Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Το Φατσοβιβλίο: Μια ιστορία αγάπης (και μίσους)

Facebook. Δεν ξέρω από που να ξεκινήσω, οπότε θα τα πάρω τα πράγματα απ' την αρχή. Η αρχή ήταν το 2004. Ένας σπυριάρης πρωτοετής έφτιαξε μία σελίδα για να εγγράφονται οι συμφοιτητές του και να επικοινωνούν μεταξύ τους. Που να 'ξερε τότε αυτός ότι μετά από λίγα χρόνια μισό δισεκατομμύριο άτομα θα κατάφερναν να τον κάνουν εκατομμυριούχο; Τον κωλόφαρδο...

Το facebook έχει καταφέρει μέσα σε λίγα χρόνια να γίνει από τις πιο διάσημες ιστοσελίδες. Ακόμα και οι γονείς μου που δεν έχουν ιδέα από υπολογιστές έχουν facebook! Πω πω τώρα θυμήθηκα την μέρα που μου ζήτησε ο πατέρας μου facebook. Έπαθα αμόκ. Ήθελε, λέει, να παίζει φάρμα και να μιλάει με άλλους όπως έκανα κι εγώ. Άντε να τον ξεκολλήσεις τον κυρ-Νίκο τώρα! Και μετά μου ζήτησε κι η μάνα μου! "Δεν μπορώ, μου λέει, να πιάνετε από έναν υπολογιστή εσύ και ο πατέρας σου κι εγώ να κάθομαι να σας κοιτάω!" Και τώρα άμα μπει κανείς στο σπίτι μας, θα νομίζει ότι έχουμε ανοίξει Internet Cafe!

Κάπως έτσι πιστεύω την έχει πατήσει πολύς κόσμος με το facebook. Μπήκαν για να δουν τι παίζει, και τώρα δεν ξεκολλάνε με τίποτα. Πάντως, παρόλο που είναι το πιο διαδεδομένο site του είδους του (με δεύτερο το MySpace), δεν πιστεύω ότι όλος αυτός ο κόσμος έχει λογαριασμό στο facebook απλά για να επικοινωνήσει με άλλους, να ανεβάσει γαμάτες φωτογραφίες κ.τ.λ. Άμα ήταν αυτός ο λόγος, τότε όλα αυτά τα εκατομμύρια θα είχαν αρκεστεί στο MySpace, που δεν κολλάει κιόλας. Κι άμα ήθελαν και συνομιλία, υπάρχει το πατροπαράδοτο MSN και οι κλώνοι του. Ο λόγος που το facebook έχει τόση κίνηση, είναι οι εφαρμογές. Άλλοι έχουν τις φάρμες τους και τα κατοικίδιά τους, άλλοι το πόκερ και τις μαφίες τους. Έχω ακούσει μερικούς να λένε ότι βάζουν ξυπνητήρι για να μπουν να "μαζέψουν την φάρμα" και άλλα τέτοια. Τι πώρωση κι αυτή; Λες κι έκανε συμφωνία με το διάβολο ο σπυριάρης.

Όχι ότι δεν τους σπάει τα νεύρα και δεν το βρίζουν σε κάθε ευκαιρία όταν κολλάει με το παραμικρό κλικ - βασικά τώρα που το σκέφτομαι δεν παίζει να έχω ξανασυναντήσει τόσο αργή σελίδα εδώ και 7 χρόνια που χρησιμοποιώ το διαδίκτυο. Και επειδή είμαι σίγουρη ότι ένας απ' τους βοηθούς του σπυριάρη (κοιτάξτε τι εικόνες έβγαλε η αναζήτηση!) θα διαβάσει αυτήν την ανάρτηση, έχω να πω τα εξής.

Αγαπητή ομάδα του facebook, με τσαντίζει που είστε τόσο άνετοι για την επιτυχία της σελίδας, που δεν κοιτάτε να φτιάξετε δυο προβληματάκια που ακόμα και ένας απλός προγραμματιστής θα μπορούσε να λύσει! Τι το θες το chat μανούλα μου;;; Ή φτιάχ' το να μην κολλάει, ή παράτα το να πάει στην ευχή του Θεού!

Α, και μιας και το θυμήθηκα, να πω και δυο πραγματάκια στους απανταχού κολλημένους. Αγαπητέ κολλημένε: Όσους λαγούς με πετραχήλια και να τάξεις στην οθόνη σου, δεν θα ξεκολλήσει το ρημάδι! Κόψε το σκούντημα και έβγα για κάνα καφέ! Απ' αυτόν που πίνεται, όχι απ' τον ψηφιακό που σε κέρασε ο κολλητός σου μέσα από εκείνη την άκυρη εφαρμογή... Και όχι, όσο θα είσαι για καφέ δεν επιτρέπεται να συζητήσεις για αυτό το καινούριο γκρουπ που βγήκε, ούτε για την γαμάτη φωτό που ανέβασες στο προφίλ.

Επειδή έχω ένα θέμα με τους επιλογους, δεν ξέρω πως θα μπορούσε να κλείσει αυτό το post με λόγια, οπότε θα ανεβάσω αυτό. Και αυτό. Enjoy!

Credit στον Κώστα για την ιδέα του θέματος. Ελπίζω να μην σε απογοήτευσα πολύ. :)

Σχόλια

Ο χρήστης Marianna Papagiannopoulou είπε…
hahahahaaa!! fovero! kai h sis m evaze ksipnitiri gia na mazepsei ntomates perisi kai egw eixa frikarei! :P

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Χωρίς να το καταλάβω πήρα αρκετά σοβαρά τη λίστα.

Και έχω κάνει κάποια βασικά βήματα για την εκπλήρωσή της. Πράγμα που δεν περίμενα απ' τον εαυτό μου γιατί είμαι της αναβολής μέχρι αηδίας. Πήγα ( μετά από ΠΟΛΥ σπρώξιμο από τη φίλη Αλέ ) και έκανα ακρόαση ( κατά τη διάρκεια της οποίας πήγα να πάω από καρδιά ) και με πήραν και αυτή τη στιγμή είμαι χορωδός (β' φωνή) και ΓΙΟΥΠΙΙΙ και ουράνια τόξα και ασημί μονόκεροι και νεράιδες και βάφλα μπανάνα-φράουλα-βανίλια με μερέντα και τριμμένο μπισκότο!!! Επίσης έχω αρχίσει να σχεδιάζω (με τη βοήθεια της φίλης Αλέ - εν δυνάμει αρχιτέκτων μηχανικός βεβαίως, βεβαίως!) το σπίτι των ονείρων μου! 

Νομοσχέδιο Αθηνά.

Θυμάμαι μια φορά είχα αγχωθεί πολύ γιατί έπρεπε να βγω να τραγουδήσω μπροστά σε όλο το σχολείο και το βράδυ της παραμονής της γιορτής δεν είχα κλείσει μάτι. Το πρωί τελικά έκανα την άρρωστη και δεν πήγα καθόλου. Δεν με ένοιαξε αν θα έβρισκαν αντικαταστάτρια ή τι θα μου έλεγαν την επόμενη μέρα, αρκεί που το είχα γλιτώσει. Κάτι τέτοιο έχω πάθει και απόψε το βράδυ. Είμαι στο τέταρτο έτος στη λογιστική της Πάτρας και έμαθα ότι η σχολή μου τον Σεπτέμβρη θα φύγει για Μεσολλόγγι. Έχω 15 μαθήματα για πτυχίο (να, το είπα επιτέλους) και πρέπει να τα περάσω όλα τον Ιούνη και τον Σεπτέμβρη για να γλιτώσω όσο γίνεται τα πήγαιν’ έλα. Μετά βέβαια θα έχω και την πρακτική και την πτυχιακή. Άλλο αυτό. Με έχει πιάσει αυτός ο πανικός που μεταφράζεται σε κολικό στομάχου, νεύρα από το πουθενά, σφίξιμο στο στήθος και δύσπνοια. Χθες που το έμαθα δεν μου κόλλαγε ύπνος και τελικά αποκοιμήθηκα με το ζόρι στις έξι το πρωί. Όσο το ξεχνάω είμαι εντάξει αλλά μετά κάτι θα μου το θυμίσει και εύχομα...

Σε σχέση με αυτό που είπα

για τις άσχημες σκέψεις/αναμνήσεις, νομίζω χθες το είπα. Αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι κάποια πράγματα εμένα μπορεί να με στεναχωρήσουν πολύ, με βάση τα δεδομένα που έχω μπροστά μου αλλά και το πώς είναι η κατάσταση από τη δική μου σκοπιά. Τα ίδια πράγματα εσύ τα βλέπεις από διαφορετική οπτική γωνία, γνωρίζεις όλα τα δεδομένα και στο τέλος της ημέρας καταλήγουμε στο να έχει τελείως διαφορετική βαρύτητα ένα γεγονός για τον καθένα μας. Για μένα να είναι ένα πολύ σημαντικό/στενάχωρο γεγονός δηλαδή, και για σένα να είναι οριακά αδιάφορο. Παράδειγμα, οι καλοκαιρινές διακοπές σου. Πιστεύω ότι δεν έχεις καταλάβει καν τί με πείραξε εδώ. Πράγμα που με οδηγεί στη σκέψη ότι όλα είναι θέμα επικοινωνίας στο τέλος, που δεν είναι το φόρτε κανενός από τους δυο μας. Είναι που είναι μπλεγμένη η κατάσταση δηλαδή, είναι και αυτό το κομμάτι από πάνω. Αυτά εδώ που γράφω, ας πούμε. Που ξέρω πλέον ότι τα διαβάζεις. Στο μυαλό μου προσποιούμαι ότι δεν τα διαβάζεις, γιατί θέλω να κάνω τον κόπο να βγάλω σιγά σ...