Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Δεν υπάρχει λέμε!

Δεν θυμάμαι ποτέ να πίστευα στον Άγιο Βασίλη. Λογικά γι' αυτό ευθύνονταν οι γονείς μου επειδή δεν προσπάθησαν να με πείσουν για το αντίθετο. Αν και γενικότερα ήμουν πολύ έξυπνο παιδάκι και δεν υπήρχε περίπτωση να πίστευα με ελλιπείς αποδείξεις έτσι κι αλλιώς. Σύμφωνα με τη Μαμά Ηρώ, δεν ασχολιόμουν καν. Μου αρκούσε που έπαιρνα δώρα, υποθέτω.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά που είχε γυρίσει από ταξίδι ο πατέρας μου και πήγαμε όλοι μαζί για τα χριστουγεννιάτικα ψώνια. Περάσαμε από την πλατεία Γεωργίου και εκεί υπήρχαν 3-4 άντρες ντυμένοι με τη στολή του Άγιου Βασίλη. Η Μαμά Ηρώ επέμενε να πάω να βγάλω φωτογραφία.

Δεν μπορούσα να βρω το λόγο να φωτογραφηθώ με έναν άγνωστο κυριούλη εκείνη τη στιγμή, αλλά για να μ' αφήσει στην ησυχία μου η Μαμά Ηρώ, πήγα και την έβγαλα. Είναι προφανές ότι ήξερα το μυστικό του κυριούλη. Βλέπετε συνωμοτικό βλέμμα!

Από τότε λοιπόν θεώρησα καθήκον μου να ενημερώσω και τα άλλα πεντάχρονα -τα λιγότερο ευφυή από μένα- για αυτό το μεγάλο ψέμα. Θα μου πείτε όμως, άμα είναι τόσο χαζά, καλά να πάθουν! Τι να πω; Υποθέτω ότι τα πιο αγαθά ένστικτά μου με οδήγησαν σε αυτή την καλή πράξη.

Ένα αγοράκι είχε πάει κλαίγοντας στη δασκάλα στο νήπιο και αυτή με είχε μαλώσει. Αναρωτιέμαι τι θα είπε στη μαμά του μόλις σχολάσαμε. Ένα ξαδερφάκι μου πάλι άρχισε να γελάει με τις "βλακείες" που έλεγα. Μάλλον πρέπει να φαινόμουν σαν να λέω σε επιστήμονες ότι η γη είναι επίπεδη.

Συγνώμη για την ποιότητα της φωτογραφίας, αλλά έχει χαλάσει το scanner, οπότε έπρεπε να την τραβήξω με το κινητό. Λίαν συντόμως θα ανεβάσω και με καλύτερη ανάλυση.

Σχόλια

Ο χρήστης Marianna Papagiannopoulou είπε…
hahahahaaa
eixa pei k gw t idio mia fora s ena paidi
ekei na deis klama!!!

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Πόσο θα μου άρεσε

να μην σκέφτομαι ποτέ τις συνέπειες. Να πλέω σε τούτη τη ζωή σαν μια σαπουνόφουσκα, όπου με πάει ο άνεμος. Θα πάω ψηλά; Θα ακουμπήσω τυχαία στο τσιμέντο και θα σκάσω; Δεν ξέρω και ούτε που με νοιάζει, γιατί είμαι κάτι εξ ορισμού εύθραυστο και εφήμερο. Έχω γεννηθεί για να στροβιλιστώ στον αέρα, να λάμψω στιγμιαία από το φως και να εξαφανιστώ. Και μετά ο σκοπός θα έχει επιτευχθεί. Μια αιωνιότητα που κράτησε μόλις τρία γυαλιστερά δευτερόλεπτα.

Η ώρα πάει τέσσερις και εγώ σε λίγες ώρες δίνω μάθημα.

Έχω βάλει και ακούω Coldplay γιατί πάντα λειτουργούσε σαν κάποιο είδος βαρβιτουρικού για μένα η μουσική τους. Και επίσης προσπαθώ για πρώτη φορά να καταλάβω τι λένε οι σελίδες που είναι αραδιασμένες μπροστά μου μέσα σ' αυτό το τελευταίο 48ωρο. Δύσκολο. Πολύ δύσκολο. Αυτή η εξεταστική για κάποιο λόγο με έχει βρει τελείως απροετοίμαστη. Από τα προηγούμενα χρόνια συνήθιζα να κατηγοριοποιώ τα μαθήματα με βάση τη δυσκολία τους ή τη βαρεμάρα μου να ασχοληθώ μαζί τους. Ή τη συμπάθειά μου στον εκάστοτε καθηγητή. Αυτό δεν άλλαξε και τώρα, μόνο που αυτή τη φορά για κάποιο λόγο τα μαθήματα που μ' αρέσουν έχουν μπει στη λάθος «λίστα». Τον τελευταίο καιρό έχω δημιουργήσει ένα ιδιωτικό «video club», φουλάροντας ό,τι σκληρό δίσκο διαθέτω με ταινίες και σειρές. Και κάθομαι και κάνω μαραθώνιους έξι-δέκα ωρών ενώ έχω να κάνω πολύ πιο επείγοντα... πράγματα; Αν θεωρείται το διάβασμα «πράγμα», ας πούμε. Σε κάθε εξεταστική το παίρνω απόφαση να διαβάσω και καταλήγω είτε να αγχωθώ απ' το διά

Δεν είναι βουνό,

είναι λόφος. Σαμαράκι στο δρόμο. Απλά κατεβάζεις ταχύτητα και το περνάς. Δεν είναι ακατόρθωτο. Είναι μπροστά σου και δεν μπορείς να στρίψεις ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Πρέπει να το κοιτάξεις κατάματα και να περιμένεις την αναπήδηση. Πρέπει να προσέξεις τα αμορτισέρ, μην κάνεις ζημιά. Και μετά απλά πέρνα το. Και δες πώς θα σου φανεί ένα τίποτα, καθώς θα το βλέπεις να απομακρύνεται στον καθρέφτη σου. Κοίτα μωρέ, που φοβόμουν ένα σαμαράκι λες και ήταν τοίχος πετρόκτιστος. Τι ήταν τελικά; Τίποτα δεν ήταν. Αυτό είναι υπενθύμιση για τον εαυτό μου, ένα ξεχασμένο χαρτάκι κολλημένο στο ψυγείο, μπας και κάποια στιγμή το χωνέψω.