Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Δεν υπάρχει λέμε!

Δεν θυμάμαι ποτέ να πίστευα στον Άγιο Βασίλη. Λογικά γι' αυτό ευθύνονταν οι γονείς μου επειδή δεν προσπάθησαν να με πείσουν για το αντίθετο. Αν και γενικότερα ήμουν πολύ έξυπνο παιδάκι και δεν υπήρχε περίπτωση να πίστευα με ελλιπείς αποδείξεις έτσι κι αλλιώς. Σύμφωνα με τη Μαμά Ηρώ, δεν ασχολιόμουν καν. Μου αρκούσε που έπαιρνα δώρα, υποθέτω.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά που είχε γυρίσει από ταξίδι ο πατέρας μου και πήγαμε όλοι μαζί για τα χριστουγεννιάτικα ψώνια. Περάσαμε από την πλατεία Γεωργίου και εκεί υπήρχαν 3-4 άντρες ντυμένοι με τη στολή του Άγιου Βασίλη. Η Μαμά Ηρώ επέμενε να πάω να βγάλω φωτογραφία.

Δεν μπορούσα να βρω το λόγο να φωτογραφηθώ με έναν άγνωστο κυριούλη εκείνη τη στιγμή, αλλά για να μ' αφήσει στην ησυχία μου η Μαμά Ηρώ, πήγα και την έβγαλα. Είναι προφανές ότι ήξερα το μυστικό του κυριούλη. Βλέπετε συνωμοτικό βλέμμα!

Από τότε λοιπόν θεώρησα καθήκον μου να ενημερώσω και τα άλλα πεντάχρονα -τα λιγότερο ευφυή από μένα- για αυτό το μεγάλο ψέμα. Θα μου πείτε όμως, άμα είναι τόσο χαζά, καλά να πάθουν! Τι να πω; Υποθέτω ότι τα πιο αγαθά ένστικτά μου με οδήγησαν σε αυτή την καλή πράξη.

Ένα αγοράκι είχε πάει κλαίγοντας στη δασκάλα στο νήπιο και αυτή με είχε μαλώσει. Αναρωτιέμαι τι θα είπε στη μαμά του μόλις σχολάσαμε. Ένα ξαδερφάκι μου πάλι άρχισε να γελάει με τις "βλακείες" που έλεγα. Μάλλον πρέπει να φαινόμουν σαν να λέω σε επιστήμονες ότι η γη είναι επίπεδη.

Συγνώμη για την ποιότητα της φωτογραφίας, αλλά έχει χαλάσει το scanner, οπότε έπρεπε να την τραβήξω με το κινητό. Λίαν συντόμως θα ανεβάσω και με καλύτερη ανάλυση.

Σχόλια

Ο χρήστης Marianna Papagiannopoulou είπε…
hahahahaaa
eixa pei k gw t idio mia fora s ena paidi
ekei na deis klama!!!

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Δεν είναι βουνό,

είναι λόφος. Σαμαράκι στο δρόμο. Απλά κατεβάζεις ταχύτητα και το περνάς. Δεν είναι ακατόρθωτο. Είναι μπροστά σου και δεν μπορείς να στρίψεις ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Πρέπει να το κοιτάξεις κατάματα και να περιμένεις την αναπήδηση. Πρέπει να προσέξεις τα αμορτισέρ, μην κάνεις ζημιά. Και μετά απλά πέρνα το. Και δες πώς θα σου φανεί ένα τίποτα, καθώς θα το βλέπεις να απομακρύνεται στον καθρέφτη σου. Κοίτα μωρέ, που φοβόμουν ένα σαμαράκι λες και ήταν τοίχος πετρόκτιστος. Τι ήταν τελικά; Τίποτα δεν ήταν. Αυτό είναι υπενθύμιση για τον εαυτό μου, ένα ξεχασμένο χαρτάκι κολλημένο στο ψυγείο, μπας και κάποια στιγμή το χωνέψω.

Edit: Αναρωτιέμαι

ώρες ώρες. Ή έχω ηλίθιο ένστικτο, ή είναι σωστό αλλά έμπλεξα με την πάρτη σου που κάνεις το Αθήνα Αμβέρσα με τα πόδια γιατί δεν σκέφτηκες να πάρεις ένα γαμημένο ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ. Είναι λες και είμαι σε ένα συνεχές κακό όνειρο, αλλά από αυτά τα όνειρα που ξέρεις ότι είναι όνειρα τη στιγμή που τα βλέπεις. Εν τω μεταξύ, τώρα που λέω για όνειρα, σήμερα με ξύπνησα γιατί είπα το όνομά σου στον ύπνο μου. Σε έψαχνα και το είπα και ξύπνησα με τεντωμένο χέρι, πέταξα τα γυαλιά μου κάτω καταλάθος, το κατάλαβα όταν σηκώθηκα και τα πάτησα. Γιατί δεν τα είδα. Επειδή δεν φόραγα γυαλιά. Έχω μάθει να έχω ελαφρύ πάτημα οπότε δεν έσπασαν. Σε άλλα νέα, το σφίξιμο στο πλευρό δεν έχει φύγει ακόμα, κοντεύω να το συνηθίσω. Λες να είναι μόνιμο από δω και πέρα; Το φυσιολογικό αυτό θα ήταν, εδώ και σχεδόν μια δεκαετία παίζω κρυφτό με οποιοδήποτε σύμπτωμα. Μπορεί να πρέπει να ρωτήσω τον γιατρό. Βαριέμαι να ρωτήσω τον γιατρό. Δεν το έχω πει σε κανέναν γιατί θα ανησυχήσουν και βαριέμαι να διαχειριστώ κάτι τέτοιο. Δεν νιώθω

Και πήρα το σκεπάρνι

και άρχισα να κοπανάω παντού, όπου έβρισκα κάτι να προεξέχει. Άνοιγα διόδους όπου μπορούσα, ίσα να μπορέσω να κάνω λίγο χώρο να αναπνεύσει το μέσα μου. Ο αέρας όμως ήταν γεμάτος σκόνη και τα μπάζα ατάκτως ερριμμένα. Και πήρα φόρα η χαζή χωρίς μια μάσκα, χωρίς γάντια. Και έβηχα σαν καρκινοπαθής στο τελευταίο στάδιο, και γέμισαν πληγές τα χέρια μου από την τριβή. Μην με ρωτάς αν αυτό με σταμάτησε, προφανώς και όχι. Όσο έβλεπα το φως να τρυπώνει απ' τις ρωγμές, συνέχιζα με περισσότερη λύσσα, λες και φορτίζεται η ψυχή μου με φωτοβολταϊκά. Η μόνη ελπίδα είναι πως πίσω από τα τείχη θα βρω ήλιο, όχι χιλιάρη προβολέα.