Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Το μεγά(αααααααα)λο τέλμα.

Δεν μπορώ να αναλύσω το ίδιο θέμα σε πάνω από μία παράγραφο. Αυτό σημαίνει είτε ότι δεν κάνω τίποτα σημαντικό στη ζωή μου, είτε ότι κάνω τόσα πολλά που ο μικρός και αργός εγκέφαλος μου δεν προλαβαίνει να τα αναλύσει όλα μαζί. Θυμήθηκα ότι το 'χα ξαναπάθει αυτό, και μόλις σχολίασα το πόσο έχω κολλήσει, ξεκόλλησα αυτόματα.

Εδώ και κάνα μήνα κοιμάμαι με αρκουδάκι. Σοβαρά τώρα. Δεν κοιμόμουν σε κανένα στάδιο της ζωής μου με αρκουδάκι και το 'παθα τώρα. Μάλιστα άρχισα να φοβάμαι το σκοτάδι όπως όταν πήγαινα δημοτικό. Και τι κάνω για να το καταπολεμήσω; Συνδέω το ποντίκι του λάπτοπ που αλλάζει χρώματα για να φωτίζει το δωμάτιο. Ουδέν σχόλιο.

Σήμερα μαζευτήκαμε η παρέα του σχολείου και (ξανα)θυμηθήκαμε τα παλιά. Λόγω της μνήμης χρυσόψαρου που διαθέτω σε κάποια φάση ένοιωσα λες και πήγα σε διαφορετικό λύκειο απ' την παρέα μου. Μα πότε προλάβαμε και κάναμε όλα αυτά που εξιστορήθηκαν απόψε; Και που ήμουν εγώ τότε; Πάει έχω χαζέψει.

Και ναι! Μόλις ολοκλήρωσα (!) ένα ποστ!!! :D

ΥΓ:
Εδώ και κάτι ώρες παλεύω μια σοκολατένια κότα. 

Σχόλια

Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Thelw k egw pontiki-lampater!! :P

Smanoukos
Ο χρήστης Thunder είπε…
σμανουκο ζητα το απ' τον αϊ βασιλη. εγω αυτο εκανα :)
Ο χρήστης yannidakis είπε…
το θέμα είναι ο λίγος, αλλά καλός ύπνος. Το πως αυτό επιτυγχάνεται, είναι υποκειμενικό και πολύ-πολύ απόκρυφο :[
Ο χρήστης Thunder είπε…
αυτη την περιοδο μπορω να πω οτι μου ταιριαζει η φραση «ο υπνος θρεφει τα παιδια..», οποτε μαλλον θα πρεπει να τον λιγοστεψω :Ρ
Ο χρήστης Marianna Papagiannopoulou είπε…
1. thelw kai gw sokolatenia kota!
2.thelw kai gw tetoio pontiki
3. auto me to fws kai to skotadi to pathainw kai gw.. An einai teleiws skotadi den koimamai pou na xalasei o kosmos

:))


http://thefairytalegirl.blogspot.com/
Ο χρήστης Thunder είπε…
ζηλιαρα!! :Ρ

btw, σε ειδα χθες γεροκωστοπουλου, αλλα ησουν μακρια και δεν προλαβα να σου μιλησω..:)

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η βλαμμένη μανάβισσα.

Μ' είχαν πιάσει οι καλές μου σήμερα και είπα να πάω να κάνω κάτι ψώνια για το σπίτι. Θα μαγείρευα κιόλας κοτόπουλο και ήθελα τρία καρότα και μία πιπεριά Φλωρίνης. Το σημειώνουμε αυτό. Πρώτα πέρασα απ' τη μανάβισσα, και αφού διάλεξα αυτά που ήθελα και πάω να τα ζυγίσω, της δίνω πενηντάρικο για πράγματα που στοίχιζαν τρία ευρώ. Είχα και το απολογητικό βλέμμα τύπου «θα σε ταλαιπωρήσω λίγο με τα ρέστα». Ήμουν ευγενέστατη!  Οπότε μου αρπάζει τη σακούλα απ' τα χέρια και μου λέει «ΦΥΓΕ!» Κάγκελο εγώ. Άλλα όχι κυρία μου! Δεν θα μου χαλάσεις εσύ τη μέρα! Της είπα να πάω να πάρω κάτι χαρτικά που ήθελα, να χαλάσω λεφτά και να γυρίσω, και γυρίζει με υφάκι και μου λέει «κάνε ό,τι θες, δεν μ' ενδιαφέρει»  Αγαπητή κυριούλα. ΣΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ. Γιατί ακριβώς στο επόμενο τετράγωνο από σένα έχει ανοίξει σούπερ μάρκετ, και επίσης ανάμεσα σε σένα και το εν λόγω σούπερ μάρκετ κάθε Σάββατο έχει λαϊκή! Οπότε, επειδή -αν δεν απατώμαι- το μαγαζί σου έτσι κι α...

Και πήρα το σκεπάρνι

και άρχισα να κοπανάω παντού, όπου έβρισκα κάτι να προεξέχει. Άνοιγα διόδους όπου μπορούσα, ίσα να μπορέσω να κάνω λίγο χώρο να αναπνεύσει το μέσα μου. Ο αέρας όμως ήταν γεμάτος σκόνη και τα μπάζα ατάκτως ερριμμένα. Και πήρα φόρα η χαζή χωρίς μια μάσκα, χωρίς γάντια. Και έβηχα σαν καρκινοπαθής στο τελευταίο στάδιο, και γέμισαν πληγές τα χέρια μου από την τριβή. Μην με ρωτάς αν αυτό με σταμάτησε, προφανώς και όχι. Όσο έβλεπα το φως να τρυπώνει απ' τις ρωγμές, συνέχιζα με περισσότερη λύσσα, λες και φορτίζεται η ψυχή μου με φωτοβολταϊκά. Η μόνη ελπίδα είναι πως πίσω από τα τείχη θα βρω ήλιο, όχι χιλιάρη προβολέα.

Τέντωσέ την μέχρι να κοπεί,

σκέψου πόσο διασκεδαστικό θα είναι να τη φτάσεις στα όρια. Σκέψου την αδρεναλίνη όταν τραβάς λίγο ακόμα, λιιιγο ακόμα. Θα αντέξει άραγε; Μα πώς; Πώς μπορεί και μένει έτσι, αλώβητη; Ούτε μία ρωγμή, κοίταξέ την. Κοίτα την. Τράβηξε λίγο ακόμα. Τίποτα. Βάλε κι άλλη δύναμη, μπορείς και καλύτερα. Ή χειρότερα, αναλόγως την πλευρά που το βλέπει κανείς. Πρόσεχε όμως, γιατί όταν σπάσει δεν θα μπορέσεις να κρυφτείς απ'τα θραύσματα που θα σκορπίσουν παντού. Πρόσεχε, γιατί όταν σπάσει θα γεμίσει ο τόπος με γυαλί και ατσάλι. Να μην είσαι ξυπόλυτος, εντάξει; Να μην είσαι γυμνός γιατί θα σε μαχαιρώσουν τα κομμάτια όπου βρούν. Τράβα κι άλλο, αφού το θέλεις, όμως μην το μετανιώσεις στο τέλος. Μετά δεν υπάρχει γυρισμός. Υπάρχει μόνο η σκούπα και το φαράσι, αλλά δεν σε κόβω να έχεις όρεξη να τα μαζέψεις. Κανείς δεν έχει όρεξη στο τέλος, έτσι δεν είναι;