστα για την ιδέα του θέματος. Ελπίζω να μην σε απογοήτευσα πολύ. :)

Σχόλια

Ο χρήστης Marianna Papagiannopoulou είπε…
hahahahaaa!! fovero! kai h sis m evaze ksipnitiri gia na mazepsei ntomates perisi kai egw eixa frikarei! :P

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Πόσο θα μου άρεσε

να μην σκέφτομαι ποτέ τις συνέπειες. Να πλέω σε τούτη τη ζωή σαν μια σαπουνόφουσκα, όπου με πάει ο άνεμος. Θα πάω ψηλά; Θα ακουμπήσω τυχαία στο τσιμέντο και θα σκάσω; Δεν ξέρω και ούτε που με νοιάζει, γιατί είμαι κάτι εξ ορισμού εύθραυστο και εφήμερο. Έχω γεννηθεί για να στροβιλιστώ στον αέρα, να λάμψω στιγμιαία από το φως και να εξαφανιστώ. Και μετά ο σκοπός θα έχει επιτευχθεί. Μια αιωνιότητα που κράτησε μόλις τρία γυαλιστερά δευτερόλεπτα.

Η ώρα πάει τέσσερις και εγώ σε λίγες ώρες δίνω μάθημα.

Έχω βάλει και ακούω Coldplay γιατί πάντα λειτουργούσε σαν κάποιο είδος βαρβιτουρικού για μένα η μουσική τους. Και επίσης προσπαθώ για πρώτη φορά να καταλάβω τι λένε οι σελίδες που είναι αραδιασμένες μπροστά μου μέσα σ' αυτό το τελευταίο 48ωρο. Δύσκολο. Πολύ δύσκολο. Αυτή η εξεταστική για κάποιο λόγο με έχει βρει τελείως απροετοίμαστη. Από τα προηγούμενα χρόνια συνήθιζα να κατηγοριοποιώ τα μαθήματα με βάση τη δυσκολία τους ή τη βαρεμάρα μου να ασχοληθώ μαζί τους. Ή τη συμπάθειά μου στον εκάστοτε καθηγητή. Αυτό δεν άλλαξε και τώρα, μόνο που αυτή τη φορά για κάποιο λόγο τα μαθήματα που μ' αρέσουν έχουν μπει στη λάθος «λίστα». Τον τελευταίο καιρό έχω δημιουργήσει ένα ιδιωτικό «video club», φουλάροντας ό,τι σκληρό δίσκο διαθέτω με ταινίες και σειρές. Και κάθομαι και κάνω μαραθώνιους έξι-δέκα ωρών ενώ έχω να κάνω πολύ πιο επείγοντα... πράγματα; Αν θεωρείται το διάβασμα «πράγμα», ας πούμε. Σε κάθε εξεταστική το παίρνω απόφαση να διαβάσω και καταλήγω είτε να αγχωθώ απ' το διά

Δεν είναι βουνό,

είναι λόφος. Σαμαράκι στο δρόμο. Απλά κατεβάζεις ταχύτητα και το περνάς. Δεν είναι ακατόρθωτο. Είναι μπροστά σου και δεν μπορείς να στρίψεις ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Πρέπει να το κοιτάξεις κατάματα και να περιμένεις την αναπήδηση. Πρέπει να προσέξεις τα αμορτισέρ, μην κάνεις ζημιά. Και μετά απλά πέρνα το. Και δες πώς θα σου φανεί ένα τίποτα, καθώς θα το βλέπεις να απομακρύνεται στον καθρέφτη σου. Κοίτα μωρέ, που φοβόμουν ένα σαμαράκι λες και ήταν τοίχος πετρόκτιστος. Τι ήταν τελικά; Τίποτα δεν ήταν. Αυτό είναι υπενθύμιση για τον εαυτό μου, ένα ξεχασμένο χαρτάκι κολλημένο στο ψυγείο, μπας και κάποια στιγμή το χωνέψω.