Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Δεν υπάρχει λέμε!

Δεν θυμάμαι ποτέ να πίστευα στον Άγιο Βασίλη. Λογικά γι' αυτό ευθύνονταν οι γονείς μου επειδή δεν προσπάθησαν να με πείσουν για το αντίθετο. Αν και γενικότερα ήμουν πολύ έξυπνο παιδάκι και δεν υπήρχε περίπτωση να πίστευα με ελλιπείς αποδείξεις έτσι κι αλλιώς. Σύμφωνα με τη Μαμά Ηρώ, δεν ασχολιόμουν καν. Μου αρκούσε που έπαιρνα δώρα, υποθέτω.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά που είχε γυρίσει από ταξίδι ο πατέρας μου και πήγαμε όλοι μαζί για τα χριστουγεννιάτικα ψώνια. Περάσαμε από την πλατεία Γεωργίου και εκεί υπήρχαν 3-4 άντρες ντυμένοι με τη στολή του Άγιου Βασίλη. Η Μαμά Ηρώ επέμενε να πάω να βγάλω φωτογραφία.

Δεν μπορούσα να βρω το λόγο να φωτογραφηθώ με έναν άγνωστο κυριούλη εκείνη τη στιγμή, αλλά για να μ' αφήσει στην ησυχία μου η Μαμά Ηρώ, πήγα και την έβγαλα. Είναι προφανές ότι ήξερα το μυστικό του κυριούλη. Βλέπετε συνωμοτικό βλέμμα!

Από τότε λοιπόν θεώρησα καθήκον μου να ενημερώσω και τα άλλα πεντάχρονα -τα λιγότερο ευφυή από μένα- για αυτό το μεγάλο ψέμα. Θα μου πείτε όμως, άμα είναι τόσο χαζά, καλά να πάθουν! Τι να πω; Υποθέτω ότι τα πιο αγαθά ένστικτά μου με οδήγησαν σε αυτή την καλή πράξη.

Ένα αγοράκι είχε πάει κλαίγοντας στη δασκάλα στο νήπιο και αυτή με είχε μαλώσει. Αναρωτιέμαι τι θα είπε στη μαμά του μόλις σχολάσαμε. Ένα ξαδερφάκι μου πάλι άρχισε να γελάει με τις "βλακείες" που έλεγα. Μάλλον πρέπει να φαινόμουν σαν να λέω σε επιστήμονες ότι η γη είναι επίπεδη.

Συγνώμη για την ποιότητα της φωτογραφίας, αλλά έχει χαλάσει το scanner, οπότε έπρεπε να την τραβήξω με το κινητό. Λίαν συντόμως θα ανεβάσω και με καλύτερη ανάλυση.

Σχόλια

Ο χρήστης Marianna Papagiannopoulou είπε…
hahahahaaa
eixa pei k gw t idio mia fora s ena paidi
ekei na deis klama!!!

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Δεν μπορώ να βρω αρκετά ικανοποιητικό τίτλο γι' αυτό το αριστούργημα.

Από μικρή είχα μανία με τις αστυνομικές σειρές και τα ιατρικά δράματα. Μεγάλωσα την εποχή που η τηλεόραση ήταν γεμάτη με Law and Order, E.R. και τους κλώνους τους. Οπότε, λογικό ήταν το πολύωρο κάψιμο. Από τότε λοιπόν μου έχουν κολλήσει διάφορες συνήθειες. Θέλω πάντα να αφήνω το στίγμα μου, όπως -ας πούμε- ένα αποτύπωμα, μια τρίχα, κάτι, σε περίπτωση που με απαγάγει κανείς και θα πρέπει να βρει στοιχεία η αστυνομία. Επειδή αυτήν ακριβώς τη δουλειά κάνει η αστυνομία: τριγυρνά μαζεύοντας τριχόμπαλες. Ώρες ώρες νοιώθω λες και ορίζω την περιοχή μου με το κατούρημα σαν τους σκύλους. Αυτό ήταν παρομοίωση, δεν τριγυρνώ κατουρώντας ο,τι βρω μπροστά μου. Αν το 'κανα αυτό, ο κόσμος θα το πρόσεχε και θα με έλεγαν τρελή. Άλλο ένα κακό είναι η μανία καταδίωξης. Βασικά, δεν είναι ακριβώς μανία καταδίωξης, αλλά δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω αλλιώς. Όταν -τέλος πάντων- περνάω το δρόμο και σκέφτομαι ότι "Αν πατήσω το ένα πόδι στο πεζοδρόμιο πριν περάσει από πίσω μου το αυτοκίνη...

Το πρόβλημά μου

με όλους εκείνους που με πλησιάζουν, είναι ότι δεν είναι ΕΣΥ. Οπότε, πώς τολμάνε καν να με πλησιάζουν. Κατάλαβες; Κατάλαβα, πες. Δεν έχω φοβία και δεν με νοιάζει καν αν θα βρω ποτέ κάποιον. Με κουράζουν οι πάντες. Μπορεί η αιτία να είναι το ότι είμαι μόνη μου τόσα χρόνια πλέον. Όπως και να χει, δεν θέλω να ασχοληθώ. Συζητήσεις κενού περιεχομένου με άτομα άνευ επιπέδου. Πάλι έξω απ' το σπίτι όλη μέρα σήμερα, πάλι μέσα τώρα. Παραγωγική ενήλικας, σαφώς, σε μετρημένες ποσότητες, ομολογουμένως. Σπίτι καθαρό μέτρια προς καλά, κόκκινες τρίχες να στολίζουν το πάτωμα με τις οποίες δεν ασχολήθηκα σήμερα. Ατάκτως ερριμένες όπως και οι σκέψεις μου που χορεύουν τσάμικο ενώ παίζει μπόσα νόβα. Όχι το κανονικό το τσάμικο, αυτό που κάνει ο πρώτος φιγούρες σε όλο το τραγούδι και οι υπόλοιποι περιμένουν ακίνητοι να τελειώσει επιτέλους, και σχολιάζουν τις κινήσεις του με ύφος Αλέξη Κωστάλα που επαινεί το ορθώς εκτελεσμένο τριπλό άξελ. Εξαιρετική μέρα η σημερινή, 10/10, ειρωνικά μιλώντας.

Μου έχει λείψει

να σε κοιτάζω στα μάτια. Μιλάνε πολύ τα μάτια σου ακόμα και όταν δεν λες λέξη με τα χείλη. Δε νομίζω πως το ξέρεις αυτό. Μιλάνε, και οι λέξεις τους δεν είναι λέξεις κανονικές, είναι λες και κάθομαι κάτω από έναν καταρράκτη και τις νιώθω παντού γύρω μου. Μιλάνε τόσο που κάποιες φορές δεν αντέχω να τα κοιτάξω πολλή ώρα γιατί είναι σαν υπερφόρτωση στο σύστημά μου. Τότε θα σου δώσω μια αγκαλιά ή ένα φιλί για να σταματήσω να τα κοιτάζω και να ηρεμήσω λίγο το μέσα μου. Από πάντα το πάθαινα αυτό. Μπερδεύονταν το κεφάλι μου λες και αιωρούνταν οι λέξεις σε πλήρη αναρχία και πάλευα να το παίξω χαλαρή και να μην κάνω σαρδάμ, μόνο και μόνο επειδή σε κοιτούσα στα μάτια. Έχω την πιο καθαρή εικόνα στο μυαλό μου, αν ήξερα να ζωγραφίσω με υπερρεαλισμό, θα τα ζωγράφιζα χωρίς να έχω κάποια φωτογραφία μπροστά μου. Γιατί νομίζεις ότι καταλαβαίνω ακόμα και από σέλφι αν είσαι κουρασμένος, αν έχεις πονοκέφαλο, αν έχεις κοιμηθεί πολύ ή λίγο; Έχει πέσει μελέτη δεκαετιών εδώ.  Το χρώμα τους μου θυμίζει φθινό...