Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Το μεγά(αααααααα)λο τέλμα.

Δεν μπορώ να αναλύσω το ίδιο θέμα σε πάνω από μία παράγραφο. Αυτό σημαίνει είτε ότι δεν κάνω τίποτα σημαντικό στη ζωή μου, είτε ότι κάνω τόσα πολλά που ο μικρός και αργός εγκέφαλος μου δεν προλαβαίνει να τα αναλύσει όλα μαζί. Θυμήθηκα ότι το 'χα ξαναπάθει αυτό, και μόλις σχολίασα το πόσο έχω κολλήσει, ξεκόλλησα αυτόματα.

Εδώ και κάνα μήνα κοιμάμαι με αρκουδάκι. Σοβαρά τώρα. Δεν κοιμόμουν σε κανένα στάδιο της ζωής μου με αρκουδάκι και το 'παθα τώρα. Μάλιστα άρχισα να φοβάμαι το σκοτάδι όπως όταν πήγαινα δημοτικό. Και τι κάνω για να το καταπολεμήσω; Συνδέω το ποντίκι του λάπτοπ που αλλάζει χρώματα για να φωτίζει το δωμάτιο. Ουδέν σχόλιο.

Σήμερα μαζευτήκαμε η παρέα του σχολείου και (ξανα)θυμηθήκαμε τα παλιά. Λόγω της μνήμης χρυσόψαρου που διαθέτω σε κάποια φάση ένοιωσα λες και πήγα σε διαφορετικό λύκειο απ' την παρέα μου. Μα πότε προλάβαμε και κάναμε όλα αυτά που εξιστορήθηκαν απόψε; Και που ήμουν εγώ τότε; Πάει έχω χαζέψει.

Και ναι! Μόλις ολοκλήρωσα (!) ένα ποστ!!! :D

ΥΓ:
Εδώ και κάτι ώρες παλεύω μια σοκολατένια κότα. 

Σχόλια

Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Thelw k egw pontiki-lampater!! :P

Smanoukos
Ο χρήστης Thunder είπε…
σμανουκο ζητα το απ' τον αϊ βασιλη. εγω αυτο εκανα :)
Ο χρήστης yannidakis είπε…
το θέμα είναι ο λίγος, αλλά καλός ύπνος. Το πως αυτό επιτυγχάνεται, είναι υποκειμενικό και πολύ-πολύ απόκρυφο :[
Ο χρήστης Thunder είπε…
αυτη την περιοδο μπορω να πω οτι μου ταιριαζει η φραση «ο υπνος θρεφει τα παιδια..», οποτε μαλλον θα πρεπει να τον λιγοστεψω :Ρ
Ο χρήστης Marianna Papagiannopoulou είπε…
1. thelw kai gw sokolatenia kota!
2.thelw kai gw tetoio pontiki
3. auto me to fws kai to skotadi to pathainw kai gw.. An einai teleiws skotadi den koimamai pou na xalasei o kosmos

:))


http://thefairytalegirl.blogspot.com/
Ο χρήστης Thunder είπε…
ζηλιαρα!! :Ρ

btw, σε ειδα χθες γεροκωστοπουλου, αλλα ησουν μακρια και δεν προλαβα να σου μιλησω..:)

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Να μάθεις

να απομακρύνεσαι. Να μην στριμώχνεσαι ώστε να χωρέσεις με το ζόρι. Το ζόρι είναι ασφυκτικό. Είναι κουραστικό και δεν θα σου προσφέρει τίποτα στο τέλος. Πάρτο απόφαση ότι δεν είναι για σένα αυτό το μέρος και προχώρα παρακάτω. Να αποζητάς το φως. Τη γαλήνη. Τη νηνεμία. Δεν χρειάζεται να πασχίζεις για όλα τα αποκτήματα της ζωής σου. Δεν υπάρχει κάποια ανταμοιβή στο τέλος της διαδρομής έτσι κι αλλιώς, μόνο η ανάμνηση του πόνου θα σου μείνει. Και δεν χρειάζεται καν να πληρώσεις κάποιο τίμημα ώστε να έρθει μετά η ευτυχία σου, εσύ επιβάλεις τον δύσκολο τρόπο στον ίδιο σου τον εαυτό. Δεν θα σου χτυπήσει κάποιος φιλικά την πλάτη για να σε συγχαρεί για το ρόλο του οσιομάρτυρα που παίζεις με τόση επιτυχία. Απόκτησε λίγο εγωισμό. Δεν χρωστάς τίποτα σε κανέναν. Είσαι ένα λευκό, εκτυφλωτικό φως, και αν κάποιος δεν το αντέχει ας κοιτάξει αλλού. Είσαι μία δύναμη χωρίς όρια. Πάρε μια βαθιά ανάσα και νιώσε επιτέλους ότι το μόνο εμπόδιο στη ζωή σου είσαι εσύ, γιατί μόνο εσύ έχεις τη δύναμη να σε φρενάρει

Ένα είδος τέλους

Αναρωτιόμουν πως θα ήταν να πρέπει να γράψω ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα για τον θάνατό μου, όπως έκανε κάποιος γνωστός μπλόγκερ. Τι μπορεί να γράψει κανείς σαν ένα παντοτινό αντίο, άλλωστε; Υποθέτω πως θα παρηγορούσε αρκετά η σκέψη ότι δεν φοβάμαι τον θάνατό μου. Γενικά πιστεύω ότι ο θάνατος είναι πιο τρομακτικός γι' αυτούς που ζουν την απώλεια, παρά γι' αυτόν που φεύγει. Αυτός που φεύγει -από τη στιγμή που σταματά η καρδιά- είναι σαν να κατεβάζει το διακόπτη. Ούτε αισθήσεις, ούτε σκέψεις. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο δεν πιστεύω και σε παράδεισο/κόλαση, ή στο ότι οι νεκροί μας βλέπουν «από ψηλά» και «μας προσέχουν», γιατί αυτό θα προϋπέθετε τη συνέχεια της σκέψης. Πιστεύω όμως ότι οι άνθρωποι φοβούνται τον θάνατο για δύο κύριους λόγους. Το κλασσικό είναι ο πόνος. Αλλά -θα μου πείτε- ποιος θα 'θελε να πεθάνει με επίπονο τρόπο; Το άλλο είναι αυτό το άγχος που μας πιάνει όλους ότι δεν θα προλάβουμε να κάνουμε αυτά που θέλουμε πριν απ' το «μεγάλο τέλος». Και αυτό

Φοβίες

Αυτό είναι το πρώτο ποστ μου. Δεν έχω ιδέα για το πώς θα πρεπε να είναι το εισαγωγικό ποστ σε ένα blog, οπότε θα προσποιηθώ ότι είναι ένα οποιοδήποτε άκυρο ποστ και θα πάω παρακάτω Ξέρετε αυτή την αίσθηση που έχει ο μέσος άνθρωπος (θέλω να ελπίζω) όταν ξαπλώνει το βράδυ στο κρεβάτι, ότι άμα βγάλει έστω και το μικρο του δαχτυλάκι έξω απ’ τα σκεπάσματα θα τον κατασπαράξουν άγρια θηρία; Ας έχει και 100 οC, θα σκεπαστεί έστω με ένα σεντονακι. Αυτό εγώ λοιπόν το παθαίνω κάθε βράδυ. Γιατί είμαι τόσο άτυχη που όταν το παίρνω απόφαση πλέον και λέω «τέρμα τα ψέματα, έχει παει 4 η ώρα, πέσε να ξεραθεις», τότε αρχίζουν να τρίζουν όλα τα έπιπλα του δωματίου εναλλάξ, νιώθω κάτι να πιέζει το στρώμα, αρχίζει και βουίζει το κλιματιστικό κ.ο.κ. Οπότε πώς να μην έχω μετά την αίσθηση ότι κάποιος είναι στο δωμάτιο μαζί μου; Τότε είναι που αρχίζουν όλες οι θεωρίες. Ανάλογα με το αντικείμενο του φόβου του καθενός, υπάρχει και διαφορετικό είδος « μαμουτα ». Είτε θα είναι εξωγήινος, είτε κλέφτης, είτε φίδ