Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Υπόσχομαι πως δεν είμαι πικρόχολη

Έφτιαξα αυτό το blog για να ικανοποιήσω το απίστευτο ψώνιο μου και να γίνω (και) παγκοσμίως διάσημη. Καιρός ήταν. Να ξεκαθαρίσω -λοιπόν- στους ανθρώπους (και στα cyborgs) που τιμάν τη σελίδα μου με την παρουσία τους κάποια πράγματα.

Δεν γίνεται να σας αρέσει κάθε ποστ. Και βασικά, δεν τα γράφω για να μου πείτε μπράβο. Όχι ότι με χαλάει το μπράβο που μου λέτε, απλά να ξέρετε ότι γράφω για να βγάζω κάποια πράγματα απ' το κεφάλι μου όπως στα ημερολόγια. Δεν είμαι αρθρογράφος ή συγγραφέας, ούτε κατέχω την ελληνική τόσο καλά.

Δεν γίνεται να συμφωνείτε με το κάθε ποστ, ή ακόμα και με ολόκληρο το ποστ. Εδώ μέσα γράφω αυτά που πιστεύω ή πράγματα που μου έχουν συμβεί. Εμένα. Δεν γίνεται όποιος μπει εδώ μέσα να ταυτιστεί με αυτό ή αυτό, ας πούμε. Δέχομαι να μου πει κάποιος ότι δε συμφωνεί, αλλά όχι να μου πει ότι η άποψη μου είναι λάθος, γιατί δεν υπάρχει σωστή και λάθος άποψη.

Που θέλω να καταλήξω λοιπόν; Θα πω κάτι που είχε πει κάποτε ένας άλλος blogger: άμα θέλετε blogs που να σας καλύπτουν απόλυτα και να λύνεστε στα γέλια με κάθε ποστ, φτιαχ' τε δικά σας. Και δεν το γράφω με ειρωνικό υφάκι αυτό.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Πόσο θα μου άρεσε

να μην σκέφτομαι ποτέ τις συνέπειες. Να πλέω σε τούτη τη ζωή σαν μια σαπουνόφουσκα, όπου με πάει ο άνεμος. Θα πάω ψηλά; Θα ακουμπήσω τυχαία στο τσιμέντο και θα σκάσω; Δεν ξέρω και ούτε που με νοιάζει, γιατί είμαι κάτι εξ ορισμού εύθραυστο και εφήμερο. Έχω γεννηθεί για να στροβιλιστώ στον αέρα, να λάμψω στιγμιαία από το φως και να εξαφανιστώ. Και μετά ο σκοπός θα έχει επιτευχθεί. Μια αιωνιότητα που κράτησε μόλις τρία γυαλιστερά δευτερόλεπτα.

Η ώρα πάει τέσσερις και εγώ σε λίγες ώρες δίνω μάθημα.

Έχω βάλει και ακούω Coldplay γιατί πάντα λειτουργούσε σαν κάποιο είδος βαρβιτουρικού για μένα η μουσική τους. Και επίσης προσπαθώ για πρώτη φορά να καταλάβω τι λένε οι σελίδες που είναι αραδιασμένες μπροστά μου μέσα σ' αυτό το τελευταίο 48ωρο. Δύσκολο. Πολύ δύσκολο. Αυτή η εξεταστική για κάποιο λόγο με έχει βρει τελείως απροετοίμαστη. Από τα προηγούμενα χρόνια συνήθιζα να κατηγοριοποιώ τα μαθήματα με βάση τη δυσκολία τους ή τη βαρεμάρα μου να ασχοληθώ μαζί τους. Ή τη συμπάθειά μου στον εκάστοτε καθηγητή. Αυτό δεν άλλαξε και τώρα, μόνο που αυτή τη φορά για κάποιο λόγο τα μαθήματα που μ' αρέσουν έχουν μπει στη λάθος «λίστα». Τον τελευταίο καιρό έχω δημιουργήσει ένα ιδιωτικό «video club», φουλάροντας ό,τι σκληρό δίσκο διαθέτω με ταινίες και σειρές. Και κάθομαι και κάνω μαραθώνιους έξι-δέκα ωρών ενώ έχω να κάνω πολύ πιο επείγοντα... πράγματα; Αν θεωρείται το διάβασμα «πράγμα», ας πούμε. Σε κάθε εξεταστική το παίρνω απόφαση να διαβάσω και καταλήγω είτε να αγχωθώ απ' το διά

Δεν είναι βουνό,

είναι λόφος. Σαμαράκι στο δρόμο. Απλά κατεβάζεις ταχύτητα και το περνάς. Δεν είναι ακατόρθωτο. Είναι μπροστά σου και δεν μπορείς να στρίψεις ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Πρέπει να το κοιτάξεις κατάματα και να περιμένεις την αναπήδηση. Πρέπει να προσέξεις τα αμορτισέρ, μην κάνεις ζημιά. Και μετά απλά πέρνα το. Και δες πώς θα σου φανεί ένα τίποτα, καθώς θα το βλέπεις να απομακρύνεται στον καθρέφτη σου. Κοίτα μωρέ, που φοβόμουν ένα σαμαράκι λες και ήταν τοίχος πετρόκτιστος. Τι ήταν τελικά; Τίποτα δεν ήταν. Αυτό είναι υπενθύμιση για τον εαυτό μου, ένα ξεχασμένο χαρτάκι κολλημένο στο ψυγείο, μπας και κάποια στιγμή το χωνέψω.