Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Το Φατσοβιβλίο: Μια ιστορία αγάπης (και μίσους)

Facebook. Δεν ξέρω από που να ξεκινήσω, οπότε θα τα πάρω τα πράγματα απ' την αρχή. Η αρχή ήταν το 2004. Ένας σπυριάρης πρωτοετής έφτιαξε μία σελίδα για να εγγράφονται οι συμφοιτητές του και να επικοινωνούν μεταξύ τους. Που να 'ξερε τότε αυτός ότι μετά από λίγα χρόνια μισό δισεκατομμύριο άτομα θα κατάφερναν να τον κάνουν εκατομμυριούχο; Τον κωλόφαρδο...

Το facebook έχει καταφέρει μέσα σε λίγα χρόνια να γίνει από τις πιο διάσημες ιστοσελίδες. Ακόμα και οι γονείς μου που δεν έχουν ιδέα από υπολογιστές έχουν facebook! Πω πω τώρα θυμήθηκα την μέρα που μου ζήτησε ο πατέρας μου facebook. Έπαθα αμόκ. Ήθελε, λέει, να παίζει φάρμα και να μιλάει με άλλους όπως έκανα κι εγώ. Άντε να τον ξεκολλήσεις τον κυρ-Νίκο τώρα! Και μετά μου ζήτησε κι η μάνα μου! "Δεν μπορώ, μου λέει, να πιάνετε από έναν υπολογιστή εσύ και ο πατέρας σου κι εγώ να κάθομαι να σας κοιτάω!" Και τώρα άμα μπει κανείς στο σπίτι μας, θα νομίζει ότι έχουμε ανοίξει Internet Cafe!

Κάπως έτσι πιστεύω την έχει πατήσει πολύς κόσμος με το facebook. Μπήκαν για να δουν τι παίζει, και τώρα δεν ξεκολλάνε με τίποτα. Πάντως, παρόλο που είναι το πιο διαδεδομένο site του είδους του (με δεύτερο το MySpace), δεν πιστεύω ότι όλος αυτός ο κόσμος έχει λογαριασμό στο facebook απλά για να επικοινωνήσει με άλλους, να ανεβάσει γαμάτες φωτογραφίες κ.τ.λ. Άμα ήταν αυτός ο λόγος, τότε όλα αυτά τα εκατομμύρια θα είχαν αρκεστεί στο MySpace, που δεν κολλάει κιόλας. Κι άμα ήθελαν και συνομιλία, υπάρχει το πατροπαράδοτο MSN και οι κλώνοι του. Ο λόγος που το facebook έχει τόση κίνηση, είναι οι εφαρμογές. Άλλοι έχουν τις φάρμες τους και τα κατοικίδιά τους, άλλοι το πόκερ και τις μαφίες τους. Έχω ακούσει μερικούς να λένε ότι βάζουν ξυπνητήρι για να μπουν να "μαζέψουν την φάρμα" και άλλα τέτοια. Τι πώρωση κι αυτή; Λες κι έκανε συμφωνία με το διάβολο ο σπυριάρης.

Όχι ότι δεν τους σπάει τα νεύρα και δεν το βρίζουν σε κάθε ευκαιρία όταν κολλάει με το παραμικρό κλικ - βασικά τώρα που το σκέφτομαι δεν παίζει να έχω ξανασυναντήσει τόσο αργή σελίδα εδώ και 7 χρόνια που χρησιμοποιώ το διαδίκτυο. Και επειδή είμαι σίγουρη ότι ένας απ' τους βοηθούς του σπυριάρη (κοιτάξτε τι εικόνες έβγαλε η αναζήτηση!) θα διαβάσει αυτήν την ανάρτηση, έχω να πω τα εξής.

Αγαπητή ομάδα του facebook, με τσαντίζει που είστε τόσο άνετοι για την επιτυχία της σελίδας, που δεν κοιτάτε να φτιάξετε δυο προβληματάκια που ακόμα και ένας απλός προγραμματιστής θα μπορούσε να λύσει! Τι το θες το chat μανούλα μου;;; Ή φτιάχ' το να μην κολλάει, ή παράτα το να πάει στην ευχή του Θεού!

Α, και μιας και το θυμήθηκα, να πω και δυο πραγματάκια στους απανταχού κολλημένους. Αγαπητέ κολλημένε: Όσους λαγούς με πετραχήλια και να τάξεις στην οθόνη σου, δεν θα ξεκολλήσει το ρημάδι! Κόψε το σκούντημα και έβγα για κάνα καφέ! Απ' αυτόν που πίνεται, όχι απ' τον ψηφιακό που σε κέρασε ο κολλητός σου μέσα από εκείνη την άκυρη εφαρμογή... Και όχι, όσο θα είσαι για καφέ δεν επιτρέπεται να συζητήσεις για αυτό το καινούριο γκρουπ που βγήκε, ούτε για την γαμάτη φωτό που ανέβασες στο προφίλ.

Επειδή έχω ένα θέμα με τους επιλογους, δεν ξέρω πως θα μπορούσε να κλείσει αυτό το post με λόγια, οπότε θα ανεβάσω αυτό. Και αυτό. Enjoy!

Credit στον Κώστα για την ιδέα του θέματος. Ελπίζω να μην σε απογοήτευσα πολύ. :)

Σχόλια

Ο χρήστης Marianna Papagiannopoulou είπε…
hahahahaaa!! fovero! kai h sis m evaze ksipnitiri gia na mazepsei ntomates perisi kai egw eixa frikarei! :P

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Δεν είναι βουνό,

είναι λόφος. Σαμαράκι στο δρόμο. Απλά κατεβάζεις ταχύτητα και το περνάς. Δεν είναι ακατόρθωτο. Είναι μπροστά σου και δεν μπορείς να στρίψεις ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Πρέπει να το κοιτάξεις κατάματα και να περιμένεις την αναπήδηση. Πρέπει να προσέξεις τα αμορτισέρ, μην κάνεις ζημιά. Και μετά απλά πέρνα το. Και δες πώς θα σου φανεί ένα τίποτα, καθώς θα το βλέπεις να απομακρύνεται στον καθρέφτη σου. Κοίτα μωρέ, που φοβόμουν ένα σαμαράκι λες και ήταν τοίχος πετρόκτιστος. Τι ήταν τελικά; Τίποτα δεν ήταν. Αυτό είναι υπενθύμιση για τον εαυτό μου, ένα ξεχασμένο χαρτάκι κολλημένο στο ψυγείο, μπας και κάποια στιγμή το χωνέψω.

Και πήρα το σκεπάρνι

και άρχισα να κοπανάω παντού, όπου έβρισκα κάτι να προεξέχει. Άνοιγα διόδους όπου μπορούσα, ίσα να μπορέσω να κάνω λίγο χώρο να αναπνεύσει το μέσα μου. Ο αέρας όμως ήταν γεμάτος σκόνη και τα μπάζα ατάκτως ερριμμένα. Και πήρα φόρα η χαζή χωρίς μια μάσκα, χωρίς γάντια. Και έβηχα σαν καρκινοπαθής στο τελευταίο στάδιο, και γέμισαν πληγές τα χέρια μου από την τριβή. Μην με ρωτάς αν αυτό με σταμάτησε, προφανώς και όχι. Όσο έβλεπα το φως να τρυπώνει απ' τις ρωγμές, συνέχιζα με περισσότερη λύσσα, λες και φορτίζεται η ψυχή μου με φωτοβολταϊκά. Η μόνη ελπίδα είναι πως πίσω από τα τείχη θα βρω ήλιο, όχι χιλιάρη προβολέα.

Φοβίες

Αυτό είναι το πρώτο ποστ μου. Δεν έχω ιδέα για το πώς θα πρεπε να είναι το εισαγωγικό ποστ σε ένα blog, οπότε θα προσποιηθώ ότι είναι ένα οποιοδήποτε άκυρο ποστ και θα πάω παρακάτω Ξέρετε αυτή την αίσθηση που έχει ο μέσος άνθρωπος (θέλω να ελπίζω) όταν ξαπλώνει το βράδυ στο κρεβάτι, ότι άμα βγάλει έστω και το μικρο του δαχτυλάκι έξω απ’ τα σκεπάσματα θα τον κατασπαράξουν άγρια θηρία; Ας έχει και 100 οC, θα σκεπαστεί έστω με ένα σεντονακι. Αυτό εγώ λοιπόν το παθαίνω κάθε βράδυ. Γιατί είμαι τόσο άτυχη που όταν το παίρνω απόφαση πλέον και λέω «τέρμα τα ψέματα, έχει παει 4 η ώρα, πέσε να ξεραθεις», τότε αρχίζουν να τρίζουν όλα τα έπιπλα του δωματίου εναλλάξ, νιώθω κάτι να πιέζει το στρώμα, αρχίζει και βουίζει το κλιματιστικό κ.ο.κ. Οπότε πώς να μην έχω μετά την αίσθηση ότι κάποιος είναι στο δωμάτιο μαζί μου; Τότε είναι που αρχίζουν όλες οι θεωρίες. Ανάλογα με το αντικείμενο του φόβου του καθενός, υπάρχει και διαφορετικό είδος « μαμουτα ». Είτε θα είναι εξωγήινος, είτε κλέφτης, είτε φίδ